De wens om niet meer te leven is altijd aanwezig

Geplaatst door Mary op 5 oktober 2016 | 12 reacties

“Mezelf leren kennen, weten wie ik ben, mama zei eens dat dat pas gebeuren zou tussen mijn 30e en 40e. Dan staat me de komende tijd dus nog een hoop te wachten; als het tenminste ooit zover komt.

Bij tijd en wijlen heb ik gedacht mijn 30e nooit te halen. En nog altijd zijn er momenten waarop ik er aan twijfel of mijn volgende verjaardag nog wel gehaald zal/moet worden.

En nee, niet omdat ik ziek ben of iets mankeer of zo, maar omdat het dan gewoon niet meer hoeft voor mij! Omdat mijn leven op die momenten precies te lang geduurd heeft. Te lang voor alles, te zinloos voor mij. En nee, nu dus even niet; nu gaat de achtbaan die mijn leven is weer gewoon omhoog. Geen diep dal maar een tocht omhoog naar de top.

Maar dat betekent ook dat er weer een moment komt dat ik boven ben, daar op die top, uitkijkend over alles en even nog niet beseffend dat het daarna weer een keer omlaag zal gaan, moet gaan.

Genietend van sommige momenten omhoog en het uitzicht daarboven geeft een jubelgevoel. Maar dan, wanneer ik sneller en sneller de helling af vlieg naar het donkere, diepe dal, waarvan ik weet dat het onvermijdelijk is, dan komen ook die gedachten over het einde weer om de hoek kijken.

Ondertussen heb ik alles vastgelegd in een document, voor het geval dat. Wie, wat, waar, wanneer met betrekking tot dat einde en alles eromheen. Een volgende stap is misschien nog bij een notaris zodat echt alles afgedekt is. Dingen die ik me bedenk en regel tijdens de klim omhoog.

En ja, ik ben daar dus minstens één keer per week mee bezig (ook in de goede weken), met de dood, en niet omdat ik er NU uit wil stappen maar wel omdat het een telkens terugkerend onderdeel is van mijn leven: die wens om er niet meer te zijn.

Rust. Rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf, dat is wat ik dan wil. Laat me vooral mijn eigen gang maar gaan, het is me tot op heden ook gelukt. En op het moment dat ik besluit dat het einde is gekomen, stap ik er toch wel uit.

Dit klinkt best heel dramatisch, velen zullen schrikken van wat ze net lazen en nog veel meer zullen het waarschijnlijk niet begrijpen van me. Hadden dit niet verwacht of achter mij gezocht.

Zeg nu niet dat ik me niet moet aanstellen, dat ik het goed heb, niets te klagen heb en kom ook niet met oh… en ah… En al helemaal niet met: zou je niet eens hulp zoeken… of je bent niet goed bij je hoofd… Want daar zit ik niet op te wachten, die stemmen heb ik al meer dan genoeg en ja die zitten gewoon in mijn hoofd.

En mocht je het niet begrijpen, het niet kunnen zien, het niet geloven bovendien. Misschien moet je dan eens het boek van Isa Hoes lezen over haar tijd met Antonie Kamerling. Onze levens zijn niet vergelijkbaar en wat er in zijn hoofd speelde weet ik niet, maar toch geeft dat een beetje mijn rollercoaster weer. En mocht je twijfelen bij een bepaalde passage; ja, ik stond daar ook. Al zeker een keer of vier.

Ik kan het je niet uitleggen, wil er liever niet over praten, het komt met golven en dan ineens weer een tijdje niet. En als ik het kon voorspellen dan was het er waarschijnlijk sowieso niet. Ik ben wie ik ben en daar horen mijn diepe dalen bij, dalen die ik bovendien mijn hele leven al heb.

Die dalen overwon ik telkens weer zelf, met hulp, onbewust of heel bewust, van jullie om mij heen om telkens weer te beseffen dat de reis uiteindelijk nog steeds de moeite waard is. Een reis waar ik elke dag weer voor moet knokken, stap voor stap, om dat kleine vlammetje dat brandt te laten groeien voor die momenten waarop niets meer lijkt te tellen.

En ja, ik had dus het gevoel dat ik het uit moest leggen, geen idee waarom…Ik denk vanwege de toegenomen vragen van hoe het met me gaat de laatste tijd. Nou weet je, met mij gaat het goed. Maar soms is in gezelschap zijn of dingen delen gewoon al teveel. Of ik ben er wel, maar dan een beetje stiller en wat meer teruggetrokken dan voorheen.

Vaak zijn dat van die momenten waarop de achtbaan weer eens diep het dal in duikt, maar weet dat ik daarom zeker niet slechter ben dan voor die tijd. Met een beetje geduld en de juiste hoeveelheid aandacht gaat de rit uiteindelijk weer omhoog dus hopelijk wacht je gewoon op mij, of juist niet, maar wat je ook doet vraag dan maar even niet. En onthoud dat in stilte samen zijn soms ook precies genoeg kan zijn.

Uiteindelijk ben ik er nog steeds, en in de afgelopen twee jaar heb ik opnieuw meermaals ‘genoten’ van een ritje in mijn achtbaan. Daar zat een hele heftige rit bij, begin 2015, zo heftig zelfs dat ik er niet alleen uitkomen kon en kortstondig hulp van de huisarts nodig was. En wat langer van een paar mensen die mij heel na staan. Ik heb ondertussen wel alles geregeld bij de notaris en mijn wensen en keuzes vastgelegd en verzameld in één complete map. Voor het geval dat.

Ook ben ik eind 2015 op zoek gegaan naar mezelf. Niet dat dat wil zeggen dat ik alle antwoorden gevonden heb uiteraard, maar alle kleine beetjes helpen. Na bijzondere verhalen van een paar kennissen en een goede vriend, besloot ik een Vipassana meditatie cursus te volgen. Tien dagen volledige stilte en focus op jezelf. Een heel speciale, pijnlijke en leerzame ervaring die na die tijd ook nog vaak van pas gekomen is.

Maar die diepe en minder diepe dalen blijven en als de mogelijkheid er was dan had ik mijn leven allang geruild met dat van mensen die wel voor de volle 100% willen leven maar dat om een of andere reden niet gegund is.

De afgelopen zeven maanden is het redelijk goed gegaan, al komt dat vooral omdat ik het werktechnisch zo druk gehad heb dat er gewoon geen tijd was om ergens anders over na te denken. Een hele mooie oplossing, voor even, want dat ritme volhouden lukt ook niet. Vanaf 1 oktober ga ik weer op zoek naar iets nieuws, zit mijn huidige baan er op, en zullen de afgelopen zeven maanden waarschijnlijk keihard binnenkomen. Maar ook dat hoort erbij.

En hoe het dan nu verder moet? Ik zal moeten accepteren dat het leven nu eenmaal een gegeven is. Dat ik door moet, hoe dan ook. En dat er altijd wel ergens een lichtpuntje is of dat ik er in elk geval voor anderen soms een ben.

Mijn leven zal altijd blijven bestaan uit diepe dalen en minder diepe dalen, omdat dat nu eenmaal is hoe ik in elkaar zit. En dat dat voor anderen heel moeilijk te begrijpen is, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar mijn leven is nu eenmaal geen feestje, dat is het nooit geweest en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden.”

Gastblog van Jochem

Foto komt uit de collectie van Ton Jacobs.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email