Er zijn van die dagen dat alles mij te veel is. Ik wil te veel én ik doe te veel. Dan loop ik rond als een kip zonder kop, en heb ik het gevoel dat mijn hoofd op ontploffen staat. Mijn gedachten flitsen van links naar rechts en door elkaar. Alsof Dolf Jansen in mijn hoofd zit te kletsen, zo snel gaat het dan in mijn bovenkamer. Ik loop mezelf in de weg, doe dingen half en zonder aandacht en vergeet ook nog eens een hele bups.

Het gevolg is dat ik de simpelste dingen niet meer weet. Op een dergelijke dag kan ik bijvoorbeeld niet meer de juiste woorden vinden voor eenvoudige dingen. Dan ga ik maar over op het beschrijven van dat wat ik bedoel. Knäckebröd wordt dan ‘die harde platte dunne dingen die ik wel eens eet’. Op dagen dat ik druk in mijn hoofd ben weet ik ook vaak niet meer zeker of ik iets wel óf niet gedaan heb.

Zo kan ik mezelf, als ik onderweg ben naar bijvoorbeeld de supermarkt, afvragen of ik de ramen wel heb dichtgedaan. Dus hup, weer terug naar huis karren om dat te checken. Deuren zijn ook altijd een punt van aandacht. Op dagen van wanorde in mijn hoofd vergeet ik die altijd af te sluiten als ik vertrek. Het is maar goed dat ik een agenda heb want anders zou ik bepaalde afspraken zo maar kunnen vergeten.

Gelukkig weet ik best wel wat eraan schort. Mijn hoofd is te vol, mijn hoofd lijkt wel een snelkookpan. Dat is enkel op te lossen door te schrijven. Ook al maak ik overal notities van, het liefst wil ik meer tijd om te schrijven. En als er wat in mij opkomt, wil ik dat graag direct op kunnen schrijven. Helaas gaat dat niet. Ook lopen mijn dagen zelden zoals ik gepland heb. Ach, ik weet het heus wel. Ik wil alles tegelijk en ook nog eens alles perfect. Ik ben helaas zelf mijn grootste struikelblok.