De vrouw van (3)

Geplaatst door Mary op 9 maart 2013 | 4 reacties

De vrouw van Ze ziet de schrik op Rob’s gezicht en uit zijn houding spreekt overduidelijk weerstand. Pech voor hem. “Ik moet nog werken” zegt hij boos. Anke begint schel te lachen. “Werken” zegt ze smalend terwijl de tranen in haar ogen prikken. “Dat gaat hem nu niet meer worden, Rob. Wij gaan praten en het kan me niet schelen of jij dat wel of niet wil. Ik wil met je praten, nu.”

Anke is ondertussen in haar eigen stoel gaan zitten. Rob staat met zijn armen over elkaar, geleund tegen de deurpost. “Toe zeg Anke, het is al zo laat, kan het niet wachten tot morgen?” Smeekt hij haar bijna. Anke wordt bozer en bozer. Ze voelt de spanning in haar lichaam en tactisch of niet, ze gooit het er in één keer uit.

“Ik weet dat je een ander hebt, het is iemand van je werk, het is die Susan die ik zag op jouw laptop vanavond.” Nerveus wriemelt ze met haar handen in haar schoot. De tranen druppen op haar handen. Rob is stil, zijn mond staat open, ze ziet hem denken, zoekend naar een smoes.

“Anke, meisje toch, hoe kom je dáár nou bij? Jij hebt veel te veel tijd om dit soort onzinnige dingen te bedenken. Wat haal je je toch allemaal in je hoofd?” Hij lacht er zijn ‘dit is belachelijk’ lachje bij. “Met Susan werk ik samen aan een project. We zien elkaar vaak, ja, daarom dus.”

Ondertussen is hij rustig tegenover haar gaan zitten, met een arrogante glimlach om zijn mond. Sjonge, wat schrikt Anke van haar man. Wat kan hij liegen zeg. Dit had ze niet van hem verwacht. Zo kent ze hem eigenlijk niet. Of, bedenkt ze, was zij altijd té goed van vertrouwen? De schrik slaat haar om het hart. Boos veegt ze haar tranen weg. Is dit haar man? De man met wie ze al twintig jaar samen is? Deze glasharde leugenaar?

Zie hem nou eens zitten, zo zelfgenoegzaam, zo tevreden met zichzelf. Geen oog voor haar. Hij troost haar niet eens. Is deze leugenaar de man van wie ze houdt? Hoe lang is hij eigenlijk al zo? Waar ging het mis? Wat heeft zij fout gedaan? Al deze gedachten die in een mum van tijd door haar hoofd gaan, duwt ze terzijde. Ze gaat verder.

“Jij grote leugenaar”, schreeuwt ze hem toe. “Denk je dat je daar mee weg komt? Dat ik daar in trap? Ik ben niet achterlijk hoor. Ik weet meer dan genoeg van jou.” Rob’s gezicht vertrekt vluchtig van arrogantie naar angst. Ze ziet het gebeuren. En, ze ziet nu ook angst in zijn ogen. “Hoe bedoel je?” vraagt Rob, met een stem waar ook een vleugje angst door heen klinkt.

“Ten eerste heb jij vaak krassen van nagels op je rug. Die zijn niet van mij, want met mij wil je al maanden geen seks meer. Nee, mij zie je niet meer staan. Ik wil intimiteit maar jij niet. Ik wil praten, maar jij niet. Ik ben niets meer voor je” gooit ze er aangeslagen uit. Na een korte adempauze gaat ze op een wat rustiger toon verder. “ Ten tweede heb ik vorige week met jouw collega Freek gesproken.” Anke staart strak naar het gezicht van Rob. Angst ziet ze. ‘Ja’ denkt ze, ‘nu kan je niet verder liegen, nu is er geen ontkomen aan, Rob’.

“Ik kwam Freek tegen op de markt. Hij vroeg hoe het met mij ging. Van het een kwam het andere. Toen vertelde hij dat Susan dagelijks bij jullie op kantoor komt. En weet je, hij is niet gek hè, Freek. Hij ziet hoe jullie op elkaar reageren. Hij weet ook van jullie gezamenlijke lunches. En, hij vertelde ook nog dat jij altijd om vier uur ’s middags naar ‘huis’ gaat. Jij werkt dus nooit over! Want er is gewoon geen overwerk. Freek maakte zich trouwens zorgen over mij. Of ik dit allemaal wel weet.” Anke voelt dat haar gezicht rood wordt. Ze is nog niet klaar.

“Fijn te horen dat er iemand is die zich zorgen maakt om mij. Ook al is het verdomme niet mijn eigen man” schreeuwt ze. Rob zit geschrokken toe te kijken hoe zijn vrouw zo wat uit haar vel knapt.

Wordt vervolgd…