Elke week kom ik ze tegen. Bijna schuifelend verplaatsen zij zich op een eigenaardige manier door de supermarkt. Zij krom voorovergebogen over het boodschappenkarretje en hij er sjokkend en zwijgend naast. Ze zien er elke week netjes uit, alsof ze hun zondagse kleren aan hebben. Ik gok dat ze ver in de zeventig zijn. In gedachten noem ik ze Opa en Oma. Hun route is steevast dezelfde, hun kar zelden vol.

Ik zie ze nauwelijks samen praten, toch stralen ze een soort tevredenheid uit. Na zoveel jaar samen zijn woorden soms ook overbodig denk ik. Voor mij zijn ze bekende onbekenden. Ik ken ze van gezicht maar heb nog nooit met hen gesproken. Ik weet dus niets van hun leven. Deze mensen zetten mij aan het denken.

Wie weet hoe turbulent hun huwelijk is geweest, hoeveel woelige periodes zij samen hebben doorstaan. Wie weet zijn ze al jaren op elkaar uitgekeken. Of misschien zijn ze nog net zo blij met elkaar als toen ze verkering kregen. In ieder geval zijn ze samen. Doen ze week in week uit samen in ogenschijnlijk tevreden stilzwijgen hun boodschappen. Daar heb ik bewondering voor. Ik hoop dat ik later ook zo ben…

Samen oud worden lijkt me een mooi streven. Toch, niets is zeker in het leven. Voor hetzelfde geld zit ik er helemaal naast en kunnen Opa en Oma elkaar niet uitstaan. Zijn ze gedwongen om toch bij elkaar te blijven en hebben ze constant ruzie. Als optimist houd ik het graag bij mijn positieve fantasie. Dat geeft hoop.

Trouwen is niet zo moeilijk, getrouwd blijven lijkt tegenwoordig iets zeldzaams. In mijn ogen is een relatie onderhouden, dus ook in een huwelijk, een echt werkwoord. Je moet er wat voor doen om het leuk te houden. Geen enkele relatie blijft vanzelf op rolletjes lopen. Investeren dus. In elkaar. In goede tijden én in slechte tijden.