De gelukkige man (6)

Geplaatst door Mary op 20 april 2013 | 13 reacties

Rob heeft na een langdurige zoektocht een flatje gevonden. Heel wat beter dan al die vieze motels die hij heeft bezocht. De ruimte is beperkt, er is slechts één slaapkamer en de keuken is bijna te klein om in te koken. Nou geeft dat niet want van koken heeft hij nog steeds geen kaas gegeten. Zijn kwaliteit zit hem in het opwarmen van een kant en klare hap. En dat komt hem zo nu en dan zijn neus uit.

Een jaar verder, denkt hij, terwijl hij een boterham met worst wegwerkt. En ik voel me zo ontzettend klote, beseft hij. Hij kijkt om zich heen in zijn flatje. Een bij elkaar geraapt zooitje moet doorgaan voor zijn meubels. Hij heeft wel een mooie nieuwe tv maar daar kijkt hij zelden naar. Tegenwoordig is hij veel te vinden bij zijn maatjes van vroeger. Vrijgezelle mannen, die samen het glas heffen op de ongebondenheid. Mannen die net als hij, te snel, te veel drinken. Die lachen om flauwe, schunnige grappen, veelvuldig praten over lekkere wijven en net als hij teleurgesteld zijn in het leven.

Met weemoed denkt hij terug aan de mooie, opwindende Susan. De Susan die de schuldige is. Door wie hij er nu zo bij zit. Voor haar heeft hij zijn nek uitgestoken. Met haar wilde hij een leven samen opbouwen. Voor haar is hij gescheiden. ‘En wat heeft het mij opgeleverd?’ vraagt hij zich verbitterd af. Niks, helemaal niks. Nou ja, impotentie is natuurlijk niet niks, daar baalt hij zo vreselijk van. Hij voelt zich nu geen man meer. Hij kan fantaseren over seks wat hij wil, zijn gereedschap weigert dienst! En daar was Susan niet blij mee. Hij werd al snel, zonder pardon, aan de kant gezet.

Was hij maar niet zo dom geweest. Had hij maar meer gewaardeerd wat hij had. Had hij maar meer tijd aan zijn gezin besteed. Hij pakt wat biertjes uit de koelkast en piekert verder. Waarom is hij zo stom geweest om zijn vrouw te bedriegen? Wat heeft hij nu nog over? Werk, waar zijn collega’s hem dagelijks medelijdend aankijken. Hij heeft een buikomvang gekregen waar je U tegen zegt en hij heeft geen hobby’s meer. Alles wat hem dierbaar is, is hij kwijt. Vol zelfmedelijden drinkt hij snel nog een biertje. En verzandt in een gevoel van wrok.

Daar zit hij dan, net eenenveertig en er is geen donder meer aan. Zijn ex, Anke, ziet hij nog wel eens. ‘Waarom ziet zij er zo goed uit? Ik heb haar pijn gedaan en toch laat ze dat niet merken,’ peinst hij verder. Ineens kijkt hij op de klok en ziet dat het tijd is om naar zijn vrienden te gaan. Een beetje wankel komt hij overeind. Hij pakt de bierflesjes bij elkaar en is verbaasd te zien hoeveel hij in korte tijd heeft gedronken. ‘Eigenlijk zou ik niet meer mogen rijden,’ denkt hij. Maar ach, het is op de fiets te ver, dus het kan niet anders, redeneert hij. In de auto stopt hij een pepermuntje in zijn mond, in de hoop dat daarmee de alcoholgeur verdwijnt. Hij zet de radio hard en vertrekt. Op deze vrijdagavond is het drukker dan hij verwacht. Als hij de stad uit is geeft hij een flinke dot gas. Haast heeft hij, hij wil stomme grappen maken met zijn vrienden om zijn rotbui kwijt te kunnen raken.

Met te hoge snelheid neemt hij een scherpe bocht. Hij raakt de macht over het stuur kwijt en knalt met veel kabaal tegen een boom aan. “Meneer, kunt u mij horen?” hoort hij van verre iemand, na geruime tijd, roepen. Om zich heen kijken lukt hem niet. Hij voelt iets warms over zijn voorhoofd glijden. Versuft probeert hij zijn benen te bewegen. Hij raakt in paniek. Ze bewegen niet, hij kan niets voelen. Hij wil schreeuwen , huilen, roepen maar hangt als verlamd in zijn gordel.

Uren later wordt Rob wakker in het ziekenhuis. Als hij zijn ogen opendoet zegt er iemand: “wat heb jij een geluk gehad.” Zijn ogen zoeken het gezicht dat bij de stem hoort. Hij kan zijn hoofd niet bewegen en wacht totdat er een gezicht boven de zijne hangt. Verbaasd kijkt hij in de betraande ogen van Anke, zijn ex. Hij voelt haar warme hand op zijn voorhoofd.

“Wat heb je mij en de kinderen laten schrikken, klootzak.” Ze huilt terwijl ze haar warme hand terug trekt. “Je hebt heel veel geluk gehad. Je had wel dood kunnen zijn. Je hebt diverse breuken en moet hier nog een hele tijd blijven.” Rob wil wat zeggen maar praten lijkt onmogelijk. Zijn hart leeft wat op. Zou er toch nog een toekomst voor hem en Anke in het verschiet liggen? Zou hij toch een tweede kans krijgen?

Deel dit…

Facebook

Twitter

email