Dag anonieme vrouw. In juli jl. heb ik een dubbel blog over jou geschreven. Een verhaal met een grote impact. Zowel op de blogs als op twitter kwamen veel reacties binnen. Nu zijn we al weer vele maanden verder en ik zou je graag nog wat vragen willen stellen….

Ik neem aan dat je na de publicatie van de blogs over jou ook alle reacties hebt gelezen. Wat deed dat met je?

Na een poosje ben ik gestopt met het lezen van de reacties. Ik kan geloof ik niet zo goed tegen (goed bedoelde) tips en medelijden. Er zijn ook reacties geweest die ik heel erg op prijs heb gesteld. Lieve reacties. Ik heb absoluut geen spijt dat ik mijn verhaal heb verteld. Ergens luchtte het op en ik had toen ik het zelf nalas ook zoiets van oké ik ga toch maar hulp zoeken. Daar is dit de aanleiding voor geweest.

Wat vond je er van dat jouw verhaal voor iedereen te lezen was?

Tja, het was een beetje gênant vond ik, vanwege de reacties maar de anonimiteit was prettig.

Toen ik over jou schreef wilde je niet dat jouw naam genoemd werd. Denk je er nu nog zo over?

Ja, eigenlijk wel omdat ik niet zielig gevonden wil worden. En ook in mijn ‘nieuwe leven’ wil ik niet opgezadeld worden met reacties van bekenden op mijn ‘oude verhaal’.

Hoe gaat het nu met je?

Ik heb mijn naam veranderd. Dat wilde ik al jaren. En ineens had ik de moed. Ik was vernoemd naar mijn vaders doodgeboren zus en mijn voornaam heeft me nooit gepast. Mijn moeder had een koosnaampje voor me en ik heb iedereen om me heen gevraagd mij voortaan bij mijn nieuwe naam te noemen. Sommigen zullen er nooit aan wennen en dat geeft niet. Voor nieuwe mensen die ik nu leer kennen heb ik nooit anders geheten. Negatieve reacties heb ik helemaal niet gehad!

Verder heb ik een revalidatie traject gevolgd en heb ik veel geleerd over omgaan met ziek zijn en omgaan met pijn en met beperkingen. Ik heb geleerd waar mijn grenzen liggen en kan ze nu beter hanteren. Wat ik nog moeilijk vind is om, als ik weet dat ik over mijn grens ga wanneer ik iets voor iemand anders doe, dat ik toch vaak anderen boven mezelf plaats.
Al met al is het wel een positief traject geweest omdat ik minder pijn heb en iets meer mogelijkheden heb wat betreft functioneren.

Ik heb vorige week van het UWV te horen gekregen dat ik voor een groot percentage afgekeurd ben. Dat voelt als een soort erkenning. Ondertussen heb ik heel leuk vrijwilligerswerk gevonden (bij de dagbesteding van bejaarden) waar ik erg van geniet. Ik kan een middag per week weer iets voor een ander betekenen!

Mijn zoon heeft momenteel veel aandacht nodig, hij heeft de diagnose depressief gekregen. Heel lang heeft hij mij niet lastig willen vallen met zijn problemen, omdat ik ‘al zoveel aan m’n hoofd heb’. Ik kan me geen leven zonder mijn lieve gevoelige zoon voorstellen. Ik ben erg geschrokken en hoop dat hij snel opknapt. Je kind gaat toch voor alles en het doet me pijn dat hij momenteel niet gelukkig is.

In de liefde ben ik nog steeds een bofkont. Elke dag word ik gelukkig wakker en elke dag val ik tevreden weer in slaap. Bijzonder hoe een mens zo gelukkig kan zijn terwijl er ondertussen zoveel ingewikkelde dingen aan de hand zijn.

Heb je gesprekken gehad met de psycholoog?

Ja, vier gesprekken. Echt heel veel zin hebben ze niet gehad. We hebben besloten het verleden te laten rusten omdat er in het heden al zoveel gebeurt. Volgens haar ben ik oververmoeid. Mijn huiswerk is zoveel mogelijk genieten van het leven en dat probeer ik. Ik teken weer, ik zing, ik wandel en ik sport (medisch fitness). Ik heb ontdekt dat bewegen en expressie voor mij van groot belang is, veel meer dan praten. Wanneer ik mijn lijf in conditie hou, ook als het pijn doet, dan ondersteunen mijn spieren de pijnlijke plekken en voel ik me toch beter. Ik was sceptisch over sporten met pijn maar ga er nu mee door om deze mate van functioneren vol te kunnen houden.

Wat zijn jouw plannen voor komend jaar?

Blijven sporten dus en meer doen wat ik leuk vind in plaats van wat ik vind dat moet. Hopelijk leer ik mezelf op de eerste plaats te zetten.
Ik zou heel graag voor een paar uur per dag werk willen vinden. Als dat niet lukt ga ik mijn vrijwilligerswerk uitbreiden. Er zitten in de dagbestedingsgroep twee dames die zo goed als nooit visite krijgen en weinig tot nooit buiten komen. Heel schrijnend. Daar wil ik graag verandering in brengen door structureel op visite te gaan bij ze.

Ik denk dat ik qua gezondheid misschien nog iets beter kan worden, zeker als de artsen de oorzaak van mijn pijn kunnen achterhalen. Ik heb sterk het gevoel dat ze er bijna zijn, er is al een stuk meer bekend. Hopelijk brengt 2014 duidelijkheid, zowel op het gebied van gezondheid als op het gebied van werk.
En ik vraag voor 2014 rust. Want daar ben ik geloof ik nog het allermeeste aan toe!