Roze Wolk? Mythe? Gebakken lucht!

Ik heb dit verhaal niet voor niets opgeschreven. Ja, uiteraard wilde ik dit delen met jou. En ik geloof dat ik me daarnaast ook behoorlijk heb blootgegeven. Ik wil eigenlijk met mijn verhaal zwangere vrouwen en hun partner, en aanstaande grootouders wakker schudden. Mensen, lees niet alleen de leuke verhalen over zwangerschap, bevallen, en de baby periode, maar verdiep je ook in de andere zaken.

Ik ging de fout in door te geloven in, en hopen op een ‘roze wolk’ na de bevalling. Ik las over zwangerschap, over bevallen en verzorgen van baby’s. Hoe een bevalling ongeveer zou gaan, hoe een baby verzorgd moest worden enzovoort. Maar dat wat ik las ging over normale bevallingen en gezonde baby’s.

De hoofdstukken over ziekte, bekkeninstabiliteit, ziekenhuis, stuit bevalling, Pylorusspasme, huilbaby’s en inzinking zijn me toen volledig ontgaan. Of heb ik gemist. Waren ze er eigenlijk wel??
Achteraf kan ik nog boos worden over die collectieve mythe rondom de ‘roze wolk’. Het is gewoon gebakken lucht, een verkooppraatje lijkt het wel.

Tijdens de zwangerschapsgym had ik wel eens gesprekken met (aanstaande) moeders. Die gesprekken gingen onder andere over ‘de roze wolk’ en hoe een baby zich wel aanpast aan het gezin, hoe hij/ zij slaapt van voeding tot voeding.

Ik kreeg sterk het idee: een baby hebben, dat doe je er wel even bij. Daar is niets bijzonders of moeilijks aan. In de boeken en bladen was het niet anders. Het ging over een baby krijgen, veel genieten in de kraamtijd en een baby die slaapt van voeding tot voeding. Nogmaals, zelden kwam ik iets tegen wat daar van afweek.

Eigenlijk wil ik het wel roepen: Kom op aanstaande moeder, trap er niet in. Geloof niet in die mythe over ‘de roze wolk’ en lees je beter in! Bereid je goed voor. Houd vooral ook rekening met het feit dat het anders gaat dan in de boeken staat, wees ook daar op voorbereidt. Zelfs een depressie na een bevalling kan je zo maar overkomen.

Een bevalling is sowieso niet iets wat je even doet, en echt geen ‘fluitje van een cent’. Voor de mannen die dit lezen, en voor de aanstaande moeder: hevige weeën voelen aan als een enorme zeer langdurige buikkramp waarbij je het gevoel hebt dat al je ingewanden naar buiten worden getrokken, en dan in het kwadraat!

En om je iets voor te kunnen stellen bij het persen: Denk aan ontlasting die er na een paar dagen hoog nodig uit moet, maar waarvan je het gevoel hebt tijdens het persen, dat de omvang daarvan veel te groot en hard is voor je kleine sluitspier, keer duizend. En dan moet het natuurlijk door die andere uitgang komen. Kan je je er dan iets meer bij voorstellen?

Na de bevalling, die écht altijd pijnlijk is, voel je je nou niet direct ‘de oude’. Ja in het begin is er euforie, de adrenaline giert als een tierelier door je lijf. En ja, het is je gelukt: je hebt een baby op de wereld gezet. Blijdschap alom. Wat later slaat toch echt de vermoeidheid toe, daalt de adrenaline tot het nulpunt en dan heb je een moment dat je weer terug komt in de werkelijkheid.

Afgezien van de mogelijke hechtingen en kwetsuren aan de vagina (en niet te vergeten, de pijn daarvan) is er een buik overgebleven die sterk op een slappe, zachte, ingezakte pudding lijkt. De baby is er dan wel uit maar die buik is echt niet direct terug geveerd in de ‘oude staat’. Na de bevalling ben je helaas ook niet direct terug op je oude gewicht. Soms ben je zelfs genoodzaakt om ook ná de bevalling je zwangerschap kleren aan te trekken. Geloof me, dat is wel het laatste waar een kersverse moeder zin in heeft.

Over de borsten zal ik al helemaal zwijgen. Ze zijn groter geworden, dat zeker. Vaak een tijdelijke kwestie, dat grote formaat. Als ik zeg dat ze pijnlijk zijn dan is dat een understatement hoor. Hier voor genoemde punten zijn slechts een fractie van de veranderingen van een vrouwenlichaam, na een bevalling.

Wat dacht je van al die emoties die door je heen stromen? Die je vlak na de geboorte naar hoge toppen kunnen voeren maar ook weer net zo snel naar diepe dalen. Zelfs op één dag? Een achtbaan is er niets bij. Een emotionele achtbaan dan.

En dan heb je ook nog eens de 24 uur verantwoordelijkheid voor een lief, vertederend wezentje, een ieniemienie mensje, dat in zijn of haar eerste levensjaren compleet afhankelijk van jou is. Geen geringe taak hoor.

Jij bent echter nog aan het herstellen van een bevalling, bijkomen ook. Nieuwbakken moeder als je bent, heb je er dan ook nog, op een wonderlijke wijze, zo maar een sensor bij gekregen. Je reageert direct en bijna automatisch op jouw baby.

Die baby staat bij jou…