Roze wolk? Niet in zicht.

Ik kreeg het commando te persen, zo hard als ik kon. Het moest in 3 keer gebeuren en dan zou de baby er zijn. De blaas werd nog even leeg geprikt, ik kreeg een knip, daar voel je niets van op zo’n moment, en perste. Ik perste mezelf een pimpelpaarse kop en zo hard als ik kon. Tegelijkertijd stond er iemand keihard op mijn buik te duwen. Pijn ja, maar door de focus wel te verdragen.

Na de derde keer persen was mijn zoon er. Groot, stevig, recht op staande haartjes, lijk bleek, helemaal slap, navelstreng om de nek en een paars opgezwollen zakje. Dat zag ik snel. De navelstreng werd vlug doorgeknipt. Ik schrok. Zo hoort een baby er niet uit te zien. En hij was ook zo stil…..zo dood stil. Er kwam geen kik, geen huiltje, niets. Alleen maar stilte. Dit was niet goed, dit was helemaal niet zoals het hoort. Ik kon niet eens opgelucht adem halen want na een blik op hem geworpen te hebben, werd hij met spoed bij mij weggehaald.

Verlamming en paniek streden met elkaar. Mijn baby werd meegenomen naar de kinderarts en ik lag daar voor pampus, met een gewond jonge moeders hart. Mijn baby, die er niet gezond uitzag, die er eigenlijk uitzag als een levenloos wezentje.

De zenuwen gierden door mijn lijf. Wachten. En hopen. Piekeren. Huilen. En wachten. Na voor mijn gevoel uren, kwam mijn zoon terug. Toen pas kon ik hem goed bekijken en besnuffelen. Hij leefde. Hij had 10 minuten zuurstof gekregen, was onderzocht en zag er iets beter uit.

Zijn eerste Apgar-score, direct na de geboorte, bleek een 4 te zijn. Zijn tweede Apgar-score was een 8. Maar wat zag mijn baby eruit. Die nek, de afdruk van de navelstreng zat er nog in, en dan zijn zakje. Och, och wat voel ik me toen lamlendig en rot. Nee, geen blijdschap. ‘Wat heeft dat jochie geleden in mijn buik’ kon ik alleen maar denken. ‘En wat zal die nu een pijn hebben.’

De nageboorte liet op zich wachten, evenals het hechten. Uiteindelijk duurde deze bevalling ruim 16 uur. Uren van euforie, angst, verdriet en spanning.

Na een waardeloze overnachting, mochten zoon en ik de volgende dag naar huis. Tijd voor de kraamperiode. Een periode van rust, visite, op bed liggen, verwend worden, kraamhulp en vooral genieten. Op een roze wolk leven, volgens de tijdschriften en boeken.

Na zo een belabberde start waren wij, zoon en ik, er wel aan toe. Er was een aardige, ervaren kraamhulp. Ook was er van de kraamzorg een heel naslagwerk en dagboek ineen. Man en ik moesten dat gaan bijhouden. Of de baby had gepoept en geplast, wat zijn temperatuur was en hoeveel hij dronk. Oh ja, of hij veel sliep. Onze antwoorden konden we allemaal keurig noteren in de kolommetjes.

Vreemd, onwennig en bijzonder was die eerste avond, zo samen met z’n drieën. Daar lagen we dan in bed met een wakkere pasgeboren baby tussen ons in. Vol bewondering bekeken we hem. Wijze, wakkere oogjes keken terug. Van slapen kwam niet veel.

Onrust, onzekerheid en bezorgdheid zaten in mijn lijf. Welke moeder is na de geboorte van haar eerste kind niet een beetje onzeker? Slapen ging slecht vanwege én de pijn én de nachtvoedingen. Na een paar keer borstvoeding te hebben geprobeerd ben ik acuut gestopt. Zoon begon te huilen, leek hongerig. Dus stapte ik over op flesvoeding omdat ik dacht dat de borstvoeding niet voedend genoeg was.

De kraamhulp was een fijne steun, zij deed wat in huis, hielp mij en verzorgde mijn zoon. Ik was zo gek om ’s morgens al helemaal opgetut te zijn voordat zij kwam. Was toch al wakker, dus waarom niet, hoefde zij weer minder te doen. Maar wat was het allemaal onwennig. Ik mocht mijn zoon niet bij zijn beentjes optillen met verschonen omdat hij in die stuit had gelegen. En dan moest hij ook nog voorzichtig gewassen worden vanwege zijn zakje.

Zoon was gelijk al een wakkere baby die niet veel sliep en al behoorlijk vaak huilde. Dat een baby al zoveel huilde en slecht sliep, had ik ook niet eerder gelezen in al die tijdschriften en boeken. Baby’s horen van voeding tot voeding te slapen, wist ik nog te hebben gelezen.

Al snel werd ik ziek.

Wordt vervolgd…