Wat zie je er fantastisch uit

“Schat, ben je klaar?” Ben staat onder aan de trap en roept naar boven. “Over een kwartier moeten we weg hoor.” Na een korte stilte hoort hij haar roepen. “Jaaha, ik kom al.” Klik, klak, klik, klak. En daar staat zijn vrouw voor zijn neus. Met haar nieuwe hoge hakken, een leuk jurkje aan en zo te zien aardig wat make-up op haar gezicht. “Wat zie je er fantastisch uit!” Ben’s mond valt bijna open van verbazing.

“Heb je nieuwe schoenen aan?” vraagt hij bewonderend. “Nee joh, die heb ik al jaren.” Leonie lacht om haar man. “Heb je dan een nieuwe jurk aan?” Ben blijft zich verbazen over zijn vrouw, terwijl hij bewonderend achter haar aan de kamer in loopt. “Nee schat, die hing ook al jaren in de kast, kan toch nog best?” Ze maakt een elegante draai en wappert met haar handen, zodat Ben haar parfum goed kan ruiken. “Ha ja, die ken ik, dat geurtje heb je laatst nog van me gekregen.” Hij glimlacht er bij. Vol liefde kijkt hij naar haar.

“Zit dat jurkje niet een beetje strak?” vraagt hij peinzend.
Op slag is de glimlach van Leonie’s gezicht verdwenen. Ze plukt wat aan de soepele stretchstof en trekt een onzeker gezicht. “Ik vond hem juist zo mooi. Dus jij vindt dat het niet kan?” En hup, ze rent op haar hakken naar boven. Ben werpt een blik op zijn horloge. “Schat we moeten nu echt gaan hoor anders komen we te laat.” Vijf minuten later is ze weer beneden. “En, hoe staat dit dan?” Leonie is een beetje buiten adem van het snelle omkleden. Ze heeft nu een jurk met vrolijke print aan, die wat losser om haar lichaam valt.

Ben aarzelt en denkt razendsnel na. Hoe pakt hij dit aan? Ze moeten nu echt weg anders komen ze te laat aan bij het diner van zijn vriend. Eerlijk gezegd vindt hij deze jurk afschuwelijk maar als hij dat zegt is het hek van de dam, gaat ze zich weer omkleden en dan zijn ze echt veel te laat voor het diner. Maar liegen wil hij ook niet. Hij weet nog niet wat hij moet zeggen. Leonie is hem voor.

“Oh ik zie het al, je vindt deze jurk helemaal niet mooi”, zegt Leonie met een zwaar teleurgestelde kenners blik. “Goed, ik ga me weer omkleden.” Klik, klak, klik, klak. In rap tempo is ze weer boven. Ben geeft zich gelaten over, ploft neer op de bank en stuurt zijn goede vriend een berichtje dat ze verlaat zijn. Eén ding weet hij zeker. De hele reis naar het restaurant toe zal Leonie geen woord meer zeggen.