Ik vind het vreselijk moeilijk om mijn ‘masker’ te laten vallen

Een paar maanden geleden schreef ik over D. Het was een heftig verhaal, een verhaal over haar moeder dat bijna niet te bevatten leek. Nu, een paar maanden later wil ik graag weten hoe het met haar gaat.

Nadat ik jouw verhaal publiceerde kwamen er via twitter én op het blog zelf heel veel reacties. Wat deed dat met je?

Heel veel. Ik heb dagenlang allerlei lichamelijke reacties gehad zoals hartkloppingen, huilen en benauwdheid. Ik wist me er op dat moment geen raad mee. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders was gevallen en instinctief voelde ik dat dit onderdeel zou worden van een groter geheel. Alleen wist ik nog niet precies wat dat zou zijn.

Heb je het aangedurfd om anderen te vertellen over jouw verleden?

Ja, er is een situatie geweest waarin ik mijn verhaal naar buiten heb gebracht. Wederom, het voelde nog steeds niet als iets van mijzelf. Ik ben schijnbaar erg goed in dissociatie.

Hoe voelde dat om zo open te zijn?

Erg raar. Als je het verteld wordt het echt. Ik ben erachter dat ik in een constante overlevingsmodus zit en leef. Door de jaren heen heb ik daar een leven omheen gebouwd en dat functioneerde goed. Tenminste, dat dacht ik.

Zoals je weet volg ik Angel. Ik kan haar site bijna niet lezen. Zoveel herkenning. Ik heb diep respect en grote bewondering voor haar openheid naar de wereld toe over alles wat ze ervaart. Ik weet dat ik ervoor wegloop. In mijn eigen veilige overlevingsmodus blijf hangen. Ondertussen merk ik dat ik fysiek sterk reageer op haar verhaal. Hartkloppingen, hoofdpijn en ga zo maar door. Ik kon er niks mee. Het beangstigde me. Ik was bang om om te vallen. Het confronteert me met mijzelf, bijna honderd procent. Ik herken bij haar het naar buiten gaan, dat dat eng is of kan zijn, de depressies, echt alles. Maar ik durf het niet hardop te zeggen.

Heb je inmiddels al gesprekken gehad met de psycholoog?

Jazeker. Daarom schrijf ik ook bovenstaande. De eerste sessies bleef ik in mijn rol hangen. Tot de laatste keer. Ik brak. Volledig. En nu vandaag realiseer ik me dat een groot deel van mijn lichamelijke klachten domweg hier mee te maken hebben. Waarom die eigenwijsheid bij mijzelf om hier niet naar te kijken? Ik loop er maar voor weg. Durf er niet aan. Voelt als zwakte. Maar ik ben moe gestreden. Volledig. Zo moe dat mijn lijf dienst weigert.

Wat voor gevolgen hebben die gesprekken voor jou?

Heel veel. Erkenning voor mijzelf, voor mijn jeugd, voor hoe mijn leven is gelopen en er is nu iemand die mij helpt. Jaren heb ik van binnen gegild en geschreeuwd om hulp. Ik merk gelijk dat ik bang ben dat deze persoon mij door gaat verwijzen omdat ik al zoveel hulpverleners heb versleten. Ik vind het vreselijk moeilijk om mijn ‘masker’ te laten vallen, uit de overlevingsmodus te stappen en toe te geven aan al het verdriet en de pijn. Ik ben bang dat ik het niet aankan.