Ik weet wat ik later wil worden. Nou ja later, in een volgend leven. Want ik heb zo het idee dat ik na mijn dood best nog wel eens terug mag komen op aarde. En dan wil ik dus niet als mezelf terugkomen, dat is zo saai. Ik zou graag in een andere gedaante nog wat jaren erbij willen pikken hier. En zeg niet dat ik te veel fantasie heb want niemand kan toch bewijzen dat er geen leven na de dood is?

Mijn eerste gedachte is om terug te komen als hond. Want ik ben vaak genoeg een beetje jaloers op het leven van mijn hond. Het lijkt me heerlijk om overal zo maar te kunnen slapen en zelf weinig te hoeven doen. Enorm veel geknuffeld worden, en ook nog eens een goede verzorging krijgen. Niet gek toch?

Maar ik heb me bedacht. In een volgend leven zou ik toch liever een cabaretier willen zijn, en dan ook nog een hele bekende. Op het podium staan lijkt me ongelooflijk kicken. En nee, ik hoef geen zangeres te zijn die ook op podia staat. Die ambitie heb ik niet voor een volgend leven.

Laat mij later maar die bekende cabaretier zijn. Die durft in mijn ogen toch iets meer dan de bekende cabaretières. Dan vang ik dus twee vliegen in één klap want in mijn volgend leven zou ik best graag als man terug willen komen. Een gevatte, goedgebekte cabaretier, die met zijn voorstelling volle zalen trekt. Met wat cynische humor, sterke verhalen en een leuk voorkomen de aandacht trekken én vasthouden van het publiek lijkt me trouwens niet gemakkelijk maar in mijn fantasie niet onmogelijk.

Ik geef het toe, ik ben vaak genoeg jaloers op mannen. Die zijn veel minder gecompliceerd dan wij, de vrouwen. Die zijn lekker rechttoe rechtaan en hebben geen verborgen agenda of klapperende eierstokken. Hoeven niet te multitasken omdat ze dat toch niet kunnen en hebben mooi geen last van al die vrouwenkwalen. En staand plassen lijkt mij ideaal. Ik eh, stuur mijn wens vast op…