Denk jij wel eens na over de dood? Ik wel. Redelijk vaak zelfs. En omdat ik mijn familie niet wil opzadelen met obstakels heb ik al mijn laatste wensen zwart op wit gezet. Ik denk dat dat later, ooit, veel scheelt voor mijn nabestaanden. Ik heb namelijk de vreemde fantasie dat ik om een hoekje sta te kijken bij mijn eigen uitvaart. Ik weet het, te veel fantasie hier.

Ik hoop trouwens ook dat er tegen de tijd dat ik mijn laatste adem uitblaas een alternatief is voor begraven of cremeren. Want dit zijn toch niet echt sympathieke keuzes? Zo ben ik claustrofobisch, dus moet ik niet denken aan begraven worden. Het alternatief, cremeren, vind ik ook eigenlijk ook niets. Ik houd niet van hitte.

Maar ja, als het goed is ben ik echt dood en merk ik niets van wat er met mij gebeurt. En wie weet is er tegen die tijd wel een mooi alternatief bedacht voor begraven of cremeren. Tot die tijd heb ik besloten dat mijn zonen mogen beslissen welke uitvaart zij het prettigst of passend vinden voor hun moeder.

Ik wil ze niet met een jarenlang onderhoud van een begraafplaats opzadelen. Dan is uitstrooien mogelijk een betere optie? Echt Irene, ik weet het niet. Maar al mijn wensen staan wel handig op papier. Dat is voor hen in ieder geval een kopzorg minder.

De dood is maar een macabere gedachte en sta ik liefst niet dagelijks bij stil. Dus nee, ik heb totaal geen voorzieningen getroffen om een gewiekst plan in te zetten na mijn verscheiden. Niet dat ik er niet mee bezig ben af en toe, maar dat heeft dan weer meer betrekking op de angst dat m’n geliefden komen te overlijden.

Feit wil; van de week waren we bij de bank waar we een aantal vragen stelden. Soms is niets doen beter, vooral als je net als ik niet getrouwd bent, geen kids hebt, en ook geen speciale wensen danwel voorkeuren wilt laten gelden. Ik denk dat ’t in de nabije toekomst op zeker gaat veranderen, maar momenteel leeft dat nog niet erg sterk bij me.

Wel zit ik vaak diepzinnig na te denken over een donor codicil. Al vraag ik me vaak af, of je dood als je al wat ouder bent liefst wat bespoedigd wordt omdat men nu eenmaal gebruik wil maken van je organen. Laatst had ik daar een nachtmerrie over; ik kreeg een ongeluk en werd dood verklaard omdat men zat te springen om m’n hart en nieren. Diep tragisch dit. Werd badend in ’t zweet wakker.

Al ben ik ’t volkomen met je eens dat je als je sterft toch niets meer weet, ergens denk ik dat je ziel nog wel bij kennis is. Noem me een zweefteef, noem ’t miraculeuze onzin.

Toch wil ik gecremeerd worden. Zo van ashes to ashes. ’t Idee dat je anderen opzadelt met de noodzaak je graf te onderhouden en blijvend te bezoeken trekt me niet bijster aan. Als je dood bent, moeten anderen verder. En moet je hun ook de kans bieden om het geheel af te sluiten. Bovendien spreekt me zo’n afscheidsdienst meer aan als een begrafenis.