Ik vaar er niet blind op. Zeker niet omdat ik nog geregeld mijn neus stoot. Nee, ik durf niet voor honderd procent te vertrouwen op mijn intuïtie. Laat ik mij erdoor leiden? Mwah. Ik hecht er wel waarde aan, maar grote beslissingen neem ik zeker niet op basis van mijn intuïtie. Mijn verstand heeft het voor het zeggen bij dat soort keuzes.

Zeker als het gaat om een grote aankoop. Dan stel ik mezelf eerst de vraag of het nodig is dat ik dat bepaalde product koop. Verder speur ik het internet af naar de goedkoopste varianten, dus ik laat de prijs zeker meewegen omdat mijn portemonnee toch altijd de doorslag geeft.

Als het gaat om mijn intuïtie met betrekking tot mensen dan zit ik negen van de tien keer wel goed. Toch heb ik dan veel last van die ene keer dat ik niet goed zat. Teleurstelling over een vriendschap die geen vriendschap bleek te zijn drukt dan zwaar op mijn gemoed. Het duurt bij mij vrij lang om daar overheen te komen. Stom eigenlijk, want de andere negen keer zat ik wel goed. Daar zou ik meer naar moeten kijken, toch? Misschien negeer ik het te veel. Of hoor ik het wel maar luister ik niet.

Tekenen zijn er zat. Of signalen. Een gevoel van onbehagen, of juist een rotsvast vertrouwen, het dringende gevoel dat het wel goed komt. Of het tegenovergestelde, dat ik er naast zit. Zo heb ik vrij snel in de gaten met wie het ‘klikt’. Of met wie het dan weer niet klikt. In het laatste geval wil ik niet luisteren en geef die ander een kans. Maar nee, dat werkt dan toch niet. Iets zit er scheef, ik voel me niet op mijn gemak bij die ander en dat zal zo blijven.

Het gevolg van een dergelijke inschattingsfout, ik dacht dat mijn intuïtie het goed had, is dat ik voorzichtiger probeer te zijn met het aangaan van nieuwe contacten. Maar ja, ik ben spontaan en nieuwsgierig en ik heb ook in de online wereld veel contacten. Daarnaast ben ik ook nog eens hardleers. Dus voorkomen dat ik op basis van mijn intuïtie een verkeerde inschatting maak kan ik niet. Dat wil ik ook niet want dan is er helemaal niets meer aan én ik kan en wil niet continu op mijn hoede zijn.

Ik wissel dus geregeld tussen mijn hoofd en mijn hart als het gaat om keuzes maken, hoewel het hoofd vaak de doorslag geeft. Het leven is tenslotte een groot leerproces en eens flink op mijn snufferd vallen hoort daar bij. Of ik er van leer? Ach, ik heb nog wel even om daar achter te komen.