Het slachtoffer is overgeleverd aan de goden
Geruisloos
en bijna als in slow motion vloog je hoog door de lucht. De wereld stond even
stil toen jij in de lucht hing. Hoe je daar was gekomen en vooral waarom, was
nog een groot raadsel. Toen de wereld weer begon te draaien kwam je met een
harde plof neer op de stoep.
Je
schreeuw die door de klap op de grond uit je longen werd geduwd was vervuld van
angst en woede. Acht, negen jaar ben je nog maar. Onschuldig, want nog een
kind.
Ineens
is daar die grote man die zijn armen uitstrekt naar je. Niet om je overeind te
helpen maar om je weer op te pakken en je nogmaals achteloos over straat te
gooien alsof je een klokhuis bent dat in de berm wordt gegooid.
Maar
jij landt niet op het zachte gras. Jij valt met je gezicht naar beneden op de
rand van de stoep en de geasfalteerde weg van de parkeerplaats. Je capuchon
valt over je haren en de schemer van de avond verhult je verwondingen.
Je interne verwondingen zijn voelbaar wanneer, ogenschijnlijk, je moeder het voor die grote man opneemt. ‘Had ze me maar niet zo moeten schoppen!!’, is voor jouw moeder reden om dit gedrag te vergoelijken.
Je staat op en al huilend loop je gehoorzaam naar de auto. Niet alleen de grote man komt achter je aan, maar ook je moeder en een tante of oma die vol emotie het opneemt voor jouw moeder. Alle volwassenen om je heen beschermen elkaar.
Maar jij, jij bent alleen. Niemand biedt jou de veiligheid en geborgenheid die ieder kind nodig hebt. Je zal straks in je bed stilletjes huilen. En maandag op school, zal niemand iets aan je zien. Je bent een gewoon meisje. Misschien vertel je wel dat je uit eten bent geweest met je ouders en je oma.
Jouw overtuigende woorden over een gezellig weekend zal de juf doen afleiden van jouw bleke gezicht en van je zere elleboog. Je weet inmiddels hoe je je groot houdt zodat niemand iets door heeft.
Want die grote man, jouw vader, heeft jou haarfijn laten weten dat je hier niets over mag zeggen. Hij heeft het gedaan omdat hij van je houdt. Omdat je respect voor hem moet hebben en dat jij dat later ook van je kinderen zal eisen. Je weet dat dat niet waar is, maar uit zelfbescherming speel je dit vreselijk spel mee.
Daar ging je, ineens vanuit het niets door de lucht. Ik stond daar en slaakte een kreet van schrik. Ik had je nog niet eerder gezien. Je liep met je gezin achter ons door de draaideur heen. Totdat je vader je zo bruut oppakte, alsof je niets woog.
Na jarenlang zelf in een situatie van huiselijk geweld te hebben gezeten ben ik extreem alert op alles dat op geweld duidt. Ik schreeuwde in mijn verbazing ‘het is een kind!’, waarop jouw moeder liet weten dit schijnbaar geoorloofd te vinden omdat jij haar eerder die avond zou hebben geschopt.
‘Dat komt ergens vandaan, daar moet je iets mee, maar dít is niet de oplossing!’, hoorde ik mezelf roepen in een wanhopige poging om het voor dit zichtbaar weerloze meisje op te nemen. Drie tellen later pakt jouw vader je weer op en gooit je nogmaals over straat.
Ik sta te trillen op mijn benen. Ik voel me kwetsbaar en krachtig tegelijk. De boosheid wint het van de kwetsbaarheid en ik blijf pogingen ondernemen om dit te stoppen. Maar het wordt zo duidelijk dat het hele gezin de acties van jouw vader goed praat en hem in bescherming neemt, dat mijn kwetsbaarheid weer toeneemt.
Ik sta machteloos tegen deze boze krachten en mijn bemoeienis zou het alleen maar verergeren. Ik ken dit proces uit eigen ervaring. Met alleen het kenteken van de auto en een vaag signalement, ga ik naar huis.
Thuis
besluit ik om Veilig Thuis te bellen. Mijn ervaring met deze instantie reikt
ver en is helaas allesbehalve positief. Maar omdat ik alles wil doen voor dit
meisje zodat ze dit niet meer hoeft mee te maken, bel ik ze. In een wereld met
overal camera’s, internet, allerhande opsporingsmiddelen en social media moet
het toch niet heel moeilijk zijn om de dader op te sporen.
Niets blijkt minder waar. Veilig Thuis neemt het in behandeling en probeert informatie bij de politie te verkrijgen aan de hand van het kenteken. Het blijkt een leaseauto te zijn. Waar in Nederland een parkeerboete moeiteloos door het beknellende systeem van AVG, protocollen en regels direct bij de pleger thuiskomt, zo gebeurt dat niet bij een strafbaar feit als deze.
Het blijkt dat de politie de gegevens die Veilig Thuis nodig heeft om dit gezin in kaart te kunnen brengen, niet wil en of mag geven. Er is zo’n ingewikkelde en omslachtige systeemwereld ontstaan door de talloze wetten en regels dat we de essentie uit het oog zijn verloren.
In plaats van dat deze wetten en regels ondersteuning zouden bieden aan dit proces van kinderbescherming, zijn ze leidend geworden en is het eigenlijke doel vertroebeld.
De dader is beschermd en het slachtoffer, een kind nota bene, is overgeleverd aan de goden. We zeggen in Nederland kinderen te beschermen. We zeggen dat we altijd moeten melden…Ik vraag me werkelijk of hoe snel deze dader was gepakt als hij niet zijn dochter over straat had gesmeten maar in een auto had ingebroken.
Een zorgzame getuige
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
