Zeg mij dat het niet zo is
Zo maar geraakt worden. Onder de indruk zijn van een verhaal. Een verhaal waar ik nooit bij stil heb gestaan. Ik moet zeggen dat ik er ook van ben geschrokken. En dat naar aanleiding van Onzichtbaar ziek. Het zette mij aan het denken, want zijn mensen echt zo? Ben ik daarin te naïef?
In een notendop is dit het verhaal van een Twittervriendin:
Dag Mary, misschien een onbekend terrein voor jou. Jij bent getrouwd en hebt het blijkbaar getroffen. Maar dat geeft je ook een andere kijk op zaken. Ik zie mijn niet zichtbare ziekte sociaal gezien als een vloek. Ik zou op zich best graag weer een relatie aan willen gaan. Maar hoewel ik makkelijk contact maak komt het er niet van om iets permanent op te bouwen omdat men geen partner wil die iets mankeert. Het werkt met normale vriendschappen opbouwen precies hetzelfde.
Zo gauw mensen horen dat je een WAO uitkering hebt, lig je eruit. Dat is een fact of life. En dat geldt dan voor de lesbische dames. Weet je Mary, ik ben er wel klaar mee zo ondertussen. Ik ben blij met de vriendinnen die ik heb, die trouwens allemaal hetero zijn. Of die nieuwe liefde er nog komt? Die komt of komt nooit. Het ergst vind ik dat ik word afgerekend op iets fysieks, dat niet eens zichtbaar is maar wat blijkbaar belangrijker is als iets als mijn persoonlijkheid. Maar ja er zal misschien iemand rondlopen met bagage genoeg om zaken op waarde in de schatten. De tijd zal het leren…
Als ik het verhaal van mijn vriendin zo lees beoordelen mogelijke liefdespartners de ander dus eerst op diens gezondheid? Hebben we het dan nog wel over echte liefde? Of is het puur een berekenende liefde? Luisteren naar je hart, afgaan op de persoonlijkheid van een ander, is dat er niet meer bij? Zijn mensen zo hard geworden? Zeg me dat het niet zo is.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
6 Reacties
Reactie toevoegen
10 september 2014
Mensen worden steeds harder… helaas.. Dagelijks onderstreept, maar zolang er nog mensen zijn als jij maakt dat de wereld toch een beetje mooier x
10 september 2014
Voor elk mens is er liefde, je moet je er wel voor openstellen en uitstralen dat je ook liefde
en zorgzaamheidheid kan en wil geven, een houding van, voor mij is er niemand resulteert in
dat er dan ook niemand voor je is,het maakt echt niet uit in wat je voorkeur is, maar als je zelf de maat neemt wordt ook jij gemeten .
11 september 2014
Als men liefde en vriendschap uitstraalt krijgt men het zeker dubbel en dik terug…(zegt men altijd..). Denk dat ik het ergens verkeerd heb aangepakt..wacht en wacht en wacht nog steeds…
Maar ik blijf hopen….XXXX
12 september 2014
Ik ben niet negatief, maar gewoon realistisch. Mijn pakket bestaat uit 24/7 single mama zijn zonder uitgebreid netwerk (niks geen papa, opa of oma), een chronische ziekte, 3 kids met een vorm van ADHD en het ontbreekt mij tot nu toe aan een flitsende carriere met bijbehorend banksaldo. Hoe lief, grappig, slim, creatief en aantrekkelijk ik ook mag zijn, het is voor veel mannen genoeg reden om heel hard de andere kant op te rennen….
8 november 2014
Ja zeker werkt het zo. Helaas wel. Men is heel berekend en heeft vooroordelen. Pluspunt voor hen is dat ze niet hoeven te luisteren en net zo min hoeven te begrijpen…
9 november 2014
Ik ben ooit verliefd geweest op iemand in een rolstoel. Helaas was het niet wederzijds, maar ik durf hardop te zeggen dat ik door eventuele ziekte of gebrek heen kijk en de persoon zie. Overigens moet ik ook eerlijk zijn: ik ken de nodige personen met reuma, en het beperkt naast jouzelf ook je partner natuurlijk.