Vastzitten in en overleven van een destructieve relatie
Hallo Jan, wat zijn destructieve relaties?
In elke relatie is er een krachtenspel gaande, een wederzijdse beïnvloeding die de betrokkenen moeten verwerken en beantwoorden. In een constructieve relatie is de uitwisseling vooral voedend.
Het destructieve aspect dat in elke relatie aanwezig is, werkt dan als een bijproduct van de creatieve en constructieve stromen in de relatie. De grenzen van beperkter mogelijkheden worden geslecht wanneer de deelnemers aan de relatie zich in- en door zichzelf, en in en door de relatie, ontwikkelen. In een destructieve relatie overheerst afbraak. Men kan er zich slechts moeilijk of niet in ontwikkelen, wordt juist zwakker, armer, raakt ondervoed.
Aan welk soort persoonlijkheidstypes moeten we denken?
De meest destructieve mensen zijn over het algemeen de innerlijk meest zwakke mensen. Extreme zwakte kan pathologisch zijn. Zij is vaak de uitkomst van een gebrek aan ontwikkeling of een ernstig verstoorde ontwikkeling, in het laatste geval vaak een gevolg van diepe trauma’s. Wanneer de beschadigingen en/of het gebrek aan ontwikkeling betrekking hebben op de wezenskern dan spreken we van psychopathie.
De kernkenmerken van psychopathie zijn onder meer: een gebrek aan bewustzijn/geweten, een gebrek aan verbondenheid en invoelingsvermogen, een gebrek aan betekenis van de ervaringen, ingesloten zijn in de begrenzingen van een nietig hier en nu.
Vaak zien we ter compensatie hiervan een aantal kenmerken van een samengestelde comorbide stoornis: antisociaal gedrag, zelfverheerlijking, zwart-wit denken, extreme instabiliteit, een ziekelijke achterdocht, dwangmatig gedrag, eetstoornissen, misbruik van genotsmiddelen en seksuele stoornissen. De aanwezigheid van deze gedragingen is overigens niet voldoende om te kunnen concluderen dat iemand aan psychopathie lijdt. Dit moet apart worden beoordeeld. De meeste mensen zijn bijvoorbeeld altijd wel een beetje ijdel, ook al beseffen ze dat vaak niet. Dat wil niet zeggen dat ze allemaal aan psychopathie lijden.
Hoe komt het dat het moeilijk ontsnappen is uit een destructieve relatie?
Dat is zeker niet altijd het geval. Vooral wanneer men het fenomeen kent en doorziet, kan het vrij gemakkelijk zijn om een destructieve relatie achter zich te laten. Wanneer het moeilijk is, dan moet men twee zaken onderkennen: de tactieken waarmee een destructief iemand jou aan zich bindt, en de mogelijkheden die je zelf biedt om je te laten binden. Innerlijk zwakke mensen ontwikkelen strategieën om zich door het leven te kunnen slaan, ook ten koste van anderen. Anderen aan zich kunnen binden is een belangrijke overlevingsstrategie. Wie uit de groep gestoten wordt, kan niet overleven, althans dat wordt zo ervaren.
Mensen die aan psychopathie lijden, maken vaak gebruik van allerlei kwetsbaarheden. Ze maken misbruik van gekwetste kindsdelen, bijvoorbeeld een (onbewuste) hunkering naar liefde en acceptatie, of ze maken misbruik van iemands sterk ontwikkelde mededogen of zorginstinct, of van een tot in het onpraktische doorgedreven wens om het goede in anderen te zien. Wanneer men afscheid wil nemen van een destructief persoon dan kan het gevoel dat men over zichzelf heeft oncomfortabel worden. Iemand met een psychopathisch giftige aard zal de innerlijke verwarring van zijn of haar prooi graag stimuleren.
Is er voor de slachtoffers adequate hulpverlening te vinden?
Die bestaat wel, maar nog niet genoeg. Een belangrijke moeilijkheid is gelegen in de aard van psychopathie. Het is in wezen geen persoonlijkheidsstoornis, maar een bewustzijnsstoornis (die vaak samen met persoonlijkheidsstoornissen voorkomt). In de moderne psychologie staat de kennis van het bewustzijn in haar kinderschoenen. Om te weten wat bewustzijn is, zou men het moeten kunnen onderzoeken in zijn pure staat, los van enige bewustzijnsinhoud. Wanneer de kennis van wat bewustzijn is ontbreekt, dan mist men een wezenlijk inzicht om te begrijpen wat de consequenties zijn van een intens bewustzijnsgebrek.
Ten gevolge hiervan zijn de meeste denkbeelden over psychopathie nogal troebel. Wie afstudeert als psycholoog of psychiater is over het algemeen niet voorzien van de kennis en vaardigheden die nodig zijn om psychopathie te kunnen herkennen, laat staan er mee om te gaan. Daarvoor is naast specifieke theoretische kennis ook een uitgebreide praktijkervaring onontbeerlijk. Hierdoor lopen prooien van psychopaten, wanneer ze een beroep doen op hulpverlening, vaak tegen een muur op of krijgen ongeschikte raad die hen vervolgens nog meer verstrikt. Een gunstige uitzondering is de forensische psychologie in het kader van ernstige strafzaken: daar herkent men vele gevallen van psychopathie wel.
De huis-tuin-en-keukenvorm van psychopathie wordt echter – bijvoorbeeld in het kader van hoogstnoodzakelijke jeugdbescherming – nauwelijks nog herkend. Psychopaten zijn meestal zeer handig om argeloze professionals op te zetten tegen hun prooi. Deze laatsten doen dan bijvoorbeeld met overtuiging mee aan ouderverstoting (het opzetten van een kind tegen een normale, liefhebbende ouder), terwijl dat een van de zwaarste vormen van kindermishandeling is. Er is wel een kentering gaande.
In de eerste jaren van mijn betrokkenheid bij dit onderwerp zocht ik contact met hulpverleners maar kreeg bijvoorbeeld te horen: ‘Veel te brandbaar, daar beginnen we niet aan.’ De laatste tijd hoor ik steeds vaker dat hulpverleners een prooi verwezen hebben naar Destructieve relaties op de schop, of een consult of workshop in het trainen van vaardigheden in zelfbescherming hebben aangeraden. In mijn ervaringen is dat een teken van een gunstige ontwikkeling.
Wat was voor jou de aanleiding om hierover een boek, Destructieve relaties op de schop, te schrijven?
Mensen in mijn directe omgeving, en ikzelf, hadden ervaringen met tientallen psychopaten. In het werk, het verenigingsleven, privé en in de buurt. Soms herkende ik de destructiviteit, soms werd ik er totaal door verrast. Psychopathie gaat vaak schuil achter een overtuigend masker van geestelijke gezondheid, en de ondergraving kan bedrieglijk verpakt zijn. Ik ben het gaan onderzoeken en heb van mijn bevindingen aantekeningen gemaakt. Een bevriende therapeut, met wie ik ideeën over psychopathie besprak, raadde mij aan er een boek over te schrijven.
Wat is jouw deskundigheid op dit gebied?
Ik ben bewustzijnsdeskundige, bestudeerde onder meer de vedische traditie, de wetenschappelijke en spirituele traditie uit het oude India. Mijn passie is de volledige ontwikkeling van de menselijke mogelijkheden. Pathologie interesseerde mij eigenlijk niet, tot ik ging beseffen dat ik er niet om heen kon. Psychopathie is precies het omgekeerde van zelfverwerkelijking, het is de meest intense innerlijke armoede. Dat was voor mij de sleutel, alsof je het negatief bekijkt van verlichting.
Wat kan de omgeving betekenen voor de slachtoffers?
Het allerbelangrijkste voor mensen die in een destructieve relatie zijn of waren, is begrip. Het tweede is begripvolle én kundige steun uit de omgeving. Daarvoor is het nodig dat de omgeving bereid is tot invoelen van wat de prooi heeft meegemaakt. Het beste kan de omgeving zich verdiepen in de achtergronden: psychopathie, diverse persoonlijkheidsstoornissen, en de tijd nemen om zich een oordeel te vormen – eerst ná het erkennen van een belevingswereld van de dader die ver van het normale verwijderd is, en waarin wellicht weinig is wat het lijkt.
Heel belangrijk is ook dat derden inzien dat in deze gevallen de gewone recepten die zo nuttig zijn bij het oplossen van conflicten, averechts werken. Alle schijn van het tegendeel ten spijt is bijvoorbeeld communicatie in dit soort gevallen meestal niet mogelijk. Het is dan schadelijk communicatie te adviseren of op te leggen omdat dit een bron kan zijn van nog meer traumatisering. Met een redelijk mens kun je er uit komen, met een psychopaat lukt dat meestal niet.
Hoe zou de hulpverlening hier mee om moeten gaan?
Wanneer hulpverleners vaststellen dat een prooi getraumatiseerd is, dan is het belangrijk te beseffen, speciaal wanneer een destructieve relatie lang geduurd heeft, dat men van de aangerichte schade waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg ziet. Ook de prooi zelf beseft vaak de volle omgang van de schade niet. Het is mijn ervaring dat men in vele van deze gevallen behoudend moet zijn met het aanvatten van traumawerk omdat het zelfgenezend vermogen langdurig is overbelast.
Met een (te vroege) toepassing van EMDR en diverse vormen van exposure bijvoorbeeld zie ik geregeld dat men niet- of moeilijk hanteerbare problemen uitlokt. Prooien uit relaties met psychopaten hebben het meeste baat bij een consequent volgehouden cultiveren van innerlijk comfort, van fijne, helende ervaringen die het gestel, het hart en het begrip de gelegenheid bieden om zich op eigen wijze te ontkreukelen.
Is hier dan sprake van narcisme?
Narcisme is verworden tot een modewoord. Ik heb moeite met de manier waarop de term opgerekt wordt om alles te betekenen wat slecht en ijdel is aan een mens. Het begrip narcisme kent een rijke geschiedenis. Men onderkent in de psychologie het narcisme als een noodzakelijke ontwikkelingsfase of als een noodzakelijk ingrediënt van een gezonde persoonlijkheid en niet altijd als ziekelijk of pervers.
Men gebruikt vaak het woord narcisme, wanneer het eigenlijk gaat over psychopathie die een beetje gecompenseerd wordt. Velen denken dat psychopathie een hele zware term is die alleen van toepassing is op kille seriemoordenaars. Die gevallen bestaan, maar zijn zeldzaam. Psychopathie komt veel meer voor en kent vele alledaagse verschijningsvormen, ook vormen waarin ziekelijk narcisme geen prominente rol speelt.
De kern van psychopathie is: een gebrek aan geweten, zelfreflectie, invoelingsvermogen, betekenis van de ervaringen… Het lijkt er soms op dat men er van uitgaat dat narcisme een lichte vorm is van psychopathie. Zo zie ik dat niet. Ziekelijk narcisme kan aangewend worden om innerlijke leegte/psychopathie te verhullen en is als zodanig een compenserende gedraging. Compenserend gedrag zou een teken kunnen zijn van iets van een streven naar gezondheid, en zou in een aantal gevallen een aangrijpingspunt kunnen zijn voor een wat betere socialisering. Ziekelijk narcisme wijst op een zwak en kwetsbaar ego. Het is belangrijk in de opvoeding van kinderen het ego zo te voeden dat het zich krachtig en evenwichtig ontwikkelt.
Bedankt Jan Storms voor dit interview. Het boek: Destructieve relaties op de schop, is onder andere te koop bij bol.com. Wil je meer lezen over destructieve relaties, kijk dan op zelfbescherming.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
19 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
4 november 2016
Beste Jan,
Je schrijft: “De meest destructieve mensen zijn over het algemeen de innerlijk meest zwakke mensen. Extreme zwakte kan pathologisch zijn. Zij is vaak de uitkomst van een gebrek aan ontwikkeling of een ernstig verstoorde ontwikkeling, in het laatste geval vaak een gevolg van diepe trauma’s.” Kan je mij uitleggen waarom sommige mensen wel zwak worden en andere niet? Voor jouw beeld, ik ben opgegroeid in een narcistisch gezin (moeder is narcistisch), ik vermoed dat mijn ex ook een (verborgen) narcist is. En met narcist bedoel ik niet die ziekelijke hang op dit moment naar “kijk mij eens”, naar een ijdelheid die we op Sociale Media zo veel zien, maar wat jij als psychopathie ziet.
Ik word gezien als een sterk persoon, ik ben een liefhebbende moeder van 2 kinderen, die ik probeer te steunen en te laten groeien tot boven zichzelf, die ik geen vlieg kwaad zou kunnen doen. Maar ik heb wel een trauma opgelopen door mijn jeugd. En toch… ik heb geen psychopathie opgelopen… hoop ik. Kan het zijn dat het ook een keuze is? Dat mensen “kiezen” voor psychopathie en destructie? Ik ben zeer benieuwd naar jouw antwoord.
4 november 2016
Beste Nike,
Het ontstaan van psychopathie, wanneer trauma de oorzaak is, hangt af van de verhouding tussen de ernst van het trauma en de draagkracht van het slachtoffer (en evt. steun uit de omgeving of het ontbreken daarvan).
Zie het gedicht van Emily Dickinson “After great pain a formal feeling comes”:
“This is the Hour of Lead –
Remembered, if outlived,
As Freezing persons, recollect the Snow –
First – Chill – then Stupor – then the letting go –”
Het hangt helemaal op “if outlived”. Als het slachtoffer het innerlijk niet heeft overleefd, dan is ook het vermogen om zich te herinneren gebroken.
Noteer dat kinderen veel en veel kwetsbaarder zijn dan volwassenen. Wanneer gebeurtenissen als levensbedreigend worden ervaren dan kan de draagkracht zo overvraagd worden dat het slachtoffer breekt. Het zijnsfundament is dan weggeslagen en het is in de meeste gevallen niet meer mogelijk om dit te herstellen.
Het diepe trauma kan ook aanwezig zijn in voorgaande generaties.
Vriendelijke groet,
Jan Storms
4 november 2016
Vertaling van het fragment van Emily Dickinson uit het gedicht “Na grote pijn, komt een versteven zijn”:
“Dit is het uur van lood –
herinnerd, als al overleefd,
als bevriezende personen, zich de sneeuw
herinneren – killig eerst – verdoofd – dan ’t laten gaan – “
2 november 2020
Beste Jan,
Ik ben ervan overtuigd dat mijn oudste zoon (17 jaar nu) psychopathisch is door mijn trauma’s. Tijdens de bevalling kwam ik ook in een herbeleving van ernstig trauma vast te zitten (bijna doodgeslagen ooit). Vanaf zijn geboorte zag ik dat er iets anders was, al snel dat hij geen connectie met leven heeft (bewustzijn) en steeds probeerde ik dit te bewerkstelligen.
Nog steeds wil hij hier wel wonen. Hij heeft een best wel goede relatie met zijn halfbroer van 13 jaar (ook hooggevoelig als ik en ook snel empathisch); ze gamen regelmatig en gaan mountainbiken.
Mijn oudste zoon heeft hulpverlening ivm zijn diagnose asperger; echter het ontbreken van de connectie met hart&ziel heeft niets met asperger te maken. Zijn wreedheid ook niet.
Zijn hele leven zoek ik al hulp, heb meditatie proberen te leren aan hem etc. Maar ik ben nu al een paar jaar de domme hippie die goedgelovig is en niets weet natuurlijk.
Wat kan ik doen, want zijn gedrag loopt de spuigaten nog niet uit (ben sterk) en er zijn momenten dat er bewustzijn lijkt te zijn bij hem. Maar hoeveel tijd is er nog om hem te helpen?
Nu hebben we stabiliteit door mijn man (die ik sinds 2018 pas ken) waardoor er vooral rust en gezelligheid thuis is. Ik reageer meestal niet meer op aanvallen en ga zo veel uit de weg.
Maar hoe lang is er nog om hem te helpen en wie gaat hem echt helpen? Hij heeft begeleiding ivm zijn autisme, maar geen begeleiding ivm zijn psychopathie.
Gisteravond ben ik hem aangevlogen sinds hele lange tijd (meestal ontstaat het bij hem door me te blokkeren of vast te houden) en da’s niet mooi, maar hij zat al dagen te etteren en ik hield het niet meer. Er zijn geen kwetsuren oid want hij is veel groter dan ik, maar het laat wel de terging zien die maar blijft spelen en ik kan natuurlijk niet echt genezen van mijn trauma’s met zijn spelletjes. Voor mijn jongste zoon en man is het natuurlijk ook regelmatig lastig door het gedrag van mijn oudste zoon.
Kent u iemand die goede begeleiding of advies kan geven?
In ieder geval grote dank als u dit wilt lezen en wellicht wilt reageren!
2 november 2020
Beste Mireille, Wil je even kijken op zelfbescherming.org naar de consulten. Het lijkt me aangewezen dat je bij me komt voor een consult. Je kunt alles uitleggen en ik geef je een praktisch advies.
Vriendelijke groet,
Jan Storms
4 november 2016
Beste Jan,
Gisteren was ik bij de netwerkbijeenkomst van de Divorce Challenge, uitgeschreven door het ministerie van Veiligheid en Justitie. Zelf heb ik een inzending gedaan. Tijdens het netwerken met vakdeskundigen/ervaringsdeskundigen kwam mij een therapie ter ore. Het heeft de afkorting EFT. Ik heb het nog niet gelezen, maar vroeg me af of jij bekend bent met deze therapie. Wat is jouw visie op deze therapie…in relatie met hoogconflictscheiden: in relatie met persoonlijkheidsproblematieken.
https://books.google.nl/books?hl=nl&lr=&id=bwbGBQAAQBAJ&oi=fnd&pg=PP1&dq=emotionally+focused+therapy&ots=HtxQUB3gJN&sig=RxQOufQqd20yMNC4R77Q99SewNo#v=onepage&q=emotionally%20focused%20therapy&f=false
5 november 2016
Beste Elles,
Als het redelijke mensen betreft die tijdelijk door emoties overschaduwd zijn, dan kunnen ondersteuning in de vorm van therapie of bemiddeling en het verloop van tijd behulpzaam zijn om een constructieve en respectvolle omgang met elkaar te herstellen.
Als één van de ex-partners aan psychopathie lijdt – mogelijk in combinatie met andere stoornissen – dan zullen interventies in de praktijk meestal neerkomen op een belasting voor en meer traumatisering (mishandeling) van de ex-partner die tot redelijkheid, reflecteren en invoelen in staat is.
Het komt vrijwel niet voor dat de in wezen gezonde ex-partner enige verantwoordelijkheid draagt voor de stoornis van een ex die lijdt aan psychopathie. Meestal is deze handicap vroeg in het leven ontstaan en is gestold en ingesleten lang voor het begin van de relatie.
Hoe degelijk een interventiemethodiek op zich ook mag zijn, als professional moet men zich bewust zijn van de grenzen aan zijn toepasbaarheid.
Is er bij iemand sprake van psychopathie, dan is psychotherapie – en a fortiori gezamenlijke therapie met een (ex-)partner – vrijwel nooit nuttig en meestal schadelijk.
Vriendelijke groet,
Jan Storms
5 november 2016
Bedankt voor je antwoord Jan. Het bevestigd wat ik beschreven heb in mijn plan van aanpak voor de Divorce Challenge. Omdat er geen goede hulp voor deze gezinnen na scheiding voorhanden is, men te laat ingrijpt of de verkeerde hulp aanbiedt belanden veel mensen in een hoogconflictscheiding. Naar mijn idee zou men in de voorkant van een scheiding de welwillende ouder en de kinderen kunnen steunen om in elk geval de levensomstandigheden beter te maken. Dus: de stabiele ouder versterken. Zodat alle gevolgen die een hoogconflictscheiding heeft: armoede, werkeloosheid, gezondheidsproblemen, ouderverstoting, isolement voorkomen worden.
Je schrijft dat de forensische GGZ veel meer kennis heeft. In mijn plan heb ik exact hetzelfde geschreven. Echter mensen in conflictscheiding worden doorgestuurd naar de reguliere GGZ. Mijns inziens is er misschien winst te behalen wanneer die twee samenwerken. Ik weet dat de forensische GGZ zich namelijk ook bezighoudt met dit onderwerp. In februari ben ik namelijk bij een symposium geweest, waar men een onderzoek heeft gepresenteerd waar ervaringsdeskundigen erkenning en herkenning in vonden. Belangrijk is dat bewustwording bij vakdeskundigen..dat het doen dalen van dit soort scheidingen een gezamenlijke verantwoordelijk is van volwassenen. Niet alleen de ouders, zij zitten vaak gevangen. Evenals de kinderen. Een verantwoordelijkheid van ALLE volwassenen.
5 november 2016
Heb je er bezwaar tegen als ik dit interview als bijlage bij mijn plan van aanpak voeg? Als je dit niet wilt, alle begrip. Maar het geeft weer een extra visie op hoogconflictscheiden in relatie tot persoonlijkheidsproblematieken.
5 november 2016
Geen bezwaar. Voor Mary is het ook goed.
Jan
4 november 2016
Zou het mogelijk zijn dat de intake en de consulten bij Jan Storms vergoed worden door de ziektekostenverzekering?
Het zou m.i. bijdragen aan snelle genezing van mensen die hiermee te maken hebben gehad en veel geld aan psychother5apie schelen.
6 november 2016
Beste Ruth,
Als iemand voordeel heeft bij een traject bij mij én hij of zij heeft ook nood aan psychotherapie, dan zal dat hem of haar waarschijnlijk tijd en geld besparen. Het zal zinnige psychotherapie meer effectief maken.
Voor verzekeringen maakt het weinig verschil. Ik ben maar één mens en er zijn duizenden therapeuten.
Voor mij staat onderhandelen met verzekeraars laag op de prioriteitenlijst. Ik kan sowieso maar een heel klein aantal mensen ontvangen.
Voor mensen die het niet breed hebben geef ik korting en ik pas ook mijn adviezen aan zodat wat zij nodig hebben binnen hun bereik is.
Vriendelijke groet,
Jan Storms
23 september 2019
Beste mijnheer Storms, ik ga niet helemaal mijn verhaal doen. Ik kwam er redelijk snel achter dat er iets niet klopte bij de persoon waar ik verliefd op was, veel te lang ermee door gegaan. Ik ben 10 jaar geleden bij AA terecht gekomen, nu al een poos nuchter. Ik heb een lange weg doorlopen. Ik ben groot voorstander van de 12 stappen. Ik ga nog iedere week naar meetings. Ik loop al een.poos met de gedachte rond of dit iets zou zijn voor deze enorme problematiek. Mensen die hersteld zijn, mensen die er nog midden in zitten. Ervaring kracht en hoop met elkaar delen. Met de intentie om uit de relatie te komen. Ik ben zelf ook naar codagroepen gegaan, waar ze ook aan de 12 stappen werken. Ik ben tot de bodem gegaan wat betreft mijn alcoholverslaving. Idem dito in de destructieve relatie, veel geleerd. Dat wel. Ik zou graag u mening willen horen hierover. Alvast bedankt.
26 februari 2018
Hallo Jan,
Heel veel dank voor het consult een paar weken geleden. Reeds nu al kan ik zeggen dat ik in opwaartse lijn ben dankzij het gesprek met jou en je goede adviezen. Mijn stress is gezakt en ik kom steeds meer in balans vanuit mijn eigen kern. Innerlijk comfort staat nu voorop en mijn eigen passies komen terug. Het bewustzijn helpt de opgelopen trauma ’s te relativeren. Er is geen overlevingsaspect meer.
Ook geeft de beweging in bewustzijn, bij mij nog in de kinderschoenen, inderdaad energie. Graag kom ik naar Gent voor je lessen in bewustzijn in de toekomst.
Nogmaals heel veel dank.
Linda
26 februari 2018
Veel dank voor je waardering en heel fijn om te horen dat het goed gaat!
19 mei 2019
Beste,
De gerechtspsycholoog besluit na summier onderzoek dat het slachtoffer van de huis-keuken en tuin psychopaat, de labiele en onbetrouwbare ouder is. Na jarenlang ondergaan van vele vormen van vernederingen en psychisch geweld komt daar nu nog de niet erkenning van een “deskundige” bij. Een zeer pijnlijke ervaring die opnieuw gevoelens van machteloosheid, immens verdriet, wanhoop, onbegrip, … met zich meebrengt.
Hoe kan men de deskundige wijsmaken dat de diagnose niet correct is?
Mvg,
Fritz
19 mei 2019
Beste Frirz,
Het is onmogelijk de garantie te geven dat de menng van iemand anders te verandern is.
Je zou contra-expertise kunnen inzetten, maar het resultaat daarvan heb je niet in de hand.
Vriendelijke groet,
Jan Storms
27 januari 2020
Je kunt aan de buitenkant niet zien dat iemand zoiets heeft als psychopathie. Het staat niet in de D.S.M.5 handboek voor psychiatrische stoornissen. De A.P.A. ziet de diagnose psychopathie als verouderd en het staat daar voor antisociale persoonlijkheidsstoornis Sommige therapeuten kunnen afzonderlijk een verschillende diagnose geven bij de zelfde persoon. Er kan onderling een slechte communicatie zijn tussen specialist en huisarts. Meestal geven ze diagnosen die een mediahype zijn geworden of populair zijn geworden bij het grote publiek en de massa. Dit zijn de klassiekers zoals Bipolair of Schizofrenie Borderline of Anorexia. P.T.S.S. zien ze stellig samengaan met b.p.s. terwijl dat lang niet altijd zo hoeft te zijn. Op het eerste gezicht kun je niet zien of iemand aan een stoornis leidt. Het is alsof sommigen denken dat je het zo kunt zien maar er wordt gezegd ze komen met een gezond gezicht vandaar zo gevaarlijk ook. het is onzichtbaar. Sommigen nemen het je kwalijk dat je het niet gezien hebt en denken dat ze het zelf wel zouden hebben gezien en zeggen dan dat je het over je zelf hebt heen laten komen terwijl hun tactieken heel doorwrocht zijn. Zou je het zo kunnen zien dan zouden er niet zo veel doelwitten zijn. Het is heel simpel om te zeggen dat je het zo kunt zien dat iemand ziek is en dat je het ook zo kunt zien of iemand psychopathie heeft. Je kunt het niet zien en het is niet gemakkelijk om dat zo te zien want dan zou je er meer over moeten weten of de ervaring moeten hebben. Vroeger kwam men in een psychopaten asiel of werd je geinterneerd. Zijn er geen testen zoals psychopathy checklist die vast stelt aan de hand van een score of iemand psychopathie heeft? Sommigen beschuldigen anderen ook van illegale parafilieen en kunnen hierdoor hun reputatie verliezen. Sommigen roeptoeteren al vlug een diagnose zonder onderzoek.
27 januari 2020
De APA heeft het bij het verkeerde eind. Er is geen equivalentie tussen antisociale persoonlijkheidsstoornis en psychopathie. Wel een overlap. De term psychopathie is niet verouderd, wel is er een verschuiving in de betekenis in de loop der tijd.