Zo makkelijk kan het mis gaan

Geplaatst door Mary op 9 oktober 2017 | 2 reacties

In het begin dacht ik ‘Dat fix ik wel even.’ Zo moeilijk zal het toch niet zijn, zorgen voor mijn vader?

Mijn vader was al vroeg weduwnaar geworden en had een druk sociaal leven.

Hij hielp bij een kringloopwinkel, ging naar een kaartclub en maakte meubeltjes voor poppenhuizen. Zijn hele garage stond en hing vol met gereedschap.

Hij was dus erg zelfstandig totdat hij op een dag de trap te snel afliep en door de val zijn heup brak. Toevallig was ik net bij hem dus kon ik meteen de ambulance bellen.

Een operatie was noodzakelijk, meteen gevolgd door een periode van revalidatie. Mijn vader kwam weer thuis maar het ongeluk, of beter gezegd de gevolgen daarvan, maakten van hem een ander mens.

Hij liep tegen zijn beperkingen op en dat had zijn weerslag op zijn humeur. Daarnaast was hij ineens afhankelijk van hulp, iets waar hij slecht mee om kon gaan.

Een groot deel van die hulp kwam op mijn schouders, logisch want ik was als vrijgezelle zoon die dicht in de buurt woonde, de meest voor de hand liggende keuze.

Ons contact veranderde daardoor. Hadden we het voorheen over voetbal, zijn kaartvrienden en dronken we daar gezellig een bakkie bij, nu waren dat soort gesprekken er ineens niet meer.

Pa was nukkig, kwam te weinig buiten, had te weinig om handen en zag zijn vrienden nog nauwelijks. Dat zijn vrienden het nu af lieten weten vond ik ook wonderlijk want pa had altijd een goed contact met hen.

Maar ja, het was niet anders. Het gevolg was dat pa zich op mij af reageerde. En dat was andere koek. Zo kende ik hem niet. Het begon aan mij te vreten.

Ik probeerde dagelijks bij hem te zijn, hem met van alles te helpen maar mijn vader bleef bozig.

Dat ik de zorg voor hem naast mijn baan deed, en bleef proberen om alles voor hem zo aangenaam mogelijk te maken, daar stond hij niet bij stil.

Als ik ’s avonds laat thuis kwam had ik echt niet meer de energie om een was te draaien of te stofzuigen. In plaats daarvan pakte ik een biertje en hing zappend voor de tv. Bij dat ene biertje bleef het niet.

Het sloop erin, ik dacht dat ik het nodig had voor mijn ontspanning, maar ik werd al snel een stevige drinker. Zo stevig dat ik mijn bed niet eens meer haalde en wakker werd op de bank, met een behoorlijke kater.

Ik kwam daardoor geregeld te laat op mijn werk, had moeite met concentreren en liep voor mijn gevoel achter de feiten aan. Pa was en bleef pa, zeurderig en ontevreden, en dat bleef mij ergeren.

Als ik eindelijk weer eens mijn eigen huis zag, stond de zooi mij niet aan maar ik deed niets om dat aan te pakken. Nee, ik verdronk liever mijn frustraties. Lekker verdoven met liters bier, ik dacht dat dat de oplossing was.

Op een dag werd ik wakker, weer op de bank, en ontdekte dat ik onder het braaksel zat. Ik schrok hevig en schaamde me diep. Wat was ik afgegleden.

Toen ik de nodige koffie op had, en alles wat helderder zag, besefte ik dat ik moest veranderen. Zo kon ik niet verder gaan met mijn leven. Ik moest de drank laten staan. Ik moest hulp zoeken en gaan praten. En met mijn vader in gesprek gaan.

Ik heb goede hulp gevonden, ben bezig met therapie, maar val nog wel eens terug.

De biertjes laten staan is verrekte moeilijk, dat geef ik gelijk toe, maar ik kom er wel. Ik wil weer een normaal leven, zonder drank, en heb er vertrouwen in dat dat goed komt.

Mijn pa is zich anders gaan opstellen nadat ik met hem gesproken heb. Voor hem heb ik wat hulp kunnen regelen en hij is zo ver dat hij zelf zijn oude vrienden belt om een bakkie te halen.

Ik heb mijn werkgever in vertrouwen genomen, dat was ontzettend eng, maar heeft me erg goed gedaan. Ook van die kant krijg ik steun. Ineens ziet de wereld, mijn wereld, er weer goed uit maar ik heb nu wel door hoe makkelijk het dus mis kan gaan.

Willem

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email