Ik was papa’s kindje

Geplaatst door Mary op 2 november 2016 | 6 reacties

“Soms ben ik nog steeds bang…

Het is nu 11 maanden geleden dat ik ontsnapte uit het duister. Het leven, de liefde, familie, het was iets dat ik niet kende.

Na 21 jaar vier ik over een maand 1 jaar vrijheid.

Op 25 oktober heb ik een tattoo laten zetten bij een ongelooflijk bijzondere, lieve vrouw om samen alle narigheid om te zetten in kracht en te blijven vechten. Niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen die geen stem hebben.

Het was een hoekhuis, het huis van mijn moeder. De muren zo wit als sneeuw, zo kil en soms letterlijk ijskoud. We werden toe geschreeuwd, genegeerd, afgesnauwd, geslagen en gekleineerd.

We werden jarenlang neergezet als zwakbegaafden en zo ook behandeld en neergezet in de ‘echte wereld’. Ik was een nul, een niemand en nooit goed genoeg.

Mijn moeder kon ontzettend boos worden om de allerkleinste dingen, zoals een schilderij die misschien een centimeter schuiner hing dan daarvoor dan kon ik al zo’n twee weken gesnauw verwachten.

Op een gegeven moment waren vriendinnen, mensen die dichtbij mij stonden, ook niet meer welkom en naar school gaan mocht ook niet meer. Geïsoleerd van de buitenwereld ging het leven verder. Het verbaast me als ik terugkijk dat ik nooit heb gedacht aan het einde, mijn einde.

Er waren natuurlijk wel dagen dat ik dacht als ik die volgende ochtend niet wakker zou worden dat ik daar dan tevreden mee zou kunnen zijn en dat het dan goed genoeg was voor iedereen.

Maar ik wilde door want ik wist dat er wonderen bestonden, ze waren misschien nog niet weggelegd voor mij maar ze kwamen en ik wist het zeker!

En ondanks alles genoot ik van elke zonnestraal, de wind die tegen mijn koude wangen sneed en elk klein contact met mensen die ik stapje voor stapje probeerde en leerde te vertrouwen.

Met mijn vader heb ik nu zo’n 4 jaar geen contact meer…Maar soms hoor ik nog steeds de muziek die luid speelt, klanken die galmen door het huis.

Als ik niet deed wat ze wilden zouden zij mij ook pijn doen… Maar ik dacht dat zij dat al deden. En als ik niet deed wat hij wilde, was ik niet meer zijn meisje.

Papa’s kindje wordt me naar genoeg nog vaak toegeroepen want ieder eind van de middag, met de zon op zijn hoogst, moest ik voor hem poseren, voor de camera in hemd en ondergoed.

Ik koos mijn mooiste ondergoed maar wist niet waar dit goed voor was. Ik moest mij soms ontbloten en mijzelf aanraken, maar ik kon dit niet. Dan werd hij weer duivels dan deed ik maar wat, en na enkele slagen deed ik de dingen die hij vroeg.

Het seksueel misbruik begon op mijn negende verjaardag maar als klein meisje kende ik al geen veiligheid, mijn vader had een agressieve aard. Hij was een enorm ontploffingsgevaar.

Rond mijn twaalfde, toen het misbruik nog steeds doorging, zijn we twee keer zonder mijn vader gevlucht en hebben we een dag of twee ondergedoken gezeten. Dit was de tijd dat de affaire van mijn vader uitkwam en er een vechtscheiding volgde.

Het was geen makkelijke tijd…op de basisschool werd ik misbruikt door twee klasgenootjes, op de middelbare school enorm gepest door het anders zijn. Terug getrokken, het zwijgen. Het niet normaal zijn, een nul zijn.

De angst omdat ik nooit ben geloofd is me altijd bijgebleven, zelfs nu na een jaar weg te zijn van die verschrikkelijke plek. De littekens nog zo goed zichtbaar en voelbaar wanneer ik nog bang ben voor alle nare herinneringen diep binnen in mijzelf.

Langzaam leer ik de wereld kennen, ga ik stap voor stap en hand in hand het leven tegemoet. Ik ga leren wie ik ben, wie ik mag zijn en dat ik er mag zijn. En ik ga door met vechten! Voor een mooie toekomst zonder onderduikadressen en angsten.”

Lotus

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email