De gelukkige man (3)

Geplaatst door Mary op 16 maart 2013 | 6 reacties

Dit had hij niet verwacht. Nee, hij dacht dat zijn geheim veilig was. Dat die klojo van een Freek dit heeft gedaan zeg. Te bedenken dat hijzelf dacht dat zijn collega’s niets in de gaten zouden hebben. Zitten ze hem gewoon te naaien. Oh, met hen is hij nog niet klaar. Hij is van plan ze binnenkort eens goed te pakken te nemen.

Ondertussen blijft Anke doorgaan. “Dus ik weet zeker dat je een ander hebt, ja, ja, ja” gilt ze het uit. Dan valt er een stilte. Anke hangt achterover in haar stoel. Met haar ogen gesloten. En Rob krabt zich achter het oor. Dat dit zou gebeuren, dat Anke zo boos op hem is, dat had hij niet verwacht. Zeker nu niet. Hij dacht nog wel even door te kunnen gaan met zijn geheime verhouding. Nu moet hij natuurlijk wel wat zeggen. “Anke, meisje, ik wil je geen pijn doen. Dat is niet mijn bedoeling. Maar ja, je hebt gelijk. Ik heb wat met Susan gehad”, bekent hij met tegenzin.

Hij ziet de pijn in Anke’s ogen. Tranen biggelen over haar wangen. Haar zo te zien huilen, doet hem toch wel pijn. Gauw gaat hij verder. “Gehád hoor, nu niet meer” zegt hij terwijl hij naar Anke toeloopt om op zijn hurken bij haar te gaan zitten. Hij wil haar troosten maar Anke springt acuut op uit haar stoel en gaat voor hem staan. “Lieg nooit meer tegen mij Rob, doe dit nooit meer. Ik ben deze leugens zat, jij hebt nog steeds wat met haar. Ik zag vanavond jullie chat.” Haar stem slaat over van emotie.

Rob, die ook is gaan staan, probeert Anke te kalmeren. “Meisje van me” zegt hij sussend, “hoor je niet wat ik zeg? Ik heb niets meer met haar!” Hij wil haar vastpakken en op hetzelfde moment slaat Anke hem met vlakke hand keihard in zijn gezicht. Terwijl hij verbaasd naar zijn zere wang grijpt schreeuwt Anke: “Ik wil dat je nu vertrekt, jij gore smeerlap. Ik wil je hier voorlopig niet meer zien.” Rob, totaal in verwarring, draait zich voorzichtig om en loopt naar de keuken. Die Anke, zo kent hij haar niet. Ze lijkt wel gek geworden, denkt hij, terwijl hij voor zich uit staart met een koude theedoek tegen zijn wang gedrukt.

Nee, zo loopt het niet volgens plan. Dat ze dit ontdekt heeft maakt hem misselijk en boos. Daar gaan zijn plannen. Wat moet hij nu doen? Waar kan hij zo om middernacht nog naar toe, vraagt hij zich af. Bij zijn zus kan hij nu niet aankomen, weet hij. Niemand zal hem nu met open armen willen ontvangen, constateert hij plotsklaps. Aangeslagen gaat hij naar boven om wat spullen bij elkaar te zoeken. Als hij met een klap de voordeur achter zich dichttrekt, ziet hij Anke voor het raam staan.

‘Waar is zij mee bezig’ vraagt hij zich af. Hij vloekt hartgrondig terwijl hij in zijn auto stapt. Zal hij naar Susan gaan? Nee, natuurlijk kan dat nu niet. Die slaapt, thuis, bij haar man. Hij krijgt een ingeving en rijdt, te hard, naar kantoor. Daar gaat hij dan maar proberen te pitten. Als hij voor het kantoor staat bedenkt hij dat hij er nu niet in kan. Hij heeft geen sleutels bij zich. Die liggen nog thuis. Hij baalt enorm. Nu moet hij dus ook nog midden in de nacht op zoek gaan naar een motel. Sjonge, jonge, wat een ellende. Heeft hij zich verdorie aan weg laten sturen door zijn vrouw. Hij lijkt wel gek.

In het motel, op een armetierig krakend bed, ligt hij lang wakker. Hij maakt plannen voor de komende dag. Hij stuurt Susan vast een what’s appje, dat ze elkaar vóór het werk nog moeten spreken. Op hun vaste plek. Dan zal hij Susan vertellen, dat ie weg is bij zijn vrouw. Dat het met Anke niet meer vol te houden is. En dat hij met haar, Susan, verder wil.

Tevreden over zijn plan, sluit hij voor een paar uurtjes zijn ogen. Hij is nu zelfs opgelucht. Anke heeft hem uit huis gezet, zo kan hij nu verder met Susan…

Wordt vervolgd…

Deel dit…

Facebook

Twitter

email