Wat doe je als je kind niet meer naar papa wil gaan?

Geplaatst door Mary op 17 januari 2018 | 3 reacties

Wat doe je als moeder wanneer de omstandigheden zo worden dat je kind niet meer naar de vader wil?

Ik ben moeder van twee kinderen, twee dochters. Beiden hebben ze een andere vader. Ik vind, en heb altijd gevonden, dat de vader net zoveel ouder is en blijft als ik. Maar soms wil het niet zo gaan als je als ouders zou wensen.

Dat was bij mij het geval en ineens belandde ik in een soort van loyaliteits-spagaat. Loyaal naar mijn kind, haar mening (ook al ben je 4 jaar) en loyaal naar mijn ex-partner, de vader van onze dochter. Wij zijn goed uit elkaar gegaan, hebben geen omgangsregeling op papier gezet. Onderling maakten we afspraken, geen gedoe.

Voor mij is op het moment dat de vader zijn kind ophaalt, zij zijn verantwoordelijkheid. Ik hoef niet te weten waar ze heen gaan, wat ze gaan doen en wat ze eten. Hij is toch de vader, de ouder?!

Maar, wat doe je als je kind huilend thuis komt en zegt niet meer naar papa te willen gaan? Praten als Brugman, dat is wat ik heb gedaan. Ik vind het belangrijk dat er contact blijft bestaan tussen ouders en kinderen.

Na nog 2 pogingen, waarbij ik haar eens midden in de nacht aan de andere kant van Nederland kon ophalen, was het voor mij genoeg. Wil je niet? Dan hoef je niet te gaan, maar je houdt wel contact. Bellen met je papa, even kletsen. Dat was oké.

Na een tijdje wilde ze toch wel weer naar papa. Helaas zijn er omstandigheden geweest die mijn dochter boos en verdrietig hebben gemaakt. Ze gaf haar vader de schuld hiervan.

Op 13-jarige leeftijd heeft ze besloten om te stoppen met haar contacten met haar vader. En wat doe je dan als moeder? Ondanks alles, hij is en blijft haar vader. Maar een meisje van 13 jaar kun je niet dwingen.

Deze contactloze periode heeft ongeveer 6 jaar geduurd. Haar vader heeft heel lang volgehouden om contact te blijven houden. Sms-en, later WhatsAppen, bellen met haar verjaardag en met Nieuwjaar.

Het mocht niet baten, onze dochter beantwoordde zijn berichten niet. Veel verdriet en pijn voor hem, omdat hij niet wist wat er aan de hand was (Onze dochter heeft hem nooit willen vertellen waarom ze geen contact meer wilde) Na 3 à 4 jaar is hij gestopt met proberen, uit zelfbescherming.

In de periode dat onze dochter geen contact had met haar vader ging het lichamelijk en geestelijk slechter met haar. Ik heb meerder gesprekken met haar gehad, waarvan één haar raakte.

Ik vertelde haar: “Erken je vader als je vader. Niks meer en niks minder. Jij bent in liefde gemaakt en uit liefde geboren. Ik hield van jouw vader, en hij van mij.” Heel langzaam ging ze nadenken en werd ze nieuwsgierig naar zijn verhaal, ze wilde niet langer enkel luisteren naar de mening van andere mensen.

Ze wilde ook haar verhaal vertellen. Heel kwetsbaar en breekbaar is het eerste contact weer gelegd. Zij heeft hem verteld waarom ze zo abrupt gestopt is met het contact. Het was zwaar en luchtte op, voor beiden. Er was ook begrip van beide kant.

Heel voorzichtig ging het stapje voor stapje vooruit. Vandaag de dag heeft onze dochter gewoon contact met haar vader en gaat het lichamelijk en geestelijk steeds beter met haar. Als 20-jarige heeft ze het goed voor elkaar, ze woont op zichzelf, werkt en is gelukkig. Ze is gelukkig met haar beide ouders en ze kan als het nodig is op ons allebei terugvallen.

Niet elke ouderverstoting is per definitie vanuit de vader of moeder. Niet elke ouderverstoting is te voorkomen. Ik weet hoe lastig het is als je kind door omstandigheden niet meer naar zijn of haar vader wil terwijl je als moeder alles doet om het contact te behouden. Gelukkig is het bij mijn oudste dochter goed gekomen. Bij mijn jongste dochter is dat is een heel ander verhaal.

Sophie

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email