Roze wolk? Geen nieuwe start

Wat een blijdschap, wat een opluchting. Eindelijk! Mijn zoon mocht weer mee naar huis. Ons huis. Hij kon weer slapen in zijn eigen bedje, in zijn eigen kamertje. Kon weer in zijn eigen box liggen. En fijn zijn gewone kleertjes aan.

De dag dat mijn zoon naar huis mocht, voelde als een nieuw begin, een nieuwe start. Een nieuw begin, met een zwakke, erg vermagerde baby, die het grootste deel van zijn korte leventje in het ziekenhuis had gelegen.

Inmiddels was mijn zoon een dikke maand oud. Hij was veel afgevallen, zat ver onder zijn geboorte gewicht. En helaas, hij spuugde nog steeds. Niet met bogen gelukkig, maar toch. Als ik hem de fles gaf bedekte ik me met een handdoek.

En huilen, heel veel huilen deed hij.

Dus stapte ik over op andere flesvoeding. In de hoop dat mijn zoon die beter kon verdragen. Maar nee, dat hielp niet, hij spuugde maar door. Dat maakte mij behoorlijk radeloos.

Op een dag, in de supermarkt, kreeg ik zomaar ineens de gouden tip van iemand om Johannesbroodpitmeel aan de voeding toe te voegen. Dat maakt de voeding dikker en geeft een voller gevoel. En zou helpen tegen het spugen. Voorzichtig ben ik daar mee begonnen. Anderhalf schepje op een fles. En, de hemel zij dank, het hielp tegen het spugen. Dat ging gelukkig eindelijk, eindelijk over. Dat was een hele vooruit gang. Nu kon mijn zoon echt aansterken en in gewicht aankomen. En ik hoopte dat hij een tevreden baby zou worden.

Maar nee, dat huilen… dat bleef doorgaan.

Mijn man was ondertussen al lang weer aan het werk. En ik, ik was alleen met mijn zoon bezig. God zij dank kwam mijn moeder bijna dagelijks. Ik stond haar ’s morgens vroeg al op te wachten met een huilende baby. We wisselden elkaar af. We liepen heel veel met mijn zoon. Dan huilde hij wel, maar minder erg. Tussendoor deed ik wat noodzakelijke klusjes in huis.

Ik ben uiteindelijk maar eens gaan zoeken naar informatie over huilbaby’s. Als een baby zoveel uur per dag huilt, minimaal zoveel dagen per week, dan was het een huilbaby. Fijn. Kon ik er wat mee? Nee dus. Ik had zelf ook wel door dat mijn zoon een huilbaby was. En de tips die ik tegen kwam, die waren waardeloos.

Op een avond kwam mijn toenmalige huisarts even langs. In paniek rende hij naar de keuken en riep: “Dat kind huilt van de honger, geef hem een fles.” Toen ik vertelde dat mijn zoon die fles net had gehad, was hij verbaasd. Hij snapte niet wat er aan de hand was. Hij schrok toen hij mij aan keek. Hij zei: “Mary het lijkt wel of je de tropenjaren door maakt.”

Eten koken was ook zoiets waar ik niet aan toe kwam, ik was alleen bezig met mijn huilende zoon. Eten koken en met mijn huilende zoon rondlopen ging niet samen. Vaak zaten we om negen uur ’s avonds pas te eten want dan was mijn zoon eindelijk in een diepe slaap. Voor een paar uurtjes.

Een fles geven was ook een hele toer. Eerst een speen met een klein gaatje, dan weer een groter gat, en voor het laatste dikke beetje nog een andere. Dit omdat zoon anders te snel de fles leeg zou hebben.
Door de Johannesbroodpitmeel dikte de flesvoeding in, vandaar de speen met een groter gat. En bij elke pauze tijdens het voeden, zette hij een keel op. Soms was mijn zoon zo van streek door het huilen dat een fles geven onmogelijk was.

Helaas was mijn zoon na een fles meestal nog niet tevreden, en begon het huilen weer. Slapen deed hij nog steeds bijna niet. Om hem rustig te krijgen liep ik veel met hem, en probeerde ik hem in slaap te wiegen. Dan deed hij uiteindelijk een hazenslaapje. Ik had dan heel even tijd voor mezelf, een kwartier was al heel wat. En dat was dan een kwartier in de ochtend en een kwartier in de middag. Meer niet voor een hele dag.

Van diverse mensen kreeg ik goed bedoelde tips. Over voeding, over inbakeren, druppeltjes, rust, venkel, ach over zoveel zaken. Natuurlijk heb ik al die tips uitgeprobeerd.

Maar echt, niets, maar dan ook niets hielp. Ik werd er moedeloos van.