Het leek zo’n mooie dag. Nee, het was gewoon een mooie dag. Totdat de vulkaan uitbarstte. En dat kan zomaar gebeuren hier in huis. Daar heb ik geen code oranje waarschuwing voor nodig.

Hij kwam nog vrolijk uit school, mijn jongste. Na wat eten en drinken stortte hij zich, met tegenzin, op zijn huiswerk. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. De luchtdruk veranderde voelbaar toen hij klaar was met zijn huiswerk. Hij wilde iets doen wat van mij niet mocht. Hij vond zelfs dat hij daar recht op had.

Binnen een mum van tijd kreeg hij een donderende boze bui. Er was vreselijke bonje in de tent. Ik vermoed dat zelfs de buren daarvan mee konden genieten. De hond wist niet wat hem overkwam en zocht dekking bij mij. Ik was in eerste instantie verbaasd en had zoiets van ‘wat heb ik nu aan mijn fiets hangen’. Dat veranderde bij mij al snel in boosheid want mijn jongste schoot heel erg door. Er was sprake van code rood, hij knapte bijna uit zijn vel. Dit was veruit de zwaarste donderbui die ik heb meegemaakt bij mijn jongste puber.

Na een half uur vuurspuwen en razen nam eindelijk de storm in kracht af. De rust leek weder te keren. Totdat er werd gesproken over straf. Ik zag zijn ogen gloeien, ik hield rekening met een nieuwe donderbui. Die bleef uit. Hij hield zich waarschijnlijk in, uit eigenbelang, want anders had ik er nog een nieuwe straf bij opgeplakt.

Ik weet dat het leven van een twaalfjarig puber, vol in de groei en met opspelende hormonen, niet altijd over rozen gaat. Het ‘ik’ is in deze fase nog steeds het belangrijkste. Een lach en een traan liggen dicht bij elkaar. Mijn jongste is over het algemeen een opgewekte puber. Hij is net als zijn moeder een flapuit, roert zijn mondje graag en heeft een heerlijke humor. Maar soms dan zou ik hem wel… Nou ja, jullie begrijpen het vast wel.