Elk jaar, verdomd als ’t niet waar is, begon ik zodra ik een pen kon vasthouden met een dagboek. Je-weet-wel zo’n mooie met een slotje erop. Ik begon steevast met ‘Lief Dagboek’ en krabbelde wat wetenswaardigheden en tekeningetjes. Dat duurde steevast zo’n dag of drie. Daarna vergat ik ’t. Te druk met leven, meen ik. Ik denk zelfs dat ik m’n leven ietwat te saai vond.

Al kan ik wel stellen dat in de loop van de jaren m’n schrijfcapriolen zich uitbreidden. Als iets me heel erg dwars zat, dan pende ik erop los. Zo veel en zo vaak ik maar wilde, maar deed er verder niets mee. Ik verscheurde het zelfs nadien. Zo van, dat heb ik geschreven, beleefd, en in een vakje danwel hokje geplaatst, en was daarna rijp voor de prullenbak.

Totdat ik anno 2002 op ’t Internet actief werd en het fenomeen weblogs ontdekte. Daar werd een geest in mij wakker, daarop wilde ik mezelf wel botvieren. Bovenal was ik benieuwd of ik een lezerspubliek zou verwerven. Dat was natuurlijk die grootste kick van alles.
En nog steeds is de publiceer-knop een hot item. Zo erg zelfs, dat ik vaak te vroeg klik en nog fouten constateer achteraf…
Ervaar jij dat ook zo, Mary?

Ik had ook ooit een dagboek. Zo een met een dikke kaft en flinterdunne blaadjes. En met een fragiel slotje en dito sleuteltje. Ik vond hem mooi. Ik begon uiteraard met ‘Lief dagboek’ en stokte toen. Voor eeuwig en altijd. Zo jong als ik was, toen had ik al in de gaten dat zo’n dagboek niets voor mij zou zijn. Ik heb eigenlijk nooit veel geschreven in mijn jeugd, afgezien dan van de o zo romantische liefdesbrieven en gedichten.

Ja ik was een romantische tiener. Maar die liefdesbrieven heb ik nooit durven versturen. Ik bewaarde ze ergens in een lade en aan het eind van het schooljaar gooide ik ze weg. Er was een tijd dat elkaar briefjes toespelen met “ik ben op jou, ben je ook op mij?’ effectiever was. Vooral voor de andere klasgenoten. Op mijn briefjes kreeg ik dus nooit een reactie. Ik zie mezelf nog staan op het schoolplein, met het schaamrood op de kaken. De jongen die van mij de dag er voor zo’n lief briefje had ontvangen, stond met zijn vrienden spottend te lachen. Naar mij. Ach, dat was toen. Zo onbeholpen en onzeker.

Mijn liefde voor het schrijven is pas een paar jaartjes geleden de kop op komen steken. En ik pakte het gelijk groots aan. Gewoon mijn schrijfsels, nou ja blogs dus, op een eigen site plaatsen. Ik had her en der wat informatie ingewonnen en ik ben met de nodige vrees begonnen. Echt het zweet stond in mijn handen toen ik bij mijn eerste blog op ‘publiceren’ drukte. Nu ben ik heel veel blogs verder, ik heb ze niet eens geteld, en nog vind ik het spannend als ik op het magische knopje druk. Er blijft altijd een angst dat er geen mens geïnteresseerd is in een blog van mij.