“Dag Mevrouw, u spreekt met Cecile van Flair. Ik las laatst iets op het internet over uw boek ‘Open boek- bijzondere verhalen van doodgewone mensen’. Ik werd nieuwsgierig en ben het boek zelf gaan lezen en nu ik wil u er graag wat vragen over stellen.”

“Nou Cecile, dat vind ik hartstikke leuk, brandt maar los maar zeg alsjeblieft JE tegen mij anders voel ik mij zo oud.”

“Oké, geen probleem hoor. Hoe kan het Mary, dat de mensen over wie jij schrijft hun ziel en zaligheid met jou hebben gedeeld zonder dat jij ze hebt ontmoet?”

“Weet je, dat heb ik mij bij het eerste verhaal in het boek ook afgevraagd en daarna eigenlijk niet meer. Ik weet bijna niet beter dan dat mensen mij in vertrouwen nemen en hun verhalen met mij delen. Het is zeker bijzonder te noemen. Misschien komt het door mijn interesse in andere mensen. Maar misschien komt het ook doordat ik, toen ik begon met mijn blog, zelf direct met de billen bloot ben gegaan. Ik heb in mijn waargebeurde verhalen over ‘De roze wolk’ alle schroom opzij gezet en openlijk verteld over de zware periode na mijn bevalling. De maanden dat ik het leven niet meer zag zitten en over mijn huilbaby. Die blogserie maakte bij de lezers veel los. En gaandeweg kreeg ik hechtere contacten op Twitter. Mensen begonnen mij in vertrouwen te nemen via dat medium en via een mailwisseling.”

“Ik vind de combinatie van verhalen en interviews in jouw boek mooi gevonden. Het zijn niet de makkelijkste thema’s die in het boek aan de orde komen. Zo vind ik het gesprek met een vader over genderdysforie erg indrukwekkend. En ik heb het verhaal ‘Je moet leren dealen met je leven’ vol bewondering zitten lezen. Wat heeft die vrouw veel moeten doorstaan en wat knap dat zij zo sterk is.”

“Ja, nu stip je aan wat eigenlijk in mijn ogen de rode draad is van mijn boek: de ongelooflijke kracht van de mens! Hoe veel pijn, verdriet, tegenslag deze mensen ook hebben meegemaakt, ze hebben het bijltje er niet bij neergegooid.”

“Ik moet je zeggen, Mary, dat ik moeite had om het boek weg te leggen. Ik voelde mij enerzijds een soort gluurder, want jouw boek geeft een aardige inkijk in het leven van mensen, en anderzijds las ik het met veel bewondering.”

“…”

“Waar ik eigenlijk voor bel: ik wil graag een interview met je houden. Wanneer schikt het jou?”

“Jee Cecile, wat leuk! Doe maar een voorstel, kijk ik wel of het uitkomt.”

Het was weer een drukke nacht. Deze droom moet nog uitkomen…