Van het een op het andere moment was alles een leugen

Geplaatst door Mary op 13 maart 2019 | 4 reacties

Mijn verhaal begint op 24 juni 2014. Die dag neemt mijn vrouw, met onze drie kinderen als schild, en de hond van mijn oudste zoon, heimelijk de benen. Een brief op tafel in een witte envelop vertelt voor een deel wat ze jarenlang verborgen heeft gehouden.

Een spoor van ellende achterlatend, mijn kinderen die schreeuwend om mij en in shock haar plan aanhoren, ergens op een weggetje in haar auto in Arnhem. Ik vernam dit alles pas veel later en krijg de beelden niet uit mijn hoofd.

Daar zaten mijn medewerkers en ik, in ons pas opgeleverde nieuwe kantoor. Het kantoor was zo mooi ingericht dat mensen foto’s kwamen maken. Enthousiast gaf mijn vrouw er zelfs tot voor kort rondleidingen, allemaal om te verhullen wat haar volgende stap zou zijn.

We werden privé en zakelijk als het perfecte stel gezien en zo voelde het ook voor mij en onze kinderen. Van het ene op het andere moment bleek ik niets meer te hebben, was alles een leugen, zo zei ze mij. En ik, ik probeerde te redden wat er te redden viel. Ik huilde om het verlies van mijn gezin en het onvermijdelijke verlies van mijn bedrijven.

Vanuit een bedompt kamertje in een souterrain startte ik een van mijn bedrijven weer op, om geld te verdienen voor ‘mijn gezin’. Lopend of op de geleende fiets van mijn stiefzusje bracht ik mijn vrouw maandelijks wat ik verdiend had, in de hoop een glimp van mijn kinderen op te kunnen vangen. Ik schaamde mij niet om geld van familie te vragen, te bedelen voor mijn kinderen en mijn vrouw.

In een razendsnel tempo volgde de ene na de andere eis. Ik werd overstelpt door angst, wanhoop en verdriet, om mijn kinderen en mijn vrouw. Schreeuwend en filmend brak mijn vrouw steeds telefoongesprekjes, of een voorleeskwartiertje via Skype, van mij met de kinderen af. ‘De kinderen hebben geen behoefte aan contact’, was steevast haar antwoord.

Met de aankondiging dat ik zelfmoord wilde plegen kreeg ik eindelijk de aandacht van de hulpverlening voor het gemis van mijn kinderen en de situatie waarin zij, en ik, ons bevonden. Ouderverstoting, ik had er nog nooit van gehoord.

Er waren publieke vernederingen op het schoolplein, in het schoolgebouw, op straat in het bijzijn van mijn kinderen en andere ouders. Met de inzet van de hulpverlening kwam daar gelukkig een einde aan. Maar van ouderverstoting hadden deze hulpverleners geen kaas gegeten. Ik was de boze en slechte vader en mocht in opdracht van mijn vrouw de kinderen alleen onder toezicht zien.

Hulpverleners; wat zijn ze toch eenvoudig te manipuleren door iemand met kwade intenties. Jeugdzorg trok zich terug na een gesprek met mijn aanstaande ex-vrouw. Ook werd de hulpverlening stopgezet want het budget was op. Weer verdwenen mijn kinderen uit beeld. Wat was opgebouwd werd weer afgebroken, zo ook mijn hoop. Ik maakte een fotolijstje voor mijn jongste zoon, voor op zijn bureautje in de klas. Hij huilde veel omdat hij mij mistte, liet zijn juf mij via de mail weten.

Mijn jongste zoon vluchtte in 2017 op de eerste dag van de schoolvakantie bij zijn moeder vandaan. Van de naar mij gedirigeerde politie mocht mijn zoon bij mij blijven, nadat ze zijn verhaal hadden aangehoord. Ik stond te huilen in de keuken, welke moeder doet zoiets met haar eigen zoon? Wat had dat mannetje allemaal meegemaakt? De Raad voor de Kinderbescherming schreef een onsamenhangend rapport en een dito conclusie.

Ook zij bleken niet in staat om de signalen van ouderverstoting op te pikken. De daaropvolgende gezinsvoogden evenmin. Verder als de standaard uitspraak ‘de kinderen zitten klem in een strijd tussen jullie’ komen ze niet. Ze hadden hun conclusie op voorhand al getrokken. Eind november 2018 trok mijn jongste zoon bij mij in, mijn oudste volgde op 13 januari 2019.

Jim

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email