Roze wolk? De zorgen beginnen.

Al snel werd ik ziek. Blaasontsteking, met dank aan het leegprikken van de blaas, voordat ik moest persen. De hechtingen waren inmiddels ook ontstoken. Hier had ik tijdens de zwangerschap niets over gelezen, of van anderen iets over gehoord.

Ik kreeg medicijnen en moest rust houden. De rust was er overdag nog niet veel want er kwam natuurlijk visite. Allemaal de baby bewonderen, die vaak huilde en veel wakker was. ‘s Nachts was er ook niet veel rust want zoonlief had wel wat voedingen nodig.

De kraamperiode was kort. Ik hobbelde een beetje rond in huis, had moeite met lopen vanwege mijn bekken en was totaal uit mijn doen. Kon mijn draai niet vinden, vond alles onwennig en vond mezelf onhandig. Ik leefde eerlijk gezegd niet op een roze wolk.

De dag brak aan dat de kraamhulp vertrok. Ze vertrok met de fijne woorden, die ik nooit zal vergeten: “veel succes, het zal wel een huilbaby worden.”

Ai. Dat kwam hard aan. Zij was weg en inderdaad, het huilen werd erger en langer. Maar daar wilde ik niet in geloven, een huilbaby, kom nou zeg. Volgens het voedingsschema kreeg hij genoeg binnen, dus honger kon het niet zijn, toch?

Heel langzaam sloop het er in. De zorgen om mijn zoon. Steeds vaker begon het huilen al in de nacht. Uit nood ben ik begonnen met een fopspeen. Ik hoopte dat mijn zoon dan ’s nachts én overdag makkelijker zou slapen. Niet wetende dat zo’n speen ook heel vaak zoek raakt en dat ik daar ook weer achter aan moest.

‘s Morgens voor dag en dauw melde hij zich al weer. Daarna was hij even stil en begon het huilen. Hele korte slaapjes deed hij. Echt heel kort, van hooguit een kwartiertje. ‘s Avonds rond negen uur viel hij pas vast in slaap. Uitgeput van het huilen en slecht slapen.

Na twaalf dagen begon mijn zoon te spugen. Nee, niet gewoon spugen, maar met bogen. Zijn flesvoeding zat zelfs aan de muren van zijn kamertje. Ik schrok me kapot. Wat was dat nu weer. Hierdoor werd ik nog wat banger. Na twee dagen tobben met een spugende baby, die op een ochtend veel te lang stil bleef, ging mijn alarm af. Dit was niet normaal.

Gehaast vertrokken man en ik met onze zoon naar de dokter. Na ons verhaal te hebben aangehoord verwees hij ons direct door naar het ziekenhuis. Hij vertrouwde het niet.
Op dat moment was mijn zoon 14 dagen oud. En wij, wij waren verstijfd van angst, bang om hem te verliezen. Het werd de snelste rit ooit naar het ziekenhuis. Met spoed werd onze zoon meegenomen en onderzocht.

Ik stond erbij en keek verbijsterd toe. Als een zombie. Met het onheilspellende gevoel in een verkeerde film te zijn beland. Ik was er wel maar toch ook weer niet. Dit was niet mijn leven, met een pasgeboren baby. Alles behoorde fijn en mooi te zijn. Niet in een ziekenhuis wachten met een akelig spugende baby.
Hulptroepen arriveerden: mijn ouders. Zij waren de afgelopen dagen regelmatig bij ons geweest en ze waren er nu ook voor ons.

Er kwam een maagonderzoek. De arts moest met een slangetje in het mondje en keel van mijn baby. Ik kon het niet aanzien, mijn vader bood aan erbij te zijn. Mijn vader vond het verschrikkelijk om aan te zien. Toen hij er later over vertelde, biggelden de tranen over zijn wangen.
Diverse onderzoeken volgden maar ook de artsen wisten niet wat er aan de hand was met mijn baby, die nog steeds bleef spugen.

Het werd avond. Mij werd met klem verzocht naar huis te gaan. Geheel in strijd met mijn gevoel. Ik wilde niet bij mijn zoon weg! Ik wilde hem niet in de steek laten, overlaten aan vreemden. Ik wilde niet! Maar… ik moest.

Daar ging ik dan, ontdaan, verdrietig en radeloos, met lege handen terug naar huis.
Een huis dat vol hing en stond met slingers, kaarten en cadeaus. De aanblik van de lege box deed pijn. Net als de zoete babygeur die in mijn huis hing, pijn deed. De babykamer ademde naar mijn zoon. Alles was baby geworden in huis. Alleen de baby zelf lag in het ziekenhuis, waar de artsen op dat moment ook nog niet wisten wat er met mijn zoon aan de hand was.

Door alle zorgen kwam er van slapen niets terecht. Ik was in die korte periode alle overtollige kilo’s kwijt geraakt. Spanning en angst hadden mij gevormd tot een ongelukkige, verdrietige en bezorgde moeder.

Wat zou er toch aan de hand zijn met mijn baby?