Als gezinsmanager van een huishouden dat vooral door drie en een halve man wordt gedomineerd, wil ik me nu wel eens laten gaan. Die halve man is trouwens mijn hond die sinds zijn operatie niet meer volledig als man telt natuurlijk.

Heel vroeger kon je hier in huis van de grond eten, nu nog slechts van een bord. Hond en mannen hebben daar grote invloed op gehad. Dweilen is is met een hond eigenlijk zinloos, net als stofzuigen trouwens. Hoe goed ik de hond ook borstel, het maakt echt niets uit. Van de haren die in de stofzuiger terechtkomen zou ik heel wat nieuwe honden kunnen maken.

Ik beken dat ik liever strijk dan dat ik in de potten en pannen roer. Mocht ik trouwens ooit in mijn uppie gaan wonen dan zal ik zelden koken, weet ik nu. Wroeten in de aarde doe ik ook graag, hoewel ik ook wel weet dat als ík het niet doe, mijn tuin een grote woestenij zal worden.

Vroeger was ik trouwens bijna geobsedeerd door poetsen. Tegen het dwangmatige aan. Nu poets ik natuurlijk ook wel, maar het voelt zo enorm nutteloos. Want wat ik vandaag gedaan heb, kan ik gerust morgen in de herhaling doen. Als ik dat zou willen. Maar die tijd is geweest.

Wat mij verbaast aan mijn mannen, ja, ik ben nu lekker op dreef, is dat ze nooit iets kunnen vinden. Ook al staan ze er met hun neus bovenop. Ook valt mij op dat hen veel ontgaat. Een stapel gestreken was, die klaar ligt op de tafel, is voor hen blijkbaar onzichtbaar. Net als de spullen die op de trap staan, en waarvan ze weten dat die naar boven moeten, die zien ze dus echt niet. En oh jee, als ze even twee dingen tegelijk moeten doen, nou dat hebben ze nog steeds niet onder de knie.

Ook valt mij op dat mijn mannen een slecht geheugen hebben. In de vakantieperiodes werkt dat geheugen van hen volgens mij helemaal niet meer. De meest simpele dingen weten ze ineens niet meer. Ik vermoed dat hun geheugen in die periodes van vrij zijn gewoon gedeletet wordt. Zodat er, als ze weer naar school moeten, allerlei nieuwe informatie op hun harde schijf gezet kan worden.

Soms heb ik er wel de pee in. Dan erger ik me groen en geel aan die slechtziende, vergeetachtige mannen van mij en komt het tot een uitbarsting. Dan roep ik dat ik mij een hotelier voel, zonder bijbehorend salaris. Af en toe neem ik op subtiele wijze wraak. Bijvoorbeeld met de lege wc rol. Ik ben niet wantrouwend maar vind het wel opvallend dat ik altijd degene ben die een lege rol treft terwijl de nood hoog is. Mooi dat ik die lege rol dan laat hangen voor de volgende.

Ik ben heus waar gek met mijn mannen, ik zou ze voor geen goud willen missen, maar soms zou ik ze een dagje willen ruilen voor wat dochters. Gewoon om eens niet die mannengesprekken aan te hoeven horen. Ik wil ook wel eens praten over make-up, pijnlijke menstruatie en andere vrouwenzaken. Nu maar hopen dat er ooit schoondochters komen met wie ik een goede band krijg.