De volgende dag vertrokken man en ik al vroeg naar het ziekenhuis. Na nog een aantal onderzoeken was duidelijk geworden dat onze zoon een Pylorospasme had. Een verdikking van de maagportier waardoor de voeding niet, of heel moeilijk de maag kan verlaten. Het gevolg hiervan is dat baby’s hun voeding met kracht uitspugen, het zogenaamde projectiel spugen. Het komt, als het voor komt, vooral voor bij jongetjes van 3 à 4 maanden, zo werd mij verteld.

Omdat mijn zoon slechts twee weken oud was, konden de artsen in eerste instantie niet geloven dat hij deze maagafwijking had. Snel opereren was echter noodzakelijk omdat mijn zoon zieker werd en de kans op uitdroging hierdoor groter.

Op dag 16 werd mijn zoon geopereerd. Volgens de arts een kleine operatie, om de maagportier wat groter te maken. Mijn zoon zou er een klein littekentje aan overhouden.

Samen met mijn ouders zaten we in spanning te wachten. Hopende op een goed verloop van de operatie. Na de operatie vertelde de chirurg dat de operatie goed was gegaan, maar dat het wel precisie werk was bij zo’n klein baby’tje. Hij was wat uitgeschoten bij de maagportier, gaf hij toe. Zijn woorden waren: “het zal een grote eter worden.”

Opgelucht en blij mocht ik mijn zoon zien. In mijn achterhoofd het idee ‘die is geopereerd, alle zorgen zijn voorbij.’ Maar och hemel, toen ik hem zag was het een hoopje ellende. Mijn zoon zat vast aan allerlei slangetjes en hij huilde verschrikkelijk.

Volgens de verpleegster kreeg hij medicijnen tegen de pijn. En, omdat hij pas was geopereerd aan de maagportier, kreeg hij maar een klein beetje flesvoeding.

Enigszins bekomen van de schrik, mocht ik mijn zoon een klein beetje voeding geven. Dat was zo op, natuurlijk. Vrijwel direct kwam het er echter ook weer uit. Ik schrok me rot. Hoe kon dit nou? Mijn zoon was toch geopereerd? Het spugen zou nu over moeten zijn.
De verpleegster suste het en vertelde dat dit spugen na zo een operatie vaker voorkwam. Goed, dat nam ik dan maar aan. Maar vond het wel raar.

Ondertussen was mijn zoon enorm aan het schreeuwen van de honger, maar nee, hij mocht niets. En daar stond ik dan als nieuw bakken ouder, toe te kijken, naar mijn huilende baby, die schreeuwde van de honger, maar niets meer mocht drinken. Mijn zoon verging van de honger en ik stond hulpeloos toe te kijken.

Dat deed pijn, maakte me zo ongelooflijk onmachtig. Troosten werkte ook niet echt, hij bleef doorgaan. Juist op dat moment werd mij gevraagd weg te gaan, zodat mijn zoon kon slapen. Mijn eigen schreeuwende, hongerige baby achter moeten laten…

Zo verschrikkelijk. Pijn en een verscheurd hart. Huilend vertrok ik, verslagen terugkerend naar het ‘akelig lege’ huis.

De volgende dag, weer terug bij mijn zoon, bleek hij een spalkje aan zijn arm te hebben. Dat was om het infuus te beschermen. Dat zag er verschrikkelijk uit. Zo’n klein zielig baby’tje, met aan een klein armpje een spalkje met infuus.

Het spugen na een voeding ging helaas onverminderd door. Het huilen ook. Ontroostbaar was hij, mijn zoon.
Omdat de artsen dat spugen nu toch een beetje vreemd vonden kwamen er wéér onderzoeken voor mijn zoon. Toen bleek dat hij een bacterie had. Een besmettelijke bacterie. Mijn zoon moest in quarantaine.
Ja, hoor, dat ook nog erbij. Hij lag dus op een kamertje, alleen. Kreeg medicijnen en nog steeds heel weinig voeding. Hij was verschrikkelijk mager geworden en keek ons aan met zielige holle ogen. Hij huilde en was ontroostbaar. Alleen mijn man en ik mochten naar hem toe. We moesten een speciaal schort om, een mondkapje voor en we moesten onze handen van te voren wassen.

Twee weken lang, een paar keer per dag mochten alleen man en ik bij onze zoon zijn. Niet leuk om zo vermomd bij je baby te zijn, in een akelig ongezellig kamertje. Het waren lange, verdrietige weken, met zorgen en innerlijke onrust. Weken vol frustratie.

Het duurde lang voordat mijn zoon een beetje beter werd. En raar, vreemd, pijnlijk en verdrietig was het nog steeds. Op bezoek bij mijn zieke baby en terug komen in een rottig, leeg huis. Een huis waar ik mij zonder baby ongelukkig voelde, onrustig ook.

Uiteindelijk heeft de quarantaine periode 2 weken geduurd. Toen de artsen vonden dat mijn baby voldoende hersteld was, geen besmettelijke bacterie meer had, mocht hij mee naar huis.

Thuis ging het echter niet zoals ik had gehoopt…