De gelukkige man (5)

Geplaatst door Mary op 6 april 2013 | 2 reacties

Wat was het weer heerlijk om te vrijen met Susan. Dat ze na afloop niet lang kon blijven wist Rob, toch hoopt hij dat het op termijn wel kan. Eigenlijk komt dit motel hem al de neus uit, zijn huis was toch heel wat comfortabeler. Hij is niet van plan hier lang te blijven zitten. Hij kan verdikke zijn kont niet keren. Tijdens het douchen denkt hij na over zijn plannen.

Hij wil scheiden, daar is hij zeker van. Zijn huwelijk met Anke is doodgebloed. Voor haar voelt hij niets meer. Hij wil gewoon meer passie in zijn leven. Niet het voorspelbare saaie leven wat hij met Anke had. Hij wil kunnen doen wat hij wil. Toch niet zo gek? Hij is pas veertig, zijn leven is eigenlijk net pas begonnen. Hij is van plan met Susan verder te gaan. Ook al wil zij dat niet, hij denkt haar wel over te kunnen halen. Voor haar wil hij alles wel doen…

Met een handdoek om zijn heupen duikt hij in de vuilniszakken met kleding, die zijn vrouw Anke voor hem had klaar gezet. Hij plukt uit de zakken zijn garderobe voor de dag bij elkaar. Vol ongeloof staart hij naar een onderbroek die vol gaten zit. Hij ziet dat van het overhemd dat hij aan wil doen, de knopen zijn afgeknipt. Als een razende keert hij de vuilniszakken op de kop en graait tussen zijn kleding.

Ontzet en woedend constateert hij vol walging dat zijn vrouw zijn hele garderobe naar de filistijnen heeft geholpen. Tijdsdruk doet hem besluiten toch maar de kapot geknipte kleding aan te doen. Hij heeft geen alternatief, dus hij moet wel. Met een ruime trui, losjes hangend over zijn overhemd en broek, hoopt hij er redelijk uit te zien.

Wanneer hij naar zijn werk rijdt, kookt hij van woede. Op zijn werk aangekomen stuurt hij direct zijn vrouw heel boze sms’jes: ‘jij domme koe, wat heb je met mijn kleren gedaan? Ben je niet goed bij je hoofd?’ ‘Ik heb mijn besluit genomen, ik wil scheiden dus maak er maar werk van. En flik zoiets nooit meer!’ Enigszins gekalmeerd door deze actie, gaat hij aan het werk.

Enige tijd later, als zijn collega Freek hem vraagt om uitleg over een document, geeft Rob hem een dodelijke blik en gooit er uit: “Jij klootzak, je redt je vanaf nu zelf maar. Ik help je nergens meer mee. Voor mij ben je een verklikker en leugenaar. Dat staat wat mij betreft gelijk aan stront.” Tevreden over zichzelf gaat Rob verder met zijn werk.

Als hij op een bepaald moment nadenkend achterover hangt in zijn stoel, met zijn armen achter zijn hoofd, komt Susan binnen. Hij glimlacht opgewekt naar haar. Dat verstomd direct als hij haar en zijn collega’s hard hoort lachen. Onzekerheid trekt over zijn gezicht. “Wat valt er te lachen?” vraagt hij boos.

Het duurt even voordat Susan weer op adem is. “Man wat zie jij eruit!” zegt ze nog nahikkend van de lach. “Hebben de ratten aan je kleding gezeten? Je overhemd is kapot, je broek hangt open en er zitten ventilatiegaten onder je armen.” Weer schiet ze in de lach, zijn collega’s doen ook weer gezellig mee. Hij bedenkt zich niet en roept boos: “dat heeft dat mens gedaan die zich mijn vrouw noemt.”

Het lachen valt meteen stil. Rob ziet zijn collega’s (behalve Freek) verbaasd kijken, ze weten overduidelijk niet wat er aan de hand is en wat ze moeten zeggen. Susan natuurlijk wel. “Jij was toch weg bij jouw vrouw, dat had je mij toch van de week gezegd?” Met een knipoog naar hem en een allerliefste glimlach om haar mond gaat ze verder. “Waarom doet ze dan zoiets? Dan had ze toch op zijn minst jouw kleding kunnen strijken omdat ze blij is dat je weg bent?” Met een triomfantelijke grijns loopt ze, gekleed volgens de laatste mode, de kamer uit. De stilte die zij achter laat blijft in de kamer hangen.

Na verloop van tijd durft een collega aan Rob te vragen wat er nu toch allemaal aan de hand is. En Rob verteld zijn versie van het verhaal. Dat hij zijn vrouw zat is, dat hij niet meer van haar houdt en dat hij alleen verder wil. Hij verzwijgt dat hij verder wil met Susan. Zijn collega’s doen alsof ze sprakeloos zijn. Alleen Freek laat van zich horen en zegt zonder blikken of blozen wat hij van Rob vindt en dat hij weet dat hij een verhouding heeft met Susan…..

De commotie die tussen Rob en zijn collega’s ontstaat, wordt na verloop van tijd een behoorlijke woordenwisseling. Rob voelt zich klemgezet door zijn collega’s en verlaat, boos en aangedaan, het kantoor.

Wordt vervolgd…

Deel dit…

Facebook

Twitter

email