Ik zie mijn kinderen degraderen tot extreem materialistische wezens
“Als vader wil je je kinderen beschermen. Tegen het onheil van de grote boze buitenwereld, maar ook tegen het kwaad van nabij.
Van hun moeder bij voorbeeld. Maar de middelen daartoe zijn beperkt, vooral als je ze – als gescheiden vader – slechts een weekend per twee weken ziet.
Vorige week was er een nieuw dieptepunt in dat ‘kwaad van nabij’.
In het bijzijn van mijn dochter werd mijn ex gearresteerd wegens winkeldiefstal. Omdat het niet de eerste keer was in diezelfde winkel (een kledingzaak), mocht ze een tijd op het politiebureau doorbrengen.
Mijn dochter werd door de politie keurig thuis afgeleverd, maar de schrik zat er bij haar ook goed in: ‘Het personeel had haar al een tijdje in de gaten gehouden’, appte ze aan haar broertje, die op dat moment bij mij was. ‘Ze was met camera’s al eerder betrapt. Maar nu op heterdaad.’
Arme dochter.
Zij en haar broertje hebben het in mijn ogen wel vaker zwaar te verduren. Ook al zijn ze 12 en 15 jaar oud, ze worden door mijn ex als volwassenen behandeld. Mogen mee naar housefeestjes op het strand – ‘Het was laat geworden joh! En we hebben dronken mensen gezien!’ – of kijken met Halloween tot diep in de nacht horrorfilms voor 16+.
Ja, ze slapen daarna wel slecht, en soms hebben ze ook in de weken daarna moeite om in slaap te komen, maar het levert ze ook veel aanzien op bij hun klasgenoten. In de vorige zomervakantie had de moeder even zin om twee weken naar Zuid-Frankrijk te gaan. Alleen.
De kinderen konden zich prima redden, toch? Arme kinderen.
Al haar familieleden en vrienden om haar heen zien dit gebeuren, maar zeggen er niets van. Buren weten het. School weet het. Jeugdzorg weet het. Maar niemand doet wat.
Beroerd systeem.
De moeder werkt fulltime, wil daarnaast ook nog wel eens uit en naar de sportschool, dus schieten de kinderen er in het dagelijkse leven gemakkelijk bij in. Ze staan op als de moeder al uit huis is, en komen terug van school als de moeder nog aan het werk is.
Ter compensatie van die afwezigheid, zo schat ik in, worden ze door mijn ex overladen met cadeaus. Ik zie mijn kinderen degraderen tot extreem materialistische wezens.
Als ze bij mij zijn, spat de ontevredenheid er vanaf. Nee, bij mij krijgen ze geen nieuwe Nikes als de vorige een jaar oud of vuil zijn. Nee, ik koop niet zomaar een nieuwe laptop als de oude wat traag begint te worden.
Wat kan ik daar tegenover zetten?
Hoe kan ik hen – in dat ene weekend per twee weken – een tegenwicht bieden? Natuurlijk, ik kan er die beperkte tijd dat ze bij mij zijn écht voor hen zijn. Ik kan leuke dingen met hen gaan doen, dingen die bij hun leeftijd passen.
En ik kan hen proberen mee te geven dat de wereld uit meer bestaat dan uit spullen en geld. Maar of dat voor hen echt iets wezenlijks betekent? Ik zie het nu niet, en kan alleen maar hopen dat het achteraf – over tien, twintig jaar – van waarde is geweest.”
Michiel
Foto komt uit de collectie van Ingrid @Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
6 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
10 februari 2017
Wat een moeilijke situatie. Voor jou om je kinderen zo beschadigd te zien worden.
Voor de kinderen, die het nu nog niet beseffen, wat hun werkelijk overkomt.
Ik neem aan dat jij jeugdzorg er al eens op hebt gewezen.
Wat je probeert mee te geven, al dat andere waaruit onze samenleving bestaat, is hartstikke waardevol.
Inderdaad moet je hopen dat het bij volwassen zijn bij hen blijven hangen is.
Moeilijk, verdrietig voor jou. Veel sterkte en liefde om door te geven aan de kinderen.
10 februari 2017
De onmacht van de andere ouder die erbij staat en gedwongen is om toe te kijken… Zo naar. Inderdaad, wat kan je doen, anders dan de kinderen jouw normen en waarden meegeven en ze laten zien dat liefde, genoeg is…Liefde zit in tijd en aandacht en in je best doen. Belangrijk in dit soort situaties is om onmacht die zo reëel ervaren wordt, niet als “het kwaad” zoals je moeder ervaart, richting kinderen te uiten…nog beter is het om (mi) ondanks de zorg de liefde en de onmacht, ook te zien, dat moeder van haar kinderen houdt en dit op haar (voor anderen misschien onbegrijpelijk) wijze, uit… Mijn indruk is, dat moeder niet zo’n hoge pet van zichzelf op heeft en dit ‘gat’ vult met materie, haar wijze van liefde geven de enige die, ze op dit moment, kent maar het blijf liefde…Zolang de kinderen weten dat er door beide ouders van ze gehouden wordt, zolang de situatie onder de aandacht blijft, is het misschien beter om je eigen gevoel van onmacht te uitten in bronnen zoals deze, spreken met volwassenen, en beseffen dat jullie beiden deel zijn van de kinderen. Zie het mooiste in je ex en weet dat de kinderen je hier eeuwig dankbaar voor zullen zijn. Deze tip, uit eigen ervaring gegeven. Want je ex veranderen kan toch niet, helaas. Sterkte!
10 februari 2017
Beste Mae,
Bedankt voor je reactie. Ik probeer inderdaad t.o.v. de kinderen zo oordeelloos mogelijk te zijn in dat wat ik met m’n ex meemaak, maar soms is mijn verbazing zo groot over de dingen die ik van de kinderen hoor, dat ik die verbazing niet altijd verborgen kan houden. Ook de zorgen kunnen ze misschien aan mij zien. Oordelen uitspreken doe ik niet, het zijn inderdaad, zoals je schrijft, zaken om met andere volwassenen te delen, niet met de kinderen.
Het mooiste in m’n ex zien, dat is een aardige uitdaging geworden. Maar ik denk ook wel te weten dat ze op een of andere – voor mij verwrongen overkomende -manier haar best doet. En dat vind ik al heel wat
Michiel
10 februari 2017
Mooi. Hart onder de riem en een dikke knuffel. Die kids zijn gezegend met een vader als jij. ♥
15 februari 2017
Voor mij zeer herkenbaar. Bij mij worden de kinderen ook “gekocht” door moeder. Moeder weet zelf ook niet beter want bij haar thuis kreeg je €250 als je een probleem had, er over praten was er niet bij.
Ik zie mijn ene dochter iets meer dan n weekend in de twee weken, m’n andere zie ik n paar uurtjes op zondag. Ook ik vind het onzin dat ze veel dingen dubbel hebben, iPhones en noem maar op. Willen de kinderen n zwembad? Dan krijgen ze die. Willen ze n pony? Dan krijgen ze die! En niemand die dat vreemd vind, niemand die zegt dat dat kind van 15 toch ook kan gaan vakken vullen.
Ook deze moeder werkt bijna fulltime, en niemand maar dan ook niemand die haar ooit eens vroeg: hoe doe jij dat dan eigenlijk met de kinderen? Ik werk parttime, was vroeger huisman en niemand die zegt: joh, die vader heeft veel meer tijd voor de kids! Niemand die het raar vind dat 9 jarig kind alleen met laptop hele middagen thuis zit. Niemand die het raar vind dat een 14 jarig kind alleen thuis zit met 5 Marokkaanse jongens achter in de tuin in het zwembad. Dochter loopt dan al met n navelpiercing en is bekent dat ze gevoelig is voor loverboys. Als ik er melding van maak word ik neergezet as marokanenhater.
Knettergek zijn die vrouwen, stuk voor stuk!
16 februari 2017
Beste Edwin,
Dank voor je bericht. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ‘de maatschappij’ (of ‘het systeem’) met twee maten meet. Als ik als man de kinderen bijna altijd in huis zou hebben, maar ik zou daarnaast full time werken en ze regelmatig lange tijd alleen laten, zou ik binnen de kortste keren politie op de stoep hebben. Maar als de vrouw zoiets doet… Ik heb in hulpverleningstrajecten uit monden van (vrouwelijke) hulpverleners zelfs bewonderende woorden voor mijn ex gehoord: hoe combineer je dat toch allemaal?
Het kan wonderlijk gaan. In plaats van ‘zorgen om de kinderen’ was er ‘bewondering voor de moeder’.
Dat alle vrouwen knettergek zijn wil er bij mij overigens niet in, en ik hoop dat jij dat ook niet écht meent.