Week in week uit sjees ik met mijn karretje door de plaatselijke supermarkt. Meestal met een boodschappenlijstje. Heel soms lukt het me dan toch om daarvan wat dingen te vergeten. Het kan ook gebeuren dat ik er in de super achter kom dat mijn lijstje nog thuis ligt. Op goede dagen lukt het me dan toch nog redelijk om dat te kopen waarvan ik denk dat het op mijn boodschappenlijstje staat.

Eigenlijk vind ik dat boodschappen doen ook weer zo’n noodzakelijk kwaad. Thuis heb ik mij al suf gepiekerd wat er die week gegeten moet worden. En dat is geen eenvoudige taak. Dat is eerder zelfs een ondankbare taak want de opmerkingen als “Oh nee hè, alweer…” ( elke groente kan op deze puntjes worden ingevuld) zijn niet van de lucht.

Op zich heb ik makkelijke eters, grote eters ook. Ja, wat wil je, twee eeuwig in de groei zijnde puberzonen lusten wel wat. Het probleem ligt voor het grootste gedeelte dan ook bij mij. Ik houd van eenvoudig koken, als in weinig tijdrovend. Het liefst kook ik verse groenten maar voor groenten uit blik of diepvries draai ik mijn hand echt niet om. Als het maar snel klaar is.

Ik heb nog nooit de ambitie gehad om een culinair hoogstandje op tafel te zetten, daarnaast zou mij dat als flopkok zijnde ook niet lukken. Ik heb ook gewoon geen zin om uren in de keuken te staan want die tijd kan ik ook aan iets anders besteden.

Op een gegeven moment weet ik echt niet meer wat ik nu weer op tafel moet zetten. Dan ben ik gauw geneigd iets te bereiden wat ik de week ervoor ook al heb gefabriceerd. En dat valt niet altijd goed bij de mannen. Tijdens zo’n  maaltijd komen zij dan ook met de meest fantastische menuvoorstellen op tafel.

Ik hoor het aan, ik knik en ik wacht af. Als ze klaar zijn met ideeën spuien hoef ik maar één vraag te stellen: ‘Gaan jullie het dan maken?’ Dan kijken de heren elkaar zwijgend aan. Een antwoord blijft echter uit.

En ik? Ach, inwendig slaak ik een zucht van opluchting en weet dat het zeuren over het eten voor een week de kop in is gedrukt