Ik zal altijd blijven hopen dat het ooit anders wordt
Is het op den duur makkelijker te leren omgaan met een overleden kind dan met een kind dat jou niet meer wil zien?
Die vraag dringt zich regelmatig op.
Deze maand is het vier jaar geleden dat mijn toen 11-jarige dochter in een hoog opgelopen vechtscheiding ervoor koos het contact met mij te verbreken.
Als zij toen zou zijn gestorven, zou het de afgelopen vier jaar ongeveer als volgt zijn gegaan: er zou een uitvaart geweest zijn waarop honderden mensen aanwezig waren geweest. Ik had honderden condoleancekaartjes gekregen.
Ik had me de eerste weken, maanden, wellicht het eerste en tweede jaar door het alledaagse leven moeten slepen, maar ik had op begrip, erkenning en ondersteuning kunnen rekenen van een groot deel van mijn familie, vrienden en vriendinnen.
Ik had ieder jaar op haar geboorte- en sterfdag een ritueel kunnen uitvoeren: iets met ballonnen en een bezoek aan haar graf, bijvoorbeeld. Ik had tranen met tuiten gehuild.
Ik had geschreeuwd. Ik had aan de zin van het leven getwijfeld. Ik had een weg moeten kiezen om met het verlies te leren omgaan. Ik had het in mijn leven moeten zien te integreren.
Uiteindelijk lukt dat, wonderlijk genoeg, de meeste ouders die een kind verliezen. Het zwarte leven wordt weer grijs, en daarna krijgt het weer wat lichte kleur. Natuurlijk, het wordt nooit meer als vanouds.
Er is een duidelijk verschil tussen het leven voor en na het overlijden. Maar uiteindelijk stabiliseert het zich, soort van. Er blijven ups and downs komen, maar er is ergens een nieuw leven begonnen.
Hoe wansmakelijk het ook klinkt: ik kan daar jaloers op zijn. Op het idee dat er ergens een nieuw leven lijkt te kunnen beginnen. Omdat je een punt moest zetten.
Ik heb verhalen gelezen over mensen van wie een zoon of dochter vermist was. Al jarenlang. Zij konden nooit die punt zetten. Zij wisten niet of hun kind dood was of nog ergens leefde.
Zij konden dus ook nooit met dat nieuwe leven beginnen. Zij maakten weleens de verzuchting: ‘Was er maar zekerheid. Liever de zekerheid van de dood, dan de onzekerheid van nu.’
Met die groep ouders voel ik me verwant. Als verstoten ouder kun je eveneens die punt niet zetten. Ik zal altijd de hoop houden dat het contact ‘ooit’ weer hersteld wordt.
Natuurlijk, dat is misschien tegen beter weten in en dat zal tegen de achtergrond van een lange contactloze tijd zijn, maar dat is altijd beter dan niets. Maar of dat contact nog komt?
Deze week kwam ik tijdens het opruimen van de kelder een pot stroop tegen. En een Honig-pakket om Glacé Koeken mee te bakken.
De pot stroop had ik jaren geleden voor mijn dochter gekocht omdat ze niet van de schenkstroop houdt die bij ons thuis meestal over de pannenkoek wordt gegoten. Het Honig-pak was gekocht omdat we samen weer eens koekjes wilden gaan bakken.
De uiterste houdbaarheidsdatum is al meer dan twee jaar overschreden van beide producten. Maar ik kon ze niet weggooien. Ik heb ze teruggezet op een plank. Daarin verschillen ouders die verstoten worden waarschijnlijk niet van ouders van wie een kind is vermist of overleden.
Ferry
Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
5 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
6 november 2017
Het is een grote ramp. Ik maak dit al 12 jaar mee met 3 van mijn 4 kinderen en alle 6 mijn kleinkinderen. Dit door gestook van mijn ex die vreemd ging, wilde scheiden en nu na een aantal “nieuwe grote liefdes” nog altijd blijft stoken en zelf zijn draai niet kan vinden. Ik denk dat dit jet ergste is dat een moeder kan meemaken.
Ik troost mij met de gedachte dat ze nog leven. Hoe leven ze? Een leven met verdriet omdat ze mij MOETEN verstoten. Ze weten wie ik ben en wie ik was. Het is hopeloos.
Het kan nooit wennen. Een ouder blijf je voor altijd. Tenminste als je bewust, zoals ik, voor hen gekozen hebt.
Radeloosheid overheerst. Hoeveel ouders kunnen dit verwerken Hoeveel ouders die dit niet meemaken kunnen dit begrijpen als je het zelf al niet begrijpt?
Het sloopt je.
7 november 2017
Beste Marlou, wat een narigheid allemaal, en dan al zoveel jaar. Heel veel sterkte, hou vol. Ferry.
7 november 2017
Twee x is mij dit overkomen. Twee zoons van 26 en 14 jaar zijn zo gebrainwashed door ex(en), dat ik ze respectievelijk al 15 jaar en zes jaar(laatste jaar helemaal niet) heb gezien. Ik probeer het in mijn gevoel te “parkeren” omdat ik anders niet meer kan functioneren. Mijn ex(en) heeft/hebben mijn zoons zo gemanipuleerd dat ze zijn gaan geloven in de verhalen.Ik begrijp de moeilijke situatie waarin ze verstrikt zijn geraakt in een web van leugens en manipulaties. Ik begrijp het dat ze de rust verkiezen boven de onrust in contact, veroorzaakt door vaders.Maar jaren gaan voorbij en het enige wat overblijft zijn de foto’s en herinneringen van toen ze klein waren. Ik hoop dat ze als ze inzien dat ze een eigen keuze kunnen maken mij komen opzoeken. Ik zal ze weer in mijn armen sluiten. Tot die tijd is er een grote leegte in mijn leven en in mijn hart.
7 november 2017
Beste Carolina, ook van jou een naar verhaal. Die foto’s, daar zeg je me wat. Ik heb nog vele dozen vol, vooral van de baby- en kindertijd. Wat moet je ermee? Soms denk ik dat ‘ritueel verbranden’ of zoiets enige heling zou kunnen brengen, maar meestal denk ik het tegenovergestelde, dus dan gebeurt er niets mee. Sterkte met die leegte, hou vol. Ferry
7 november 2017
Gelukkig heb ik dit als moeder niet meegemaakt. Maar ik heb wel zelf bijna tien jaar mijn vader niet willen zien. Opgestookt door mijn moeder en mijn zusje, dat hij een waardeloze vent zou zijn. Toen ik mijn eerste kind geboren was, miste ik hem toch. Toen heeft het nog zeker vijf jaar geduurd voor we elkaar weer een beetje begrepen. Gelukkig heeft hij nog een trotse opa van mijn eerste twee kinderen kunnen zijn. Gelukkig, want hij is helaas jong gestorven.
Daarom hoop ik voor alle ‘verstoten’ ouders dat hun kinderen als ze volwassen zijn en zelf kinderen krijgen en voor zichzelf gaan nadenken, dat ze weer contact zullen zoeken met hun ouders.
Verbrand die foto’s niet Ferry, want ze getuigen van jouw verleden en als de kinderen terugkomen willen ze de foto’s zien!
Probeer ondertussen wel iets van je leven te maken! Sterkte! Miriam