In ‘de week tegen kindermishandeling’ stuit ik iedere keer op hetzelfde probleem; we willen kinderen aanmoedigen vooral hun mond open te doen over het geweld, het misbruik dat hen overkomt. Dit is een mooie gedachte want alleen dan kunnen wij, als volwassenen, helpen. We weten dan wat er speelt, er kan mogelijk ingegrepen worden, en het verwerkingsproces bij het kind kan beginnen. Zo lijkt het. Maar buiten dat het heel moeilijk is, zo niet onmogelijk, om te praten over wat je wordt aangedaan, komt er vaak nog een tweede probleem de hoek om kijken; de dader. De dader bevindt zich meestal binnen de...