Dag Ilonka, wij hebben elkaar via Facebook ontmoet. Hoewel wij elkaar nog maar kort kennen hebben wij best intensief contact. Door jouw verhalen weet ik dat je leven na een behoorlijk dieptepunt nu op een keerpunt staat. Het ging een lange periode erg slecht met je, hoe kwam dat?

Als ik deze vraag van je nu lees, dan denk ik: ging het zo slecht met mij? Ik zie het zelf niet zo, maar ik weet ook, als ik mijn verhalen lees en het boek dat ik in die periode heb geschreven, je gemakkelijk tot die conclusie kunt komen. Ik ben echter wel gewoon heel erg gelukkig. Ik ben gescheiden, maar heb een goed contact met mijn ex. We hebben drie gezonde, heerlijke kinderen. Die drie hebben me op de been gehouden.

Waarom het slecht met mij ging? Ik denk vooral omdat ik een binnenvetter ben. Ik ben ergens heel erg goed in: mezelf opstoken, alle negatieve dingen vergroten en blijven herhalen. Mezelf heel zielig vinden en bovendien vinden dat ik ergens diep van binnen gelijk heb.

Er zijn vroeger heel veel dingen gebeurd in mijn jeugd, waar ik met geen mens over praat. Ik kan wel zeggen dat het zijn sporen nalaat, als je gepest wordt op jonge leeftijd. Maar ik heb van mijn vriend geleerd dat je altijd nog zelf verantwoordelijk bent voor hoe je met het gedrag van een ander omgaat.

Toen mijn vader in 2009 stierf vroeg ik mij af: Hoe wil ik verder in mijn leven? Wat wil ik nog doen en bereiken? Ik had alles wat een mens zou willen hebben, een eigen huis, kinderen…noem maar op. En toch was ik iets kwijt. Ik heb in die periode ook veel geschreven, ik moest het ergens in uiten. Ik heb het ondertussen gepresteerd om drie boeken te schrijven. Twee onder de naam Delilia Lean, speciale boeken voor volwassenen.

Hoe gaat het nu met je?

Nu zijn we op een keerpunt gekomen. Ik heb nog wel eens een dipje maar ik weet ook dat ik boven de rand van de put kan komen. Nu moet ik de volgende keer gewoon zo snel als ik kan gaan zagen (niet meer zeuren, maar zagen) en de planken leg ik over de put. Ik wil er niet meer in, het is daar donker en nat. Het keerpunt is er dankzij mijn vriend Rafael. Hij heeft me laten zien dat het ook anders kan.

Hoe heb je hem ontmoet?

In juni 2012 ben ik uit huis gegaan vanwege een echtscheiding. De eerste weken was het wennen. Ik had op dat moment geen internet maar had nog wel genoeg uit te pakken en ik heb zo’n honderd keer mijn meubels verschoven. Kwestie van tijd doden en bezig zijn.

Later, in oktober van datzelfde jaar, ben ik iemand tegen gekomen op de chat. We hadden even zitten babbelen en hij vroeg of ik zin had om wat te gaan drinken die week. Ik kon niet, want op zondagavond kwamen mijn kinderen. Hij zou een week later (als zijn kinderen weg waren) naar Frankrijk gaan. Hij vroeg me of ik mee wilde gaan. Ik zei: “Ja.” En dat is het beste wat ik na mijn scheiding heb gedaan.

En nu ga je hem over een maand achterna. Je gaat samenwonen maar dat is wel aan de andere kant van de wereld. Hoe kijk je daar tegenaan?

Ik ga hem niet achterna. Ik ga met hem mee. Er is verschil en voor mij is dat heel belangrijk. En de andere kant van de wereld is ook niet de juiste bewoording. Het duurt maar zes uur vliegen om in Senegal te komen.

Wat ga jij daar doen?

Ik ga daar in eerste instantie mijn best doen om beter te worden. Ik heb hier dagelijks pijn en ben dat best wel zat. Ik wil niet mijn leven lang pijnstillers slikken, de specialist zegt weliswaar dat het geen kwaad kan, maar ik word er depri van.

Daarnaast ga ik het gastenverblijf onderhouden, ik heb altijd al een pension willen hebben. Ik zorg graag voor anderen. Ik heb de opleiding Agogisch Werk gevolgd. Vanaf begin februari 2015 is er een kamer bij ons boeken. We zitten tussen Kafountine en Kassel in Senegal. Verder ga ik onder andere helpen op de boerderij en dan nog de PR voor het project van Rafael onder mijn hoede nemen. Ik zal ook de contacten met ‘de buitenwereld’ en met eventuele investeerders onderhouden en updates plaatsen op Facebook.

Ben je er al klaar voor of moet er nog veel geregeld worden?

Er is al veel geregeld, maar er moet nog heel veel geregeld worden ook. Persoonlijk zit ik in een tweestrijd: ik ga vertrekken, omdat ik van mijn pijn af wil zijn en mijn hart volg. Maar ik laat wel onze kinderen hier bij hun vader. Ik kan wel zeggen dat het beter is voor hen vanwege opleiding, vriendjes en dergelijke maar het betekent ook wel dat hun moeder niet meer hier is, dus het is ook slechter voor ze. Het vormt aan de andere kant een mogelijkheid voor mijn kinderen want ze kunnen nu ook naar een ander continent reizen. Gelukkig is de wereld redelijk klein dankzij bijvoorbeeld internet en Skype.

Bedankt Ilonka de Rooij voor dit openhartige gesprek. Ik kijk uit naar je updates vanuit Senegal.