Zijn we op weg naar weer 4 jaar egotripperij?

Geplaatst door Mary op 14 maart 2017 | 2 Reacties

“Nog maar een paar dagen verwijderd van de verkiezingsuitslag, bekruipt me de vrees dat alle oproepen voor daadwerkelijke politieke vernieuwing ten spijt, we het weer vier jaar met dezelfde elite zullen moeten doen.

Elite die ons land nu al decennia achtereen besturen.

Die de ene maatregel op de andere stapelt, daarbij zich beroepend op een electoraat dat nooit echt voor het compromis heeft gekozen, dat die elite vanaf 16 maart 2017 met veel moeite in elkaar timmert.

Waarbij idealen van links het afleggen tegen de machtswellust van rechts. Waarbij stokpaardjes van rechts worden ingehaald door politieke correctheid op links. Maar waarbij vooral de samenleving wordt overrompeld door maatregelen die alleen in de optelsom van de verschillende programma’s zijn terug te vinden.

Een optelsom waarvoor wij nooit gekozen hebben, omdat wij ons bij het bepalen van onze keuze hebben laten leiden door de al te optimistisch ingeschatte staat van het land. Die volgens de normen van het CPB moest worden beschreven om geen onvoldoende voor het verkiezingsprogramma te scoren.

Alle politieke debatten op publieke en commerciële zenders hebben ons tot nu toe niet weten te overtuigen van het gelijk van welke partij ook. Het waren kemphanengevechten van politieke leiders van mannelijke komaf.

De kunst van het afsnoepen van andermans politieke verklaringen over wat nodig is voor het land hebben ze inmiddels allemaal geleerd van hun mannetjesmakers en spindokters.

Niet de onderbouwing van het eigen gelijk maar het inhakken op missers en te hoog gegrepen idealen van de tegenpartij stond centraal in de verschillende debatten, die af en toe meer weg hadden van ordinaire scheldpartijen dan van een daadwerkelijk inhoudelijk debat.

Het doet er voor de heren ook kennelijk niet toe want als uiteindelijk de internationale pers naar hun idealen vraagt, komt de aap uit de mouw en blijkt het alleen erom te gaan dat de een voor de ander verklaart dat het zijn ultieme ambitie is om premier van Nederland te worden.

Niet het belang van de kiezer, van de AOW-er, van de jongere, van de chronisch zieke of lichamelijk beperkte Nederlander is waar zij voor gaan, maar alleen het bezit van het torentje voor de komende vier jaar lijkt hen te motiveren om te doen alsof ze naar de samenleving luisteren.

Dat dat geluid maar in een enkel verkiezingsprogramma, met name bij de nieuwkomers, is terug te vinden moeten we maar voor lief nemen.

‘Uw stem telt’ is het motto van de RVD, maar uiteindelijk is het ook niet meer dan dat. Een optelsom van stemmen op basis waarvan 4 of 5 egotrippers de koppen bij elkaar mogen leggen om dat coalitieprogramma te bouwen, waarvoor we nou net niet gekozen hadden.

In de aanloop naar deze verkiezingen staat niet de saamhorigheid van onze door de eeuwen heen gekenmerkte volksaard centraal, maar het afzetten tegen.

13 nieuwe partijen, naast de bestaande 13, vormen het beeld van een in- en in verdeeld Nederland. Partijen die geen van allen de moeite hebben genomen de handen ineen te slaan om de democratische vernieuwing, die zij stuk voor stuk voorstaan, eensgezind mogelijk te maken door met één lijst te komen.

13 zittende partijen, die denken dat door elkaar vliegen af te vangen, zij de gunst van de kiezer naar zich toe kunnen trekken.

Zittende partijen die met de mond belijden dat uitsluiting moet worden uitgebannen, om vervolgens met groot elan aan te kondigen dat deelname aan een kabinet met de PVV niet alleen uiterst ongewenst, maar ook vooral onbestaanbaar moet worden geacht.

Niet dat ik voorstander ben van wat de PVV voor het land zegt te willen doen, maar het is en blijft een vorm van uitsluiting die zij deze – in hun ogen zo onbeschaafde en voor Nederland zo ongewenste – partij zelf verwijten.

Op de valreep doet ook Turkije een duit in het zakje door hier campagne te willen gaan voeren voor het realiseren van het sultanaat-Erdogan. Om te voorkomen dat de PVV hiermee aan de haal gaat, worden met groot machtsvertoon de internationale rechtsorde en de regels van de diplomatie opzijgezet, en wordt Turkije een lesje geleerd.

Een les die Nederland tijdens het voorzitterschap van de EU-ministerraad niet heeft durven geven omdat op dat moment een migratie-infarct voorkomen moest worden.

Toen was het belangrijker om deals te sluiten met een land dat de regels van de democratie aan zijn laars lapt en 3000 militairen, 21000 docenten, 2700 rechters en 130 journalisten gevangen zet om een geluid tegen de dictatorialisering van het land in de kiem te smoren.

Toen had Nederland de EU kunnen bewegen om een vuist te maken en Turkije te laten zien wat echte democratie is.

Wat het afgelopen weekend in Rotterdam gebeurde, was uiteindelijk niet meer dan een grote verkiezingsstunt van een kabinet dat op zijn laatste benen loopt en de binding met de samenleving al lang en breed verloren is.

Ik wens iedereen wijsheid bij het maken van de keus, deze woensdag. Misschien toch maar eens kijken bij de lijsten 15 tot en met 26…”

Gastblog van Pim van der Tas, @Pim1949.

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.