Bestaat de vechtscheiding eigenlijk wel?
In de media gaat het de laatste tijd veel over vechtscheidingen. Circa 20% van alle scheidingen per jaar in ons land zouden vechtscheidingen zijn. Deze cijfers betreffen niet alleen echtscheidingen maar ook scheidingen van mensen met een geregistreerd partnerschap of samenwonenden.
Vechtscheidingen zijn scheidingen van ex-partners (met kinderen) die niet tot afspraken kunnen komen over de zorg voor hun kinderen, de verdeling van geld en goederen en eventuele alimentatie. Deze ouders zijn zo verbeten bezig met hun eigen strijd, dat ze de belangen van de kinderen nogal eens uit het oog verliezen, aldus de website van de Nederlandse rechtspraak.
Als rechters in Nederland ex-partners tegenover zich hebben die een schijn van strijd opwekken, zijn rechters al snel geneigd de situatie te kwalificeren als ‘vechtscheiding’, met alle gevolgen van dien…Wat men zich niet realiseert is dat, op het moment dat je de relatie met je partner verbreekt, daar vaak een goede reden voor is. Helemaal wanneer er kinderen bij betrokken zijn. Doorgaans gaat men met zo’n ingrijpende beslissing niet over 1 nacht ijs.
Het komt vaak voor dat de reden van scheiden huiselijk geweld betreft. Huiselijk geweld definieert zich, volgens het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport altijd in een dader en een slachtoffer. Of meerdere daders en slachtoffers. Dit geweld is dus eenzijdig. Toch heerst in Nederland de algemeen heersende mening dat bij het uitdelen van een klap, of het geven van een duw, ‘de ander ook vast wel wat heeft gedaan’ of ‘het een kwestie van actie reactie is’ of ‘waar 2 kijven, 2 schuld’ hebben. Of ‘je had toch weg kunnen gaan?’
Heel kwalijk, als je bedenkt dat slachtoffers van huiselijk geweld heel moeilijk weg komen bij de dader. Anders, en ik zeg niet minder ingrijpend, is het wanneer je eenmalig slachtoffer bent van bijvoorbeeld een verkrachting. Er is vaak een trauma ontstaan, die over het algemeen te behandelen is omdat het werkelijke gevaar is geweken.
Huiselijk geweld kenmerkt zich als structureel en daarom zeer beschadigend voor de slachtoffers. Het creëert een permanent gevoel van onveiligheid en vaak is dit gevoel gegrond. De dader is vrijwel altijd in de buurt en dat maakt dat de kans op recidive groot is. De dader zal er altijd op uit zijn het geweld naar de buitenwereld te verdoezelen, waardoor de slachtoffers ook nog eens een groot geheim met zich meedragen en uiteindelijk geïsoleerd raken van hun omgeving.
Uit een relatie met een dader van huiselijk geweld stappen is veel moeilijker dan het lijkt. De dader dreigt met de meest verschrikkelijke scenario’s, met vaak het kind als inzet. Mocht het slachtoffer willen vluchten en omdat het slachtoffer weet waar de dader toe in staat is, zal zij of hij het wel uit haar of zijn hoofd laten om weg te gaan.
Wanneer je als ex-partner van een dader van huiselijk geweld voor de rechter staat, wordt er ineens heel anders naar je gekeken. De algemeen heersende mening is dat jullie beiden verantwoordelijk zijn voor de strijd die gaande is. De dader zal er alles aan doen om de schijn van strijd in stand te houden omdat hij zo toegang blijft houden tot de slachtoffers, maar dit ziet de rechter, door gebrek aan essentiële kennis, niet.
Daar waar de rechter de kennis niet heeft, zou het geïnformeerd en geadviseerd moeten worden door betrokken instanties als Veilig Thuis of de Raad voor de Kinderbescherming. Maar omdat deze instanties doorgaans vastgeroest zijn in een vast, achterhaald denkpatroon, is de kans dat je daadwerkelijk wordt geholpen om je kind uit de mishandelingssituatie te halen, zeer klein. Het wordt door de instanties ook niet (h)erkend.
Ieder uitgesproken woord in de rechtbank met gegronde zorgen over je kind, bevestigt bij de rechter het beeld van een strijd. Je wordt in de hoek geplaatst van ‘vechtende ouder die het belang van het kind uit het oog verliest’. Terwijl het belang van je kind nou net hetgeen is waar je je met hart en ziel voor inzet. Op een belerende toon word je door de rechter op de vingers getikt dat ‘de strijd maar eens op moet houden’.
Om dit te bewerkstelligen moet je als ouders met elkaar in gesprek of mediation om de spanningen tussen de ex-partners op te lossen want strijd, dat weet iedereen, is schadelijk voor kinderen. Maar was dat niet juist de reden dat het slachtoffer weg is gegaan bij de dader? Om, met de kinderen, uit de eenzijdige strijd te zijn?
Er wordt over ouders gesproken alsof het 1 persoon betreft, terwijl je nooit verantwoordelijk bent voor het gedrag van iemand anders. Zelfs niet als je getrouwd bent, laat staan als je gescheiden bent. Hoe komt het dan toch dat gescheiden ouders jarenlang in allerlei geldverslindende programma’s worden geduwd?
Programma’s met oprecht klinkende titels als ‘ouderschap blijft’ en ‘kinderen uit de knel’, terwijl misschien in werkelijkheid 1 van de ouders niet capabel is tot ‘ouderschap’ en mogelijk 1 van de ouders samen met de kinderen uit de knel wil. Laten we in Nederland nu eens iets verder kijken dan de ‘vechtscheiding’. Want bestaat die nou eigenlijk wel?
Miriam Goes
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
22 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
10 juli 2019
Vechtscheiding niet echt maar het heeft al met al wel anderhalf jaar geduurd voordat alles redelijk was geregeld omdat dit allemaal bewust werd vertraagd door mijn toenmalige partner. Jarenlange geestelijke mishandeling die uiteraard niemand opmerkte ging daaraan vooraf. Continue in de grond worden getrapt, zowel ik als ook mijn kind.Toen er lichamelijk geweld dreigde heb ik na 10 jaar twijfelen (ja echt, als je er middenin zit ga je ook nog eens aan jezelf twijfelen of jij of je kind niet de oorzaak van al die ellende bent) eindelijk de moed gevonden om weg te gaan.. allebei beschadigd, nu nog steeds vaak onzeker en de schuld bij jezelf zoeken al lijk ik aan de buitenkant heel wat. Nu een relatie met een fijne vent die wel heel direct is maar erg lief/begrijpend en me na een dip er weer bovenop helpt. M’n kind gaat ook redelijk maar heeft af en toe nog wel ongecontroleerde woede uitbarstingen. Heel vervelend maar we gaan het wel redden met elkaar!
10 juli 2019
Beste Miriam,
Ik vind het een goed stuk, maar wil er graag nog wat aan toevoegen. Waar na een klap er “gelukkig” nog iets zichtbaars getoond kan worden (alleen een blauwe plek als je geluk hebt), is dit bij psychisch geweld niet mogelijk. En psychisch geweld valt ook onder mishandeling en daar is misschien zelfs nog minder makkelijk van te helen dan van fysiek geweld!
Een ouder die de andere ouder minacht, kleineert, in het oor fluistert “Ik maak je dood!”, maar ondertussen naar de buitenwereld toe de toffe ouder uithangt, brengt ook heel veel schade aan bij zowel de ouder, die het slachtoffer is, als bij de kinderen. En psychisch geweld is nog minder makkelijk aan te tonen. Psychisch geweld bij kinderen valt ook onder kindermishandeling.
Ouders die dan de stap nemen om weg te gaan bij de mishandelaar, om vervolgens te merken dat er absoluut geen afspraken te maken zijn met de aankomende ex-partner, die in een situatie terecht te komen waarbij de buitenwereld roept dat het om een vechtscheiding gaat, met de dooddoener “waar 2 vechten, hebben 2 schuld”, die voelen zich nog verder alleen staan. Als je al de moed hebt gehad om weg te gaan, en dat kost heel veel moed, dan wil je niet nog als verkapte dader worden aangewezen.
Het is enorm lastig om met een volwassen “kleuter” afspraken te maken, waarbij de ex-partner de strijd blijft zoeken en absoluut niet in het belang van de kinderen handelt. Dat zorgt ervoor dat je aan jezelf gaat twijfelen, als de strijd keer op keer maar door gaat.
Onder huiselijk geweld valt naast fysiek geweld, ook seksueel geweld en psychisch geweld en ook daar zou meer aandacht voor moeten komen. Het is mij gelukkig nog gelukt om weg te blijven van de instanties (VT en/of RvdK), want de verhalen die ik erover lees, zijn niet positief. En ja, zij zouden beter getraind moeten worden over alle vormen van huiselijk geweld, goed moeten leren luisteren en kijken wat er echt aan de hand is en niet met de dooddoener komen dat de ouders beter moeten leren communiceren. Want vaak wil de 1 wel, maar wordt die gedwarsboomd door de ander.
Hopelijk helpen dit soort berichten en blogs aan het wakker schudden van de politiek, want dat is echt nodig!
10 juli 2019
Je haalt me de woorden uit de mond …. en na een scheiding is het nog steeds niet over want je hebt samen een kind dat aan alle kanten wordt gemanipuleerd … in- en intriest!
12 juli 2019
Beste Nike,
dat is zeker waar: dat psychisch geweld meestal veel schadelijker is dan fysiek geweld. Ik ben het met je eens dat ook op dat vlak er te weinig kennis is bij hulpverleners.
Psychisch geweld is namelijk eigenlijk niet heel moeilijk te signaleren, mits je de gedragspatronen kent. Iemand die psychisch geweld gebruikt kan in gesprek met een hulpverlener worden herkend wanneer de hulpverlener hem de juiste vragen stelt. Want deze personen hebben NOOIT het belang van het kind voorop staan (ze zullen het doen voorkomen van wel)en zijn in hun antwoorden altijd ontwijkend en scheppen verwarring. Daarnaast zijn ze aanvallend en verwijtend naar de ex-partner en hebben ze geen verantwoordelijkheidsgevoel.
Het is zeer teleurstellend dat veel hulpverleners die kennis niet hebben. Bij VSNO (Vroeg Signalering en Neutraal Ouderschap)werken professionals die die kennis wel hebben. We pleiten er dan ook voor dat die kennis in heel Nederland komt (en daarbuiten).
En dat er een aanvullend beleid komt waarin professionals ook op de juiste wijze kunnen handelen wanneer er sprake is van een eenzijdige strijd. Met als doel om kinderen te beschermen.
Als je geïnteresseerd bent, kun je kijken op http://neutraalouderschap.nl De website http://vsno.nl gaat binnenkort in de lucht.
12 juli 2019
Ben heel benieuwd welke professional hier aan het werk gaan. Het is namelijk zeer naïef om te veronderstellen dat psychopathologie ‘makkelijk’ te herkennen valt aan hand van de gedragspatronen. Ouder en kinderen moeten juist beschermd worden tegen de grote groep van z.g. pseudo professionals die de situatie alleen maar erger maken. Daarnaast zal je toch echt een degelijke diagnose nodig hebben om ondersteuning te kunnen krijgen via de rechtspraak.
12 juli 2019
Goed gesproken!!!
10 juli 2019
ja bestaat de GEMAAKTE “vechtscheiding” is het verdienmiddel /verdienmodel geworden van RvdK/BJZ e.d. sinds het bedacht is door Marielle Bruning, hooglerraar jeudrecht, omdat omgang ansich geen reden is voor OTS/UHP volgens Hoge Raad zie https://recht.nl/exit.html?id=221523&url=https%3A%2F%2Fdefenceforchildren.nl%2Fimages%2F42%2F569.pdf. Huiselijk geweld betreft in Nederland 6% van burgers en kost Nederland 8 miljard wegens falende Justitie. OTS/UHP is verdienmodel Raad voor Kinderbeschemring/Jeugzorg en kost ons 5 miljard
10 juli 2019
Eindelijk wordt dit eens benoemd. Ik ben al 5 jaar gescheiden en zit volgens de instanties in een vecht scheiding. Dat ik na jaren strijd over zijn cocaïne verslaving en zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis eindelijk de knoop heb doorgehakt om mijn jongens en mijzelf te redden van een psychose ondergang te redden wil niemand zien. Hij is de charmante verkoper die iedereen inpakt. Roept heel hard dat hij een betrokken vader is een wordt gelooft, terwijl hij nog steeds alles saboteert. Kinderen uit de knel, mediation dit bracht alleen maar verslechtering. Een stap naar de rechter was mijn laatste hoop op een betere omgangsregeling en vervangende toestemming voor psychologische hulp voor mijn zoontje. Helaas kwam toen meteen de RvdK om de hoek. Mijn ex pakte ook die jonge grietjes in. Uitkomst: een nog moeilijkere regeling en OTS. Onze regeling had 5 wisselingen per 2 weken. Volgens het rapport nu 4, maar in werkelijkheid zijn het er 6 geworden. De kinderrechter heeft het idiote rapport 1op 1 overgenomen en keek of luisterde nergens naar, zelfs niet naar het advies van jeugdbescherming. Wat een drama! Mijn ex kan door blijven gaan met al zijn psychologische mishandelingen bij mijn kleine binkie. Deze is al zo geïntimideerd dat hij niets durft te zeggen over alle misstanden en straffen.
11 juli 2019
Een vreselijk herkenbaar verhaal ….
De instanties houden hun bestaansrecht en banen hiermee …
Het is ‘als slachtoffer’ n enorme strijd die je moet voeren; tegen je ex partner die mooi weer speelt.
Daarnaast, tegen de kinderrechter die er niet VOOR en IN het belang van de kinderen zijn.
Tegen, de rechters die door het compromis en poldermodel door poldert.
Tegen, de buitenwereld die met veroordelingen klaarstaan om je neer te sabelen en vooral tegen jezelf, die leeft om je kids te beschermen en om vooral te blijven staan!
Het kost enorm veel inspanning en therapie …
wat houden we met zn allen toch in stand?
Het wordt hoog tijd dat hieraan MEER aandacht aan gegeven gaat worden!
Prima artikel en VECHT DOOR!
12 juli 2019
Beste Dirkje,
wat een ontzettend nare situatie! en je bent helaas niet de enige. Ik hoop dat er snel meer kennis komt bij de hulpverleners. Maar ook een aanvullend beleid.
Momenteel kunnen veel hulpverleners maar 1 ding op het moment dat ze, in hun ogen, twee strijdende ouders voor zich hebben. En dat is eindeloze communicatie op gang houden (dus toegang verschaffen voor de dader naar de slachtoffers)en het vooral iedere keer opschalen (werkverschaffing over de ruggen van kinderen).
Er zijn ook hulpverleners die ook klem zitten in het huidige beleid. Ze signaleren de problematiek maar kunnen de kinderen niet beschermen. Het is daarom belangrijk dat iedereen in de gehele keten (dus huisartsen, Politie, advocaten, Veilig Thuis, rechters, enz.)allemaal de juiste kennis krijgen en tools in handen om kinderen echt te gaan beschermen.
Op http://neutraalouderschap.nl kun je hier meer over lezen.
heel veel sterkte,
Miriam
12 juli 2019
Dat klopt al deze mensen zullen goed voorgelicht moeten worden op dit gebied. Echter, om daarna het volledige gezin direct te verwijzen naar de klinisch psycholoog. Het moet nu afgelopen zijn met al het beunhazen gedoe.
10 juli 2019
Het is niet enkel zo in Nederland, maar ook in België zo.
Zelfs bij dossiers van incest en loverboyproblematiek mag je uw kind tegenwoordig niet meer beschermen.
Ik heb vandaag een blog gemaakt over het KOPP-kind waar vaak dezelfde problematiek schuilt.
11 juli 2019
5 jaar hel en nog steeds zit ik met kinderen zo. Niemand luisterd er naar ons of word er aan waarheidsbevindingen gedaan. Vraag me ook af of er ooit eind komt aan onze hel. En er eens in belang van beide kinderen word gehandeld en wij onze vrijheid mogen. Ik handel volgens de wet, hou alles bij en ben 24-7 moeder die volhoud in systeem wat niet werkt en alles afdankt met vechtscheiding. in hoop met kinderen dat het ooit tot einde komt
11 juli 2019
Het is vrij eenvoudig; gewoon een diagnose stellen. Door iemand met verstand van complex trauma en psychopathologie. Om simpelweg vast te stellen of er sprake is van: incest, geweld, verwaarlozing of pathogeen ouderschap/opvoeding. Degelijk feitenonderzoek is hierbij logischerwijs een must!
12 juli 2019
Personen met anti sociale persoonlijkheidskenmerken als deze laten zich doorgaans niet diagnosticeren. Er zou dan eerst een wet moeten komen die een diagnosestelling kan afdwingen bij iemand.
Eigenlijk is dat niet nodig. Iemand met deze kenmerken zijn heel goed te herkennen aan de hand van hun gedrag. Ze doen namelijk allemaal hetzelfde! Ze hebben bepaalde gedragspatronen waar de gemiddelde hulpverlener kennis van MOET hebben. Het is zeer schrijnend dat er zo weinig professionals zijn die deze kennis wel hebben.
Vervolgens moet er ook een aanvullend beleid zijn voor scheidingen waarbij het duidelijk is dat er 1 ouder is die nimmer tot afspraken gaat(wil)komen.
Pas dan kunnen kinderen m.i. echt beschermd worden.
12 juli 2019
Nee dat klopt. Allereerst zal de rechtspraak overtuigd moeten worden van de urgentie om voorafgaand aan enige behandeling, een degelijke diagnose te laten stellen door een klinisch psycholoog van het gehele gezin. Onder dwang van het mogelijk verliezen van het gezag, kunnen beide ouders hiertoe gedwongen worden. Zodra duidelijk is welke ouder mishandelt kan het kind bij de gezonde ouder geplaatst worden.
12 oktober 2019
Beste Marieke,
het gevaar van dergelijke diagnose laten stellen, is dat dat de dader juist triggert, wat weer gevaar oplevert voor het kind. Even heel sec: als een narcist hoort van een deskundige, in de rechtbank, in het bijzijn van een rechter, dat hij/zij een gediagnosticeerde narcist is, zal hij/zij hoogstwaarschijnlijk zich niet meer kunnen beheersen omdat hij/zij in het openbaar ‘ontmaskert’ is. Dit is vaak het moment (in combinatie met het ontzeggen van omgang oid)dat de narcist grove fouten gaat maken. (ik refereer naar de gezinsmoorden die veelvuldig in de media komen)
Een harde diagnose stellen is dus erg risicovol. Beter is om de narcist te herkennen aan het gedragspatroon en daar je vervolgbeleid (als ex-partner en als hulpverlener)op aan te passen.
12 juli 2019
Bij gebrek aan kennis bij de rechtspraak (men toont zich doorgaans onnozele jurist), en het ontbreken van valide diagnostiek, heeft een onwillige ouder vrij spel.
4 februari 2020
Veel zielige (en waarschijnlijk terecht) vrouwen hier in de reacties
Vechtscheidingen komen volgens mij met name voor om geld en niet om de kinderen. (althans volgens de uitspraken van rechtbanken) dat dit gevecht soms over de hoofden van kinderen wordt gedaan is kwalijk maar ook logisch. Elke dag dat kinderen meer bij een zijn kost dat de ander geld (zorgregeling) dus er is een incentive om te zorgen dat zorgregelingen mislukken en sterker nog zodat het kind aangeeft een kant op te willen
Helaas is het zo dat in de rechtspraak de ex vaak nog financieel afhankelijk (wil) zijn van de vroegere partner (en meestal zijn dit vrouwen) dit wekt natuurlijk enorme wrijving op….allebei hebben we meer kosten, de meer verdiener moet betalen voor iets waar hij niets aan heeft en de minder verdiener is er alles aan gelegen zoveel mogelijk het handje op te houden.
Hoeveel minder vechtscheidingen denken jullie zouden er zijn indien geld geen issue was/is? geen partner alimentatie?, geen kinder alimentatie?
maar goed zover is het niet
5 februari 2020
Ik vind dit nogal kort door de bocht, hoezo “alles aan gelegen om zoveel mogelijk het handje op te houden”? Ik heb ook een vechtscheiding gehad maar eet nog liever droog brood dan m’n handje op te houden. Heb een redelijk goede baan en kon daardoor het eerste jaar gelukkig net de eindjes aan elkaar knopen met mijn zoon zonder ook maar een cent van mijn ex te hebben gekregen. Na alle strubbelingen nu kindalimentatie wat ik niet meer dan normaal vind: het is ook zijn kind en daar heb je eerder samen voor gekozen toch?
Hoorde laatst nog een man zeggen: tja, een scheiding kost altijd geld: jazeker: eens: maar ook voor de vrouw. En het is (helaas) nog redelijk vaak zo dat de vrouw minder werkt dan de man en meer in het huishouden en met de kinderen doet dus dan lijkt me een tegemoetkoming niet meer dan normaal alhoewel ik geen cent aan partneralimentatie zou willen hebben. Helaas is niet iedereen in de positie om dit te kunnen zeggen. Denk dat mensen moeten uitkijken met wat ze zeggen over bepaalde situaties en personeel die ze vaak niet kennen!
5 februari 2020
Personen bedoel ik natuurlijk: autocorrect niet altijd handig
24 december 2020
Ik kom hier toevallig voorbij op deze site en heb de reacties gelezen. Ik hoop dat ik het verkeerd interpreteer hoe ik de reactie lees van iemand hier die spreekt over zielige vrouwen, terwijl deze vrouwen spreken over psychische mishandeling.
Psychische mishandeling is een grote hel, waarbij je vaak door niemand wordt geloofd. Veel hulpverleners weten van toeten nog blazen als het hier om gaat en helpen slachtoffers vaak van de regen in de drup.
Het gros van de daders van huiselijk geweld heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis of is zelfs psychopaat, zoals uit onderzoek is gebleken. Deze mensen worden niet gehinderd door een geweten en zijn door een uiterst charmant masker in staat om iedereen, maar dan ook iedereen om de tuin te leiden, ook hulpverleners, politie, rechters. Ook dat is een feit gebleken.
Zelf heb ik veel gehad aan de site van de landelijke stichting voor slachtoffers van emotionele mishandeling: http://verdwenenzelf.org Niet vanwege een scheiding, wel vanwege mishandeling
Bij deze stichting zijn professionals en ook advocaten aangesloten die wél weten waar je mee te maken hebt en die je wél kunnen helpen in geval van een scheiding waar psychische mishandeling de oorzaak is.
Ik wens jullie allen veel sterkte, want zo’n situatie is loodzwaar.