Al een paar dagen loop ik rond met een hoofd dat propvol zit en op knappen staat. Ik kan er slecht van slapen, want ook in bed maalt het maar door in mijn bovenkamer. Hier aan denken, daar aan denken, dit uitzoeken, dat navragen en zo kan ik wel doorgaan.

Ik heb de drukproef bekeken van mijn boek. Ik heb nog wat aanpassingen aangebracht en ik heb uiteraard de cover gezien. Over de cover ben ik zeer tevreden, al zeg ik het zelf. De cover past namelijk exact bij de inhoud van mijn boek. Elke dag heb ik contact met mijn uitgever. De lijnen met de medewerkers van Boekscout.nl zijn kort en dat is erg prettig samenwerken. Aan alles merk ik dat daar serieuze hardwerkende mensen met mijn boek bezig zijn.

Ik heb inmiddels al een lange lijst gemaakt van onder andere mensen die ik wil benaderen om mijn boek onder de aandacht te brengen. Elke dag vul ik die lijst aan en ’s nachts krijg ik weer nieuwe ideeën om mee verder te gaan. Die ideeën schrijf ik dan niet op maar probeer ik met behulp van ezelsbruggetjes te onthouden voor de volgende ochtend. Snap je nu dat volle hoofd?

Mijn boek: ‘Open boek- bijzondere verhalen van doodgewone mensen’ staat vol met zeer persoonlijke verhalen en bijzondere gesprekken. Verhalen en gesprekken die je raken, die je zullen verbazen. Als je het boek goed leest zal je ook ontdekken dat al die verhalen een gemeenschappelijk thema hebben: de onvoorstelbare kracht van de mens!

Toch blijft het onwerkelijk. Eerder schreef ik al dat ik het niet kon geloven dat deze week mijn boek uitkomt. Dat het misschien pas echt voelt als ik ‘mijn kindje’ gekleed en wel in mijn handen heb. Dat ik dan waarschijnlijk wel wordt overvallen door blijdschap en dat ik loop te zingen door het huis.

Omdat ik ook niet weet wat mij te wachten staat vanaf het moment dat mijn boek te koop is en gelezen gaat worden, word ik behoorlijk onzeker. Wat zal er op mij afkomen? Wat zullen de reacties van de lezers zijn? Wat zullen mijn ouders ervan vinden? Wat zal jij er van vinden?

En daar zit mijn zwakke plek. In dit geval word ik nerveus van die onzekerheid. Over het algemeen kan ik goed tegen spanning en blijf ik er meestal rustig onder. Maar nu niet. Ik moet me bedwingen om geen rare dingen te doen. Zoals een grote zomerschoonmaak (ik lijk wel gek). Of mijn nagels eraf bijten (nee dat mag écht niet!).

Ik ben ineens een stresskip geworden. Ook is er een heel klein stemmetje dat steeds in mijn oor fluistert: ‘Mary, straks gaat het toch niet door.’ Ja, ik weet het: onzin. Maar dat is mijn onzekerheid dat nu de kop op steekt.