De vrouw van …

Geplaatst door Mary op 5 februari 2013 | 2 reacties

Ze staat er mee op en gaat er mee naar bed. Zorgen. De angst grijpt haar vaak naar de keel. Eten gaat bijna niet meer. Zo veel spanning in haar lijf. En niemand met wie ze erover kan praten. Thuis laat ze niets merken. Ze doet haar dingen in huis zonder te beseffen wat ze doet. Ze is bezorgd om haar kinderen, helpt hen met huiswerk en regelt alle andere zaken nog steeds zoals het hoort. Alsof er niets aan de hand is.

Ogenschijnlijk gaat haar leven door. Maar van binnen is het een ander verhaal. Als anderen al zeggen dat ze er slechter uitziet heeft ze wel een smoes klaar. Ze staat eigenlijk op knappen. Dit toneelspel kan ze niet veel langer volhouden. Ze is zo boos. Zo enorm boos. En bang.

Wat zal ze doen? Toch nog afwachten en hopen? Of de confrontatie aangaan? Ze wéét het, ze merkt het aan alles. Nee, ze is niet gek. En ze heeft haar ogen niet in haar zak zitten. Ze kent hem door en door. En hij is nu hard bezig om alles kapot te maken.

Sinds een paar maanden is haar man veranderd. Hij kleedt zich zorgvuldig als hij naar zijn werk moet. Spuit te veel aftershave op (dat doet hij dus nooit als hij thuis is) en vertrekt vrolijk naar zijn werk. Vrolijk. Naar zijn saaie werk, waar hij altijd over klaagt. Te weinig uitdaging, zeikerige collega’s, saai werk vond hij. Tot voor kort.

Soms heeft hij een vrouwen parfum aan zijn kleding hangen. Rare vlekken in zijn nek. En de sporadische keren dat ze hem met ontbloot bovenlijf ziet, heeft hij krassen op zijn rug. Als hij ’s avonds laat eindelijk eens thuiskomt na zijn werk – opeens heeft hij veel overwerk – , is hij niet te pruimen. Hij is tegenwoordig altijd sacherijnig en kortaf. Hij heeft geen interesse in de kinderen en al helemaal niet in haar. Hij ziet haar niet meer staan. Van intimiteit is al heel lang geen sprake meer.

En maar bezig op zijn laptop. Werk, zegt hij dan. Ja, ja. Nee, die smoezen, daar trapt ze niet meer in. Zij weet veel over zijn collega’s, daar vertelde hij vaak over. Een paar maanden geleden liet hij ook een naam vallen van een leuke vrouwelijke collega op een andere afdeling. Hij vertelde toen dat ze het wat moeilijk had, thuis. Dat het niet goed ging tussen haar en haar man. Dat ze wel eens samen gingen lunchen zodat zij haar hart kon luchten.

Het zal om die leuke collega gaan, weet ze. En ze heeft het vermoeden dat het serieus is. Zijn signalen zijn zo duidelijk. Haar lieve man heeft er geen zin meer in. Hij wil haar niet meer. Afgedankt zal ze worden. Na 20 jaar trouwe dienst wordt ze bij het vuilnis gezet, ingeruild voor een ander.

Dat zij gevoelens heeft, daar taalt hij niet om. Zal hem worst wezen. Het gaat alleen maar om hem. Dat zij andere toekomstplannen heeft kan hem ook vast niet schelen. Dat zij dacht dat ze bij elkaar zouden blijven: ‘tot de dood ons scheidt’ heeft ze dus mis. Wat zij vindt en denkt zal hem niet kunnen schelen. Wat de kinderen ervan vinden zal hem ook niets uitmaken. Oh god, en dan de familie, wat zullen die denken? En het huis, moeten ze ook wat voor regelen. En,….. Nee, dit wil ze niet. Stop. Zo wil ze niet verder denken, dit gaat de verkeerde kant op. Ze barst in tranen uit.

Opeens is al haar houvast aan het verdwijnen. Glipt zo door haar vingers. Zo kan ze niet doorgaan met dat gepieker. Er spoken zo veel scenario’s door haar hoofd. Ze wordt er gek van.

Vanavond zal ze lef tonen. Ze gaat vertellen wat ze weet, wat ze vermoedt. En ze wil weten waar hij in hemelsnaam mee bezig is. Ze ziet er enorm tegenop maar zo kan het niet verder. Ze wil duidelijkheid. Ook al zal die verdomde pijn gaan doen. Ze heeft één hoop: dat het die stomme mid-life crisis is die hem parten speelt…….