Wij zetten ons masker af
Dag Gertie, wat is ‘Mijn masker af’?
Vorig jaar september kwam het boek ‘Ik zet mijn masker af…’ uit, waarin 20 jongeren (14-25 jaar) hun verhaal deden over hoe het met hen ging na het overlijden van een lief iemand. Dit deden zij om andere jongeren te laten ervaren dat ze niet de enige zijn, en ook om de omgeving meer inzicht te geven in hoe jongeren rouwen.
Hierdoor kwamen zij meer jongeren tegen die ook hun masker af wilden zetten en zo ontstond de jongerengroep ‘Mijn masker af!’ Zij zijn een groep jongeren met ieder een verlies, zij delen dit met elkaar en vertellen daar waar nodig hun eigen verhaal. Dit kan middels lezingen die gegeven worden door rouwprofessionals Tineke van Asseldonk of Gertie Mooren met medewerking van enkele jongeren. Ook geven een aantal jongeren gastlessen op school en er is een 1-daagse training voor leerkrachten/ hulpverlening die Tineke en Gertie (samen met jongeren) geven.
Waarom is deze site opgezet en door wie is dit bedacht?
De jongeren komen een aantal keer per jaar bij elkaar. Voor onderling contact, maar ook om te bekijken wat we allemaal nog meer kunnen doen. Tijdens de eerste bijeenkomst is het idee ontstaan om een website te maken. De site is opgezet om jongeren en hun omgeving erop te wijzen wat er mogelijk is door de jongerengroep. De site is informatief, met onder andere korte verhalen, met filmpjes over enkelen van ons en over de Doe Maar Rouw Dag die we hebben georganiseerd. Ook stellen we onszelf in het kort voor en we vertellen wat wij hebben meegemaakt. Daarop kunnen bijvoorbeeld jongeren die dit lezen reageren.
Bereiken jullie hiermee veel jongeren?
We bereiken veel jongeren via de website, maar ook via via. Ouders, leerkrachten of anderen wijzen jongeren die in een soortgelijke situatie zitten op ons initiatief. Veel jongeren hebben al contact opgenomen via de website. Sommigen om hun verhaal te delen, anderen om aan te sluiten bij de groep. Ook wordt er veel informatie gevraagd. Vanuit het hele land worden we gevraagd voor lezingen, symposia en congressen over dit onderwerp. We hebben inmiddels contact met jongerengroep Tweestrijd uit Hoorn, die soortgelijk werk doen. En ook met To my loved ones in Almere. De olievlek breidt zich steeds meer uit…
De jonge mensen die meewerken aan deze site hebben allemaal hun verhaal over rouw en verlies van een dierbare. Krijgen zij veel reacties en kunnen zij met hun verhaal anderen bereiken/helpen?
Ja, dit is één van de doelen. Het is heel fijn om het respect van het publiek te mogen ontvangen. Het is helend aan twee kanten: voor de luisteraar die (h)erkenning vindt in de verhalen, en voor diegene die het verhaal vertelt. We krijgen alleen maar positieve reacties en worden steeds meer uitgenodigd voor lezingen en gastlessen.
Jullie geven ook voorlichting op scholen. Hoe belangrijk is dat?
Heeeeel belangrijk!!! Hoewel het thema langzaam uit de taboesfeer komt, blijken en nog veel stigma’s en (voor)oordelen te zijn. Jongeren willen niet anders zijn dan hun leeftijdgenoten, maar voelen zich door een verlies wel anders. Docenten krijgen helaas nog steeds geen rouwverwerkingslessen tijdens hun opleiding. Je hebt dus geluk wanneer je er één treft die het begrijpt. Je hoeft geen opleiding te hebben gehad om op een adequate manier met rouwende jongeren om te gaan. Het is wel fijn als je inzicht hebt in wat je beter wel en beter niet kunt doen. En daar zorgen wij voor…
Dank Gertie Mooren voor dit gesprek. Kijk voor meer info op mijnmaskeraf.
Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
2 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
20 november 2015
Wat een geweldig initiatief! Was dat er maar in mijn schooltijd!
Ik weet het nog zo goed; ik zat op 4 HAVO en mijn geliefde opa overleed.
Het was voor mij de eerste keer dat ik een overleden familielid had gezien en dat maakte een enorme indruk op me. Mijn schoolprestaties leden eronder, terwijl ik vaker en langer dan ooit achter de boeken zat. Mijn hoofd kon gewoon even niets meer opnemen. De docenten werden boos, begrepen het niet en begonnen mijn ouders lastig te vallen dat ze me maar moesten dwingen beter te studeren. Alsof dreigen met “we laten je zó doubleren hoor” helpt, op zo’n moment. Toen de uitleg gegeven werd wat er aan de hand was met me, kwam er nog weinig begrip vanuit school. Ik moest de schakelaar maar omzetten, want de school ging gewoon door! Opa dood of niet, rouwen doe je maar in je eigen tijd.
Was rouwen maar zo makkelijk! Het heeft geen schakelaar aan/uit. De ene persoon rouwt meteen, bij de ander duurt het even. De rouwt lang, de ander rouwt kort. Je hebt het zelf niet voor het zeggen, het proces neemt bezit van jou en niet andersom.
21 november 2015
Dank voor jouw mooie reactie Britt. Je beschrijft heel mooi hoe het gaat wanneer je in rouw bent. Hoewel er gelukkig veel aan het veranderen is in de visie over omgaan met rouw, is jouw verhaal helaas ook nog steeds actueel… Veel jongeren voelen zich op school ook zo onbegrepen als hoe jij het beschrijft. De omgeving relateert negatief gedrag niet aan het overlijden, vooral wanneer het ‘al zo lang geleden is.’ Wat zou het fijn zijn wanneer iemand dan nog een luisterend oor vindt…