Zo ontzettend eenzaam

Geplaatst door Mary op 24 december 2012 | 10 reacties

Zij was heel jong en had het toen al door. Haar avonden verliepen volgens een vast patroon.

Na de koffie vertrok zij zo snel mogelijk naar haar kamer.

Zij liet haar ouders beneden achter. Gezamenlijk gehuld in stilzwijgen, kijkend naar de tv.

Op haar kamer maakte zij huiswerk.

Met de radio aan. In de weekenden zat zij ook op die kamer. Te luisteren naar muziek.

Haar kamer was haar toevluchtsoord. Veilig en gezellig. Posters van popgroepen aan de muur. Oude knuffels en souvenirs op planken.

Als ze geen huiswerk maakte, zat ze te tekenen. Of ze schreef in haar dagboek. Terwijl ze naar muziek luisterde had ze nooit een koptelefoon op.

Ontspannen was ze nooit. Zeker ’s avonds niet. Altijd waren haar antennes gericht op geluiden.

Niet de geluiden van buiten. Daar sloot zij zich voor af.

De geluiden van beneden hielden haar alert, altijd op haar hoede. Zij verkeerde ’s avonds in de hoogste staat van paraatheid.

Angst overheerste.

Met moeite kon zij zich concentreren op haar huiswerk. Toch ging zij stug door.

Zodra er geluiden van beneden kwamen, lag ze languit op de grond. Haar oor tegen de zachte vloerbedekking gedrukt.

Zij probeerde haar adem in te houden, haar angst nam toe. Als de geluiden stemmen werden, wist zij het.

Het gebeurde weer. Haar vader was weer boos.

Als de geluiden nog harder werden wist zij welke fase er zou volgen. Geschreeuw, gescheld, slaande deuren.

Zij kon best veel van de ruzie verstaan.

Wat voelde zij zich weer rot en eenzaam. En dan de angst. De angst dat haar moeder haar zou verlaten.

Dat had haar moeder namelijk al een keer gedaan. Zo maar weg rijden en pas midden in de nacht terugkomen.

Die bewuste nacht had zij helemaal niet geslapen. Zo bang was zij dat haar moeder nooit meer zou terug komen.

Het ergst vond zij nog dat haar ouders deden alsof er niets aan de hand was.

Waren ze gek geworden? Dachten ze dat zij doof was? Maar zij was een kind en durfde er niet over te praten.

Niet met haar ouders, niet met haar familie en niet met haar vriendinnetjes. Die nam zij ook liever niet mee naar huis om te spelen.

Je wist maar nooit hè.

Haar vader deed de volgende dag gewoon, alsof er niets gebeurd was. Haar moeder ook. Wat konden ze goed toneel spelen.

God, wat haatte zij dit leven.

Zij vroeg zich niet af waarom haar ouders ’s avonds zo vaak ruzie hadden. Zo jong als zij was, wist zij het antwoord al wel.

De lege drankflessen op het aanrecht waren het bewijs. Net als de walgelijk stinkende adem van haar vader.

Beste lezers, voor de volledigheid wil ik melden dat ik niet deze “zij” ben!

Deel dit…

Facebook

Twitter

email