Hoe het voelt om te leven met gehoorverlies

Geplaatst door Mary op 11 september 2019 | 4 reacties

Iemand met
gehoorverlies moet meer moeite doen om gehoord (of gezien) te worden. En het
lijkt wel alsof men vergeleken met vroeger steeds kortere lontjes heeft, steeds
minder kan verdragen van een ander.

Als je niet
snel genoeg reageert op een vraag, als je niet aan de kant gaat op de openbare
weg, als je iemand in het voorbijgaan niet direct verstaat, als je geen gedag
terug zegt omdat je de ander die groette niet gehoord hebt.

Dat kan ergernis
opwekken. Mensen staan er niet bij stil dat de ander misschien ook weleens
slechthorend of doof kan zijn (hoe jong of oud die persoon ook is).

Als kind werd
ik slechthorend, gepaard gaande met tinnitus, kreeg een hoorhulpmiddel, leerde
mezelf het liplezen aan en schreef een boek over mijn doofheid met tips en ervaringen
van anderen.

De oorzaak
van mijn gehoorverlies is niet duidelijk maar na het zetten van
trommelvliesbuisjes werd mijn gehoor fors minder. Het resultaat was een
blijvend gehoorverlies.

Op de
reguliere basisschool werd er niet goed mee omgegaan door de leerlingen,
ondanks dat ik een spreekbeurt gaf over gehoorverlies om meer bekendheid te
geven.

Ik raakte
achter met de lesstof en kwam uiteindelijk terecht op een school voor
slechthorende kinderen. Daar leefde ik op.

Ik maak
dingen mee waar horenden geen last van hebben. Zo word ik sneller moe, moet
veel inspanning leveren om iets te kunnen verstaan en mis ik informatie op de
beeldschermen als er geen ondertiteling voorhanden is.

Raden naar de
woorden komt ook voor, dit gebeurt automatisch. Op vragen wordt niet altijd
even leuk gereageerd. Of ik geef per ongeluk een niet passend antwoord op een
vraag.

Ook versta ik
een omroeper in bijvoorbeeld de supermarkt niet. In het ziekenhuis in de
wachtruimte moet ik perse met mijn gezicht naar de deur gaan zitten zodat ik
kan liplezen (dat wordt spraakafzien genoemd). Soms hoor ik niet wie er aan de
beurt is.

Intercoms
zijn lastig omdat ik dan geen beeld heb of geen zicht op de mond om te kunnen
liplezen. Rakelings passerende wielrenners op een fietspad, iemand die zomaar
opdoemt uit het niets, daar schrik ik van. Dat zijn allemaal dingen die extra
stressvol kunnen zijn.

Ik moet
creatief zijn in het bedenken van oplossingen, naar dragelijke middelen zoeken.
Dit is soms wel extra stressvol voor mij en daarnaast moet ik zorgen dat ik
niet teveel op mijn tenen moet lopen.

Op tijd rust
nemen en zo veel mogelijk ontspannen, leuke dingen doen waar ik blij van word
of van bijkom. In contacten met anderen kunnen misverstanden voorkomen.

Onbegrip,
frustraties of woede kunnen voorkomen, bij beide partijen. Of machteloosheid.
Wat ik bedoel kan verkeerd begrepen worden.

De intonatie
van een stem ontgaat mij weleens, dus lichaamstaal is iets waar ik veel meer op
let. In drukke lawaaiige situaties kan het lastig zijn om iets te kunnen
verstaan, ik ben dan afhankelijk van liplezen.

Een op een
contact in een rustige omgeving is prettiger dan in een grote groep omdat er
dan meer ontspannen gecommuniceerd kan worden. Andersom is het ook zo dat ik
snel overprikkelt kan worden in een lawaaiige omgeving, als er steeds te harde
geluiden zijn of als het te druk is. Dan kan de vermoeidheid snel toeslaan. De
tinnitus vliegt dan de lucht in (verergert).

Sommige
mensen begrijpen dat niet, want “Je hoort toch minder? of zet je toestel dan
zachter.” Je toestel kan wel zachter maar voor de tinnitus is dit niet fijn
want een hoortoestel kan de tinnitus naar de achtergrond doen verdwijnen.

De ander is
niet altijd even tactvol of begripvol. Er heerst nog te veel onbekendheid
rondom doofheid of gehoorverlies. Vaak gaat zoiets onbewust of automatisch.

Op
opleidingen zou er aandacht aan besteedt mogen worden zodat toekomstige
medewerkers o.a. weten wat ze moeten doen als ze iemand treffen met doofheid.
Het blijft lastig omdat er zoveel soorten doofheid is.

De een
gebruikt gebarentaal (NGT), de ander is pas op latere leeftijd slechthorend
geworden of verstaat nog vrij veel. Doof of slechthorend zijn ook twee
verschillende dingen. Als slechthorende zit je tussen de doven en de horende
in.

En als je
ernstig slechthorend bent dan hoor je nog wel wat met een hoorhulpmiddel. Zelfs
muziek. Ook dat kan voor veel verwarring zorgen bij anderen die wel goed horen.

Pas als je
weet hoe je het een beetje leuk kunt houden dan leer je ermee omgaan. Ik ben er
aan gewend. Ook daar heb ik een stukje in mijn boek over geschreven en hoe je
ermee om kunt gaan.

Kortom, gehoorverlies is meer dan alleen iets niet verstaan. In ‘Wij horen met onze ogen!’ Hoe voelt gehoorverlies? zien we meer dan je denkt. Over mijn andere ervaringen schreef ik ook: boekenvandesiree.nl 

Désirée

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email