Lieve papa, Het besef dat jij er niet meer bent, dringt steeds meer tot me door. Jou laten gaan was onvermijdelijk maar is diep vanbinnen niet te verkroppen. De afgelopen weken zaten we met zijn allen in een nachtmerrie, een achtbaan waar we niet uit konden stappen. En nu is dat ding, zonder dat wij het in de gaten hadden, uit de bocht gevlogen en zijn wij eruit geslingerd. Je leefde zo gezond, was zo sterk en fit, jij moest wel 100 worden. Dat dacht toch iedereen? Een wrede speling van het lot bepaalde anders. Dat ik jou moest laten gaan was vreselijk moeilijk. Ik kan je niet missen, niemand van ons...