Roze wolk? Opkrabbelen

Mijn dierbaren zagen dat het slechter met mij ging. Natuurlijk omdat ik nu zelf ook veel liep te huilen. Zij grepen in. Zij wisten dat ik het niet meer trok, zij kende mij heel goed, hoewel ik hen nooit heb kunnen en durven vertellen hoe ik mij werkelijk voelde. Zij drukte mij met de neus op de feiten. ‘Mary, zo kan het niet langer, we zien dat het niet goed met je gaat.’

Zij hebben mij aangeraden om hulp te zoeken. Dankzij hen kwam ik terecht bij een fantastische hulpverleenster. In mijn gesprekken met haar kon ik stukje bij beetje mijn verdriet kwijt, en verwoorden. Ik kon me bij haar laten gaan. Soms sprak ik weinig, zeker in het begin, maar dat gaf niets. Ik kreeg bij haar alle tijd en ruimte om me te laten gaan. Ik mocht toegeven aan mijn verdriet en mijn onmacht. Mijn angst om geen goede moeder te zijn. Ik werd niet veroordeeld. Er werd niet over mij geoordeeld.

Het waren pittige, confronterende gesprekken. Zij stelde heldere vragen en hielp mij weer een beetje inzicht te krijgen. Inzicht in mijn wanhopige gevoelens, inzicht in mijn leven en mijn liefde voor mijn zoon. Zij hielp mij mijn zin in het leven weer terug te krijgen. Naast de gesprekken ging ik ook een dagboek bijhouden en ben ik begonnen met opschrijven wat ik had meegemaakt rondom de geboorte van mijn zoon. Ook ging ik met mijn dierbaren praten.

De sterke Mary was omgevallen. Zo voelde ik dat. Ik had gefaald voor mezelf, en voor mijn dierbaren. Ik kon toch niet alles. Dat voelde ellendig, zwak, en eng. Al mijn houvast en zekerheden waren weg. Dat paste niet bij mij, de perfectionist. Ik was helaas mezelf in een paar maanden tijd kwijt geraakt. En mijn beschermingslaagje was eraf.

Herstellen, mezelf hervinden, vertrouwen krijgen, vertrouwen in mezelf, geloven in mezelf, lachen, plezier hebben, genieten, genieten van mijn zoon, allemaal aspecten die ik moest zien terug te vinden. Dat ging niet zo snel als ik hoopte. Het ging heel langzaam, met vallen en opstaan. Een stapje vooruit, een grote stap terug. Het ging een beetje beter toen het met mijn zoon ook wat beter ging.

Echt beter met mij ging het pas 1 jaar na de geboorte van mijn zoon. Beter, niet de oude. De oude Mary werd ik niet meer. Het voelde alsof ik een andere versie van mezelf werd ik. Met een dunner beschermlaagje, door de ervaringen én door het moederschap.

Met mijn zoon ging het pas beter toen hij vastere voeding kreeg. Zoals een potje warm eten. Niet dat hij daar voldoende aan had, er moest wel heel snel een fles met veel schepjes Johannesbroodpitmeel achteraan, anders zette hij een keel op. Hoe meer vast voedsel hij kreeg, in combinatie met de flesvoeding, hoe beter het met hem ging. De woorden van de chirurg, die mijn zoon had geopereerd, werden waarheid. Mijn zoon werd inderdaad een hele grote eter.

Heel langzaam, tergend langzaam, werd het huilen van mijn zoon minder. Tot op de dag dat hij helemaal niet meer huilde. Dat was zo bijzonder, zo heerlijk en zo vreemd!

Mijn zoon bleek een baby te zijn die meer kon en wilde dan behoorde. Hij was heel jong toen hij probeerde te staan en hij kon ook al vroeg zitten. Toen hij kon zitten, bijvoorbeeld in de buggy, kon hij zien wat er om hem heen gebeurde. Hij was, zo bleek gaande weg, een kind dat veel uitdaging nodig had. Een kind ook, dat al heel jong begon te praten en erg leergierig was.

Maar dat slechte slapen van hem bleef. Zijn eerste levensjaar sliep hij geen nacht door. Het was of huilen om de speen of uren liggen brabbelen en of zingen. Toch was dat stukken makkelijker aan te horen dan het huilen.

Toen mijn zoon niet meer huilde kwamen bij mij de nachtmerries. Elke nacht schrok ik gillend wakker omdat ik dacht dat mijn zoon huilde of mij nodig had.

Dat ebde na verloop van tijd weg, die nachtmerries. En ik, ik was gelukkig op de goede weg. Ik werd, stukje bij beetje, een moeder met vertrouwen en hervonden zelfvertrouwen. Ik kon weer genieten, luisteren en blij zijn.

Ik ben heel diep gegaan, heb het zwarte gat gezien en heb er gelukkig uit kunnen krabbelen. Met dank aan mijn dierbaren en met name mijn ouders die dag en nacht voor mij klaar stonden, want zonder mijn dierbaren…

Zo een afschuwelijke babytijd meemaken zoals ik die heb meegemaakt, wens ik echt niemand toe. Mede daarom heb ik dit verhaal geschreven. Ik wil aanstaande ouders en grootouders waarschuwen: geloof niet in die ‘roze wolk’. Die ‘roze wolk’ is gebakken lucht, een mythe.

Vandaar dat ik na dit blog nog een stapje verder ga…