Werken met tranen
Ik heb 2 banen en in beide banen heb ik te maken met tranen.
Bij mijn ene baan is het vrij begrijpelijk dat ik te maken heb met mensen die tranen in hun ogen krijgen.
Ik ben namelijk ontwerper van gedenktekens.
Vader zit in een rolstoel en krijgt het allemaal niet meer zo mee. 2 volwassen zoons praten. We maken iets moois voor hun moeder die overleden is. Het is wikken en wegen. Wat past het beste.
Kordaat worden keuzen gemaakt voor welk natuursteen, of welke bewerking. En dan ineens breekt de weloverwogen zoon even, zijn gezicht vertrekt en hij is overmand door verdriet. Tranen.
Snel herpakt hij zich en we praten verder over welk lettertype mooi zou staan. In de 2 uur dat we bezig zijn, gebeurt het nog een paar keer. Verdriet dat een uitweg zoekt. Ik vind dat mooie momenten.
Toch gebeurt het minder vaak dan je zou denken. Het is eerder een uitzondering dan regel dat ik huilende klanten aan mijn tafel heb zitten.
Mensen zijn flink en het uitzoeken van een gedenkteken is het afsluiten van een lang proces. Vaak zijn ze ook opgelucht na afloop.
Soms zitten er hele jonge mensen aan mijn tafel voor een kindermonumentje. In het kaartje lees ik dat hun zoontje 2 jaar is geworden. Er moet een Nijntje op. Ze zijn heel lief voor elkaar, toch zijn er geen tranen. Die zijn op en hebben ze bewaard voor thuis.
Ik denk dan aan mijn supergezonde kinderen van 18 en 21 en begrijp haast niet hoe ze het voor elkaar krijgen om gewoon door te gaan met leven. Aan het einde van het gesprek geef ik een klein engeltje van natuursteen. “Voor een beetje geluk”, zeg ik erbij.
Dan schiet ze vol. “Deze komt binnen”, zegt de zo flinke piepjonge moeder. Ze houdt het engeltje vast alsof het het meest kostbare dingetje is wat ze heeft. Ook zij herpakt zich snel.
Ik word bedankt voor de hulp, ze vonden het zo lastig en nu ze er eindelijk uit zijn, kunnen ze het eindelijk afsluiten. Ik krijg een dankbare glimlach.
Als ontwerper richt ik me op het ontwerpen van de best passende herinnering en blijf ik weg van mijn eigen emoties. De klant wil geholpen worden en heeft niks aan een snikkende adviseur.
Ik zie het, voel het, en laat het waar het is. Ik ga zeker niet op zoek naar mijn eigen emoties.
Ik heb nog een baan, ik geef workshops waarin ondernemers het gedrag van hun klant beter kunnen begrijpen. Het heeft te maken met marketing en klantprofielen.
Een van de vaste onderwerpen van de workshop is het vinden van de echte drijfveren van de ondernemer. Deze mensen zijn erg goed in het vasthouden van zakelijk jargon dat ooit belangrijk was in het businessplan.
Wat werkte voor de bank is vaak een verstandelijk en doorgerekende tekst met aan het einde ervan een verdienmodel, maar een doorrekening is geen ambitie, die zit ergens anders.
Ik stel een aantal gerichte vragen en pareer de geautomatiseerde antwoorden. Nee, je geoefende visie/missie is geen drijfveer. Nog een keer, totdat ik raak prik en aan de hand van de antwoorden van een deelnemer een nieuwe zin formuleer.
“Hoe klinkt het zo? Zo voel ik hem wél”, zeg ik. Elke keer als de drijfveer klopt voel ik het en zie ik een beetje betrapte ondernemer die moet wennen aan wat hij of zij voelt.
Nu ook, ze is stil. “Dat is hem”, zegt ze, en kijkt blij. “Wow, het valt op z’n plaats, ik weet nu wat ik echt wil gaan doen.” Dan zie ik de tranen in haar ogen.
Gastblog van Jan van der Spoel, @Jan_vanderSpoel.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
2 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
11 augustus 2017
Mooie blog, ontwerpen van gedenktekens.Je krijgt dus met mensen te maken die iemand verloren zijn en dat is meestal erg verdrietig.Maar jij kan je op het ontwerp richten en ziet en kan horen wat die gevoelens zijn bij de mensen.Niet iedereen die met overlijden te maken krijgt van naasten heeft een gedenkteken.Denk aan crematie en in mijn familie is het altijd crematie geweest.Dan blijft het meestal bij een urn met uitstrooien van de overledenen.Is ook een kwestie van hoeveel wil (kan) iemand uitgeven aan gedenkteken.Mooi beroep en ook mooie dingen kan je maken als herinnering.Mijn zusje had een ketting met een hartje met as na overlijden van haar zoon.Heel mooie ketting, maar ik zou dat niet willen, is dus persoonlijk.Zij heeft hem verloren en ook nooit meer terug gevonden en dat vind ik triest.Logisch krijg je met het verdriet van mensen te maken als je deze ontwerpen maakt,dat is ook als je in een ZH werkt!Maar mooie ontwerpen is mooi als beroep en fijn te weten dat mensen hier hun emotie in vastleggen!
11 augustus 2017
Wat geweldig als je een gedenksteen gaat laten maken, en je ontmoet iemand als jij.
Je begrijpt hoe moeilijk het is.
Ik weet uit eigen ervaring, je hoeft niet te huilen…maar het is wel moeilijk. Zo definitief.
Ik lees dat jij wel twee uur tijd hebt. Wat fijn.
In je andere baan, maak je mensen ook gelukkig. Ze kunnen verder.
Mooi..Zo werken.