Zo gaan we in Nederland om met kinderen die de moed hebben zich uit te spreken
In ‘de week tegen kindermishandeling’ stuit ik iedere keer op hetzelfde probleem; we willen kinderen aanmoedigen vooral hun mond open te doen over het geweld, het misbruik dat hen overkomt.
Dit is een mooie gedachte want alleen dan kunnen wij, als volwassenen, helpen. We weten dan wat er speelt, er kan mogelijk ingegrepen worden, en het verwerkingsproces bij het kind kan beginnen.
Zo lijkt het. Maar buiten dat het heel moeilijk is, zo niet onmogelijk, om te praten over wat je wordt aangedaan, komt er vaak nog een tweede probleem de hoek om kijken; de dader.
De dader bevindt zich meestal binnen de sociale kring van het kind. Vaak betreft het zelfs 1 van de ouders. Deze ouder zal er alles aan doen om het kind te waarschuwen niets te zeggen over het geweld dat hem wordt aangedaan.
De dreigementen zijn niet mals en kunnen variëren van ‘als je iemand iets vertelt, vind ik je niet meer lief’, tot ‘als je iemand iets vertelt, maak ik je moeder dood’. Het kind zal dus niet zomaar praten en houdt ongewild en onbewust de destructieve situatie in stand.
In een scheidingssituatie levert dit alles meteen een scheef beeld op bij de sociale omgeving van de ouders, maar ook onder betrokken hulpverleners.
Wanneer een van de ouders spreekt over het geweld dat wordt gepleegd tegen het kind door de andere ouder, weet iedereen direct in te vullen dat de ene ouder dit zegt om de andere ouder zwart te maken.
Wanneer het kind het durft om te spreken over de mishandelingen, zegt men dat het is opgezet door de ene ouder tegen de andere ouder. Kortom; alle zorgen die richting de omgeving en de hulpverlening worden geventileerd, worden teruggebracht tot de ‘strijd tussen de ouders’.
Het kind zal denken dat de mishandelingen normaal zijn. Er zijn immers geen volwassenen die ingrijpen en het zal omgang moeten blijven houden met de dader. Het vertrouwen van het kind in de omgeving loopt een nog grotere deuk op.
De ouder die waarschijnlijk de andere ouder heeft verlaten, juist vanwege het geweld, en die zijn of haar kind wil beschermen, wordt de mond gesnoerd. Op deze manier blijft de dader ongestoord toegang houden tot het kind (en de andere ouder).
Zo gaan we in Nederland om met kinderen die de moed hebben zich uit te spreken als ze structureel mishandeld worden door een ouder.
Het is de hoogste tijd dat professionals die de gedragspatronen van een dader kennen, die kijken naar de geschiedenis van het gezin, die tussen de regels door kunnen lezen bij een kind en die de situatie in kunnen schatten zoals hij is, de ruimte krijgen om hier iets aan te doen.
Want, het is vreselijk naïef om te denken dat alle ouders ook vaders en moeders zijn. Moordenaars, criminelen, psychopaten en verkrachters krijgen namelijk ook gewoon kinderen.
Gastblog van Miriam Goes.
Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
21 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
26 november 2018
Zo waar. En nog erger.Complexer ook nog. Want zelfs als het kind niet onder druk gezet wordt, heeft het aangeboren loyaliteit waarmee het zichzelf onder druk zet. En vaak heeft het zelf helemaal niet in de gaten wat er mis is. Wil het graag praten maar weet zelf niet waarover eigenlijk. En dan is het voor iedereen ook voor de hulpverleners vrijwel onmogelijk om te ontdekken wat er mis is in t gezin.Huiselijk geeft vaak onzichtbare littekens (littekens op de ziel die tot ptss kunnen leiden) en die kun je als onderwijzer, familielid en hulpverlener ook niet zien. Ik vertel dan ook in gastlessen en workshops: de mogelijkheid om een kind te redden is niet altijd zo gemakkelijk als we graag zouden willen. Maar bij elk vaag onderbuikgevoel mag wel leiden tot erkenning daarvan. Zeg tegen kinderen waarbij je dat gevoel ervaart: ik hoor je, ik zie je. Jij bent waardevol. Ik weet uit mijn eigen en andere ervaringen dat dit soort opmerkingen maken dat je in je latere leven om hulp.kunt zoeken voordat “het” de spuigaten uitloopt
5 maart 2019
Het verhaal van onbekwame rechters die op dat gebied in gesprek gaan met Onze Kinderen en daardan hun logonomie op aanpassen… N. heeft het meegemaakt. T. heeft het ook al meegemaakt. Ik ben benieuwd of T. straks daar nog wat van weet! Want N. heeft zich laten overtuigen dat ik haar fysiek en mogelijk zelfs sexueel zou hebben misbruikt voor haar zesde verjaardag!!! Dat kon ze met haar elfde nog wel herinneren in haar gesprek zo voor haar leeftijd van 12 dat haar stem gehoord dient te gaan worden.
5 maart 2019
Ik blijf het zeggen, ook naar onze eigen hulpverleners en gezinsvoogden toe: “Blijf met je vingers van kinderen af, als je geen kennis hebt van ouderverstoting en schakel een kinderpsycholoog in mét kennis van ouderverstoting”.
10 april 2020
Met Jim eens, ook deze organisatie waar het gastblog van is kan geen potten breken. Je betaald voor gebakken lucht. Probeer contact met je kinderen te houden en hou het gezellig zonder negatief naar de andere ouder te zijn. Als ik mijn kinderen zie probeer ik het zo neutraal mogelijk te houden. Als de kinderen er niet bij zijn dan praat ik met familie over mijn ex man. Zo ben ik mijn frustraties kwijt zonder mijn kinderen er mee te belasten. De tijd zal moeten leren hoe dat zich bij kinderen gaat ontwikkelen…
26 november 2018
Het is ook naïef om te denken dat de zogenaamde professionals het altijd goed doen.
Er zijn heel veel gevallen waarin de vader of de moeder bericht worden van mishandeling of “onveilige” situatie voor het kind, wat helemaal niet waar is. Maar organisaties eraan verdienen om kinderen uit huis te plaatsen en het bij de ouder(s) weg te halen.
Het zou ook goed zijn om er bewust van te zijn dat er bij “vecht”scheidingen ook door 1 van de ouders het kind wordt “bespeelt om slecht over de “andere ouder te praten. Die ouder wordt dan beticht van mishandeling of onveilig voor het kind. Gevolg: kind heeft geen contact meer met 1 van de ouders. Dit heet: PAS of Ouderverstoting!!
Lees hier maar eens over en besef dat een ouder onterecht als slecht persoon of als mishandelde ouder wordt beoordeeld.
Als hierdoor het kind geen contact meer heeft met 1 van de ouders: dat noem ik pas kindermishandeling!!!
Ik spreek uit ervaring en velen vaders én moeders maken dit mee.
27 november 2018
Beste Anoniem,
ik ben het met je eens dat PAS kindermishandeling is.
Zowel het weghalen/weg houden van een kind bij de ouder waar hij een constructieve relatie mee heeft, als het kind een omgang opleggen met een ouder die mishandelt, zijn beide ernstige vormen van kindermishandeling. Daarom is het van groot belang dat de betrokken hulpverleners professioneel genoeg zijn om te beoordelen of er sprake is van een constructieve relatie tussen ouder en kind of van een destructieve relatie.
Signalen van PAS en/of fysieke/psychische (kinder)mishandeling zijn vrij makkelijk te herkennen als je hier goed in opgeleid bent (of ervaring mee hebt). Op basis van Vroeg Signalering en Neutraal Ouderschap kan het kind een eigen identiteit ontwikkelen waarin hij loyaal leert zijn aan zichzelf.
27 november 2018
Miriam, je schrijft “Signalen van PAS en/of fysieke/psychische (kinder)mishandeling zijn vrij makkelijk te herkennen als je hier goed in opgeleid bent (of ervaring mee hebt). “. Maar ik heb nog nooit een hulpverlener meegemaakt die hier in thuis is. Zelfs niet bij de Raad voor de Kinderbescherming. De gevolgen waren desastreus.
3 december 2018
Ik zit in deze situatie op het moment. Kinderbescherming verlengt en verlengt het onderzoek, maar de valse melding van mijn enge ex volgen ze nog, daarom blijven ze de zaak maar aanhouden. Ze willen het niet erkennen dat ze mn dochter en ik vreselijk mishandelen hiermee en verzinnen extra onderzoeken. Nu na jaren gaan ze kijken of er een beschermingsmaatregel bij hem moet worden opgelegd, dit duurt 4 maanden alleen al. Vader wil nergens aan meewerken en iedereen weet dat hij luegt. Ik kan niet naar politie, ik zit daardoor thuis geisoleerd al jaren. En heb inmiddels ptss daardoor.
5 maart 2019
Ik heb helaas dezelfde ervaringen en nog erger is wat het met de kinderen gedaan heeft…..
27 november 2018
Uit onderzoek blijkt dat het merendeel van de aangiften in scheidingscontext vals is. Het coercive geweld komt dan van de ouder die de andere ouder (meestal de vader) van coercief geweld beschuldigd maardit in feite zelf doet (geestelijke kindermishandeling middels intiem terrorisme). Deze (narcistische) ouder speelt het slachtoffer maar is eigenlijk de dader. De jeugdzorg en rechtspraak zijn incompetent om het verschil tussen fysieke mishandeling en ouderverstoting te onderscheiden en willen dit onderscheid ook niet maken… Om macht uit te oefenen en samen met de ketenpartners aan de kinderen te verdienen…
5 maart 2019
Alsof je mijn verhaal en dat van onze kinderen voorleest…. Daders met een pathologie als narcisme gedragen zich allemaal het zelfde.
16 december 2019
Gevaarlijke uitspraak doe je hier Ivo. Allereerst heb ik andere onderzoeken gelezen waarbij juist aangegeven is dat de meeste beschuldigingen niet vals zijn.
Ten tweede is de narcistische ouder in verreweg het grootste deel de vader, maar is er bij ouderverstoting vaker sprake van de moeder, maar is het zelden aangetoond door te onderzoeken of het kind geen intrinsieke redenen heeft om omgang te weigeren. Echter is er inmiddels ook aangetoond dat er veel mishandelende vaders zijn die hun ex partner betichten van ouderverstoting, slechts om die persoon verder de vernieling in te helpen.
18 juni 2020
Hoi Anne,
Herkenbaar wat je schrijft, maar nog zoekende naar onderbouwing. Waar is aangetoond dat er veel mishandelende vaders zijn die hun ex partner betichten van ouderverstoting? Zou je wat links kunnen toesturen?
Dankjewel!
28 november 2018
In 2014 vertelden (huilden, krijsten) mijn stiefdochters ons dat zij mishandeld werden door hun moeder. Al sinds de scheiding van hun ouders – sinds 2010 – was dat aan de gang. Slaan, sleuren, knijpen, schreeuwen. Ze vertelden hun verhaal wekenlang, consistent. Nietsvermoedend hebben we Het AMK (tegenwoordig Veilig Thuis) ingeschakeld. De hel waar wij vanaf dat moment in terecht gekomen zijn, is met geen pen te beschrijven. De beschermende ouder werd gezien als dader, want hij sprak slecht over de moeder! Eind van het liedje: de kinderen wonen volledig, voor honderd procent, bij hun mishandelaar. Niemand, maar dan ook niemand heeft ook maar een vinger uitgestoken om de kinderen werkelijk te helpen. Alle ‘hulp’ richtte zich op de ouder. Hun vader, de beschermende ouder, ziet zijn kinderen nog eens in de paar maanden, een paar uurtjes. De kinderen zien noch mij, noch hun (half)broertje en -zusje. Het kan niet meer… de zogenaamde ‘hulp’verlening zal nooit een veilige omgeving realiseren. Volkomen blind zijn ze voor wat er zich onder hun neus afspeelt. Deze column is waardevol. Het is een bevestiging van wat we aan den lijve hebben ondervonden. Het is ook een boodschap aan al die verraders van gezonde en beschermende ouders die zonder enige waarheidsvinding de kant van de mishandelaar kiezen: want O wee als je slecht spreekt over de andere ouder! Ik hoop dat dit stuk veel gelezen wordt! Voor mijn stiefkinderen is het te laat, maar wie weet wordt er eens iemand wakker…
5 maart 2019
Veilig thuis gaat zelf al op de zetel zitten van de Rechter zonder even verder in het verhaal te gaan kijken. Ze namen mijn bezorgde meldingen niet eens aan en zelfs twee keer.
Een hele normale gang van zaken!!!
16 december 2019
Marenthe, ik ken een compleet andere ervaring qua beschuldigingen. Gezonde ouder die terughoudend is in beschuldigingen en de mishandelende ouder die heel hard blijft roepen dat de gezonde ouder het kind mishandeld. En dat hard roepen loont in dit geval. De overeenkomst is dus dat de gezonde ouder buiten spel gezet wordt. Maar slecht spreken over de andere ouder kan dus voor diegene zelf heel lonend zijn. Dat dit zo uiteenlopend is maakt het ook problematisch.
29 november 2018
Beste Jacqueline,
die ervaring heb ik helaas ook. Daarom pleit ik voor Vroeg Signalering en Neutraal Ouderschap. De meeste hulpverleners zitten ook klem. Ze willen wel uit de tunnelvisie stappen en kinderen echt gaan beschermen maar moeten dan ‘buiten de lijntjes’ en durven dat vaak niet. Neutraal Ouderschap is toepasbaar op alle ‘soorten’ scheidingen maar ook op ouderschap in het algemeen.
We geven trainingen voor professionals en bieden ondersteuning aan ervaringsdeskundigen. Ook zijn ervaringsdeskundigen heel waardevol om professionals de gevolgen van het huidige systeem te laten zien en mee te laten denken in oplossingen.
Als je meer wilt weten kun je kijken op http://neutraalouderschap.nl
14 december 2018
Hey,
Wat een interessanten blog.
Kinderen die zich uitspreken zijn inderdaad moedig.
Ben blij dat je deze blog hebt geschreven.
Top!
5 maart 2019
Mijn jongste zoon had in de tijd dat hij 4.5 jaar bij zijn moeder woonde, de moed om aan hulpverleners te vertellen wat ze deed met hem en zijn broers. Hulpverlening deed echter NIETS, waardoor moeder gewoon door kon gaan. De Raad van Kinderbescherming heeft moeder één keer gewaarschuwd, dat ze moet stoppen met het intimideren, maar zij is gewoon doorgegaan. De gezinsvoogden laten haar ook gewoon haar gang gaan, want die zien dat wat de moeder wil dat ze zien….de goede moeder. De jongste en de oudste zoon zijn in opstand gekomen en wonen sinds kort bij mij. De jongste omdat moeder geen omgang meer wil met hem en de oudste omdat zij hem te vaak heeft gezegd, dat ze niet meer van hem houdt, hij een bedreiging is voor haar nieuwe relatie, dat hij een leugenaar is en dat hij weg moet. De gezinsvoogden wisten van de wens van moeder, om beide kinderen bij mij te plaatsen maar hebben mij niet geïnformeerd. Hierdoor heeft de kindermishandeling nog maanden lang kunnen voortduren. Mijn jongste zoon mocht alleen bij mij wonen, als moeders wens zou worden ingewilligd: Ik moet 8 maanden lang, wekelijks toestaan dat een hulpverlener mij en de kinderen komt observeren, mij beoordeelt op mijn opvoedkundige kwaliteiten en hen beoordeelt op hun loyaliteit naar moeder.
Mijn middelste zoon is door zijn slaafsheid, door moeder bevorderd tot het gouden kind maar wordt feitelijk door haar gegijzeld.
Ik heb de gezinsvoogden en de hulpverlener die door de gezinsvoogden is ingeschakeld gevraagd of zij kennis hebben van Ouderverstoting, om de simpele reden dat geen kennis bijdraagt aan een verergering en dat is dan ook gebleken. Hun reactie…stilte.
Mijn conclusie na ruim 4.5 jaar hulpverlening is, dat zij niet uitgerust zijn op hun taken en varen op een kompas van conservatieve vooroordelen veelal jegens de man. Feiten op basis van bewijsmateriaal en tijdlijnen worden niet gelezen, omdat conclusies allang getrokken zijn. We zijn geen rechercheurs werd mij door de gezinsvoogden gezegd. Ze konden het woord niet eens uitspreken.
Zonder enige bescherming worden de kinderen weer terug in het hol van de leeuw gestuurd en zijn ze weer overgeleverd aan het narcistische gedrag van moeder. En ik? Ik MOET van de gezinsvoogden mijn invloed aanwenden, om de kinderen te motiveren weer lijfelijk contact met moeder te laten hebben. Zo niet, dan volgt er weer een schriftelijke aanwijzing. De dader wordt ongemoeid gelaten, de kinderen wordt weer dezelfde worst voor gehouden bestaande uit de standaard ingrediënten ‘Vertrouwen’ en ‘Jullie hebben jullie waarheid en je moeder heeft de hare’. Hierdoor groeit het wantrouwen jegens hulpverlening alleen nog meer.
Geen empathie tonen richting de kinderen en de verstoten ouder betekend, dat zij voor een tweede keer gestraft worden. De oplossing ligt daarom mijnsinziens, in het onder behandeling stellen van mijn kinderen bij een kinderpsycholoog die verstand heeft van Ouderverstoting. De kinderpsycholoog stelt een behandelplan op, waaraan hulpverlening en gezinsvoogden zich dienen te confirmeren en waarbij de focus op de dader komt te liggen.
17 oktober 2019
Neutraal Ouderschap is ook niet wat ik ervan verwacht had. Mijn zaak is te complex en dan rommelen ze net als de zoveelste “hulpverleners” ook maar aan. Voor mij de zoveelste “ketenpartner” die geld aan andermans ellende wil verdienen. Inmiddels het zoveelste gezin wat kapot is gemaakt……
17 oktober 2019
Onze zaak wordt door JBG ook als complex betiteld en daarmee denken zij hun desastreuze aanpak te kunnen rechtvaardigen? Mooi niet, ik heb hun rapport van voren naar achteren lek geschoten in de hoop dat de rechter ook dit keer JBG en ook moeder weer flink op de vingers tikt. Instellingen als deze zou hun bevoegdheid moeten worden afgenomen.