Wat is het gruwelijk moeilijk

Geplaatst door Mary op 5 juni 2017 | 10 reacties

Terwijl de zon in mijn nek brandt en de merels er lustig op los fluiten, prikken de tranen in mijn ogen. Ik slik een paar keer.

Ze blijven prikken maar ik houd ze tegen. Nu niet, zeg ik streng tegen mezelf.

Ik heb een taak te volbrengen en doe mijn uiterste best, maar god, wat is het gruwelijk moeilijk.

Met heel veel geduld en veel slikken, lukt het mij om een grote hoeveelheid korte dunne zilveren haartjes uit papa’s lievelingspyjama te pulken.

Als ik denk dat ik klaar ben komen de tranen.

Die morgen zei hij tegen mij dat zijn haar begon uit te vallen en dat het zo ontzettend jeukte, al die haartjes op zijn lijf en in zijn pyjama en kleding.

“Ik wist niet dat dat een bijwerking was van de bestraling”, merkte hij verbaasd op. “Ja pap, dat hebben ze gezegd”, zei ik zacht, met een steek in mijn hart.

“Wil je dat ik je haar afscheer?” Ik vroeg het op een luchtige toon maar vanbinnen raasde een storm.

“Nee, doe nog maar niet”, was zijn resolute reactie. Ik snapte dat dit nog een stap te ver voor hem was (en voor mij, maar dat hield ik voor me).

Papa bracht zeer regelmatig een bezoek aan kapper Erik zodat zijn haar er weer verzorgd uitzag. Hij had een redelijk volle bos prachtig glanzend grijs haar en daar was hij trots op.

Die bewuste kapper was zelfs nog een paar weken geleden bij papa in het ziekenhuis geweest om zijn haar te doen.

Ach, mijn vader liep er sowieso altijd netjes bij en hij ging zeker niet gekleed als een oude man. Mijn vader hield wel van vlot en opvallende kleuren.

Tenzij hij in de tuin ging werken, dat deed hij in zijn oude kloffie. Als hij daarna ergens naar toe moest, ging hij zich eerst omkleden voordat hij de deur uit ging.

Daar waar hij in het ziekenhuis nog rondliep in joggingbroeken en ruime shirts, want dat lukte hem nog redelijk om aan te trekken, heeft hij gisteren in het revalidatiecentrum voor het eerst zijn nette kleren aangetrokken. Hij vertelde dit aan mijn moeder, toen zij hem belde.

Wat zal hem dat veel energie en moeite hebben gekost omdat hij zijn rechterarm nog steeds nauwelijks kan gebruiken.

Laatst vertelde hij dat een mes vasthouden in zijn rechterhand zo zwaar als lood voelt. En een, voor de meeste mensen simpele, draaibeweging met de onderarm kost hem zo veel kracht dat hij zo wat zijn tanden kapot bijt.

Mijn vader, mijn trotse verzwakte sterke vader die langzaamaan verandert, die zijn grenzen verlegt, die niet ziek wil zijn, heeft toch besloten dat zijn haar eraf moet.

Van de week heeft mijn broer die moeilijke taak met heel veel liefde en ingehouden tranen op zich genomen. Nadien stuurde hij mij een berichtje met de woorden: Niet schrikken.

Ik deed mijn ogen dicht, haalde diep adem en wachtte op het pingeltje van de WhatsApp. Ik zag een foto van mijn pas geschoren vader en barstte in tranen uit…

Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email