Waarom kon mijn moeder niet van mij houden?
“Toen ik haar voor het eerst zag, wist ik het: “jij hoort bij mij en ik zal voor altijd van je houden…” Ook toen ruim 1,5 jaar later haar broertje werd geboren, wist ik dat.
Hoe kan het nou dat zij dat niet had? Dat zij niet van mij kon houden? Ik kijk weleens naar kinderfoto’s van mijzelf en zie dan een leuk, blond meisje.
Hoe kun je daar nou niet van houden als moeder? Hoe kun je haar niet alles willen geven wat ze nodig heeft?
Ik ben nu bijna 9 jaar zelf moeder en snap het nog steeds niet. Misschien moet ik stoppen met mijzelf pijnigen, want het is me duidelijk dat ik nooit een antwoord zal krijgen. Een eerlijk antwoord althans.
Ze is ziek, hou ik mijzelf voor. Onzichtbaar ziek.
Maar waarom doet het nog steeds zo’n pijn? Waarom voel ik nog steeds dat gemis, diep vanbinnen? Om alle knuffels die ik heb gemist. Alle woorden van troost, alle geruststellingen, alle bevestigingen die er gewoon nooit waren.
De liefde die ik nooit heb gevoeld. Nooit heb ik uit haar mond mogen horen dat ik er mocht zijn, dat ik mooi was. Zo jammer.
Ik weet nu dat het een van de mooiste dingen is die je je kids mee kunt geven. Een gevoel van eigenwaarde. Een simpel “ik ben trots op je” had al voldoende geweest.
Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. En wat dat met een mens doet is niet te beschrijven. Ik zou het niet eens kunnen. Maar dat ik een heel ander persoon had kunnen zijn dan wie ik ben, is me wel duidelijk.
Al kan ik nu, na al die jaren, eindelijk zeggen dat ik tevreden ben met wie ik ben. Ik ben oké. Ik mag er zijn. Maar vanbinnen zit die knagende leegte. En daar heb ik mee leren leven. Net zoals dat ik altijd moeite blijf houden met andere mensen.
Als mensen aardig zijn, vraag ik me af waarom. Lange tijd heb ik zelfs gedacht dat ik vies was. Zo ga je denken bij gebrek aan lichamelijke affectie. Natuurlijk weet ik nu beter, alleen er blijft altijd dat kleine stukje binnenin…
“Ga maar buiten spelen.” Wij waren die kinderen die je altijd buiten zag lopen. Ze kon ons niet om zich heen verdragen. Daarom speelde we altijd buiten. Weer of geen weer.
Als ik pijn had, omdat ik me gestoten had, was het: “Stel je niet zo aan!” Waar wij als kinderen allemaal speelden en naar toe gingen, daar zou ik mijn kids echt nooit heen laten gaan.
Het klinkt misschien overdreven, maar dat ik en mijn zus heelhuids onze kindertijd zijn doorgekomen, mag een wonder heten.
En elke dag kijk ik naar mijn twee kinderen en ben trots. Trots dat ik anders ben dan zij. Trots dat ik niet dezelfde fouten maak als zij. Dat ik mijn kinderen liefheb. Zo erg, dat het soms pijn doet.
Trots dat ik ze vertel hoe trots ik op ze ben, dat ik van ze hou en dat ik ze nooit in de steek zou laten. Trots dat ik het diep vanbinnen ook echt zo voel! Ik durf hier gewoon te zeggen dat ik een betere moeder ben dan zij. Zij heeft gefaald.
Tegen mijn dochter vertelde ik eens dat mijn moeder mij nooit knuffelde. Ze was hevig verontwaardigd en zei: “Maar elke moeder knuffelt toch met haar kind?” En dan bedenk ik me hoe fijn het is dat dat haar standaard is. Dat zij en haar broertje zich geliefd voelen. Want daar draait het om.
Wat ze ook heeft gedaan, of vooral niet heeft gedaan, als ik had geweten dat ze van me hield, had ik haar alles kunnen en willen vergeven. Maar tot op de dag van vandaag weet ik dat nog steeds niet.
Of eigenlijk weet ik het wel. Ze kan gewoonweg niet liefhebben. Wat ik haar het meest kwalijk neem? Dat ze 5 kinderen kreeg. Nota bene 5. En alle 5 zijn ze verknipt.
Ze is al 9 jaar geen onderdeel meer van mijn leven. Mijn dochter heeft ze nog wel gezien. Toen ik haar zo lief hoorde praten tegen mijn kind, werd ik misselijk. Dat had je bij mij moeten doen!! Het is te laat, jij hebt je kans gehad.
Kort hierna heb ik het contact verbroken. En dat geeft rust. Nog altijd. Mijn kinderen stellen vragen die ik naar eer en geweten probeer te beantwoorden. Ik vind het heel erg dat ik ze niet een opa en oma kan bieden.
En mochten zij ooit de behoefte hebben om haar te ontmoeten, dan zal ik ze daar in faciliteren. Tot die tijd geniet ik van de rust. Zelfs voordat ik kinderen had, wist ik dat ik het anders zou doen. Net zoals ik weet dat ik nooit meer kinderen krijg. Twee kan ik net aan. Het is goed zo.
Je hoort weleens zeggen dat kinderen de fouten van hun ouders herhalen. Tuurlijk heb ik ook mijn fouten. Maar mijn kracht is dat ik ze toegeef. Ook naar mijn kinderen. Ik ben niet bang om toe te geven dat ik fout zit.
En mijn grootste kracht? Dat ik ondanks alles kan liefhebben. En dan vind ik het ergens ook nog wel rot voor haar dat ze dat niet kan. En vind ik het zielig dat ze zoveel moois heeft moeten missen daardoor.
Misschien kom ik ooit op het punt dat ik haar kan vergeven… Haten doe ik allang niet meer. En hopelijk kan zij zichzelf ooit vergeven. Ik heb nooit een moeder gehad. Gelukkig hebben mijn kids die wel”.
Gastblog van Toontje.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
22 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
13 maart 2017
Ik snap je, Toontje, ik snap je helemaal. Die leegte van binnen, het gevoel er niet mogen zijn, niks te zijn, nooit goed genoeg te zijn. Ik snap je. Maar het ligt niet aan jou, het ligt aan haar. Jij bent een prachtig, mooi mens en een fantastische moeder! Ga zo door!
Warme groet,
Nike
13 maart 2017
Wat een lieve reactie; dank je wel!
Liefs Toontje
24 april 2019
Heel herkenbaar.. Ben opgegroeid met een narsistische moeder… ’t blijft moeilijk, Heb er 34 jaar over gedaan voordat ik wist wat haar mankeert.ze eist nog steeds veel aandacht en slurpt je energie, nooit liefde,of ruimte om je emoties te tonen,alleen bezig met zichzelf.dat was als kind zijnde heel moeilijk voor mij.Ik hou haar op flinke afstand.ze manipuleert en liegt alles bij elkaar en moet altijd aandacht hebben.gelukkig zien anderen het ook als ze op verjaardagen verschijnt.bij de geboorte van mijn 1 zoon, haar 1e kleinkind, kreeg ze ’t voor mekaar dat ze door de verpleegsters van de afdeling vh ziekenhuis is gezet.altijd een domper waar ze ook opduikt, ze doet je altijd pijn. Afstand.. Dat dus.Ook om mijn kind te beschermen.ik heb nooit iets aan haar gehad.moest altijd alleen overleven.
Afstand werkt het beste maar de wonden blijven zitten.heb nu zelf Kids en dat maakt het moeilijk omdat ik het nu nog minder begrijp.hoe kun je je eigen geen liefde en geborgenheid geven? Je eigen kinderen zo kapot maken?! Ze dreef vroeger het hele gezin tot wanhoop en waanzin.als ze thuis kwam dan vluchtte we allemaal naar onze kamers. Ze kon ons ook niet in haar buurt verdragen. Jaloers als we lol hadden etc.ze zal nooit veranderen. Het is en blijft eenrichtingsverkeer…
13 maart 2017
Wat erg, dat gevoel dat je moeder niet van je kan houden.Zelf kom ik uit een gezin van 8 kinderen en mijn moeder had ook niet veel tijd om te knuffelen .Maar ze was wel lief voor ons (mijn vader was ook streng) en ik weet zeker dat ze wel van alle kinderen hebben gehouden.Maar een kind voelt toch goed als er niet echt genegenheid is.Bij mij is het zo dat ik mijn moeder veel liever vond dan mijn vader omdat ik met hem niet kon praten.Gisteren had mijn zusje het over mijn vader dat ze hem niet lief vond en dan krijg je met andere zussen een hele discussie daarover.Maar ik hoop echt voor jou dat het nu goed met je gaat,met je eigen kinderen wil je het zo goed mogelijk doen en dat is fijn.Ik heb geen kinderen, dus daar kan ik niet over meepraten.Maar jammer van je moeder , het had heel anders en beter en liever moeten zijn Wens je veel geluk in de toekomst!
13 maart 2017
Dank je wel voor je reactie.
Liefs van Toontje
13 maart 2017
Heel veel sterkte.
Als ik jou was zou ik toch met haar proberen te praten. Misschien heeft zij wel nooit liefde gekend. Misschien weet ze met zichzelf geen raad.
Wie weet hoe graag ze een arm om zich heen zou willen voelen en begrip krijgen, in ieder geval iemand die haar verhaal aan zou horen.
Geef haar die kans voordat het te laat is! Het is misschien een hele stap, geef haar de tijd misschien valt het dubbeltje dan bij haar en bij jou op z’n plek.
13 maart 2017
Geen enkel excuus is goed genoeg voor wat zij heeft nagelaten. Het is niet aan mij om haar iets te geven, wat ze mij in de eerste plaats had moeten geven. Ik draag nog dagelijks de consequenties van wat mij is ontzegd. Ik ben bezig haar te vergeven. Maar dat kan ook als ik niet in contact met haar sta. En dat is een proces.
In ieder geval bedankt voor je reactie. Begrijp wel dat een besluit om geen contact te hebben echt niet zomaar gemaakt wordt…
Liefs Toontje79
24 maart 2017
Wat een pech hadden jullie/jij. Zo’n moeder die niet van jou kan houden.
Kende jij je opa en oma, de ouders van je moeder. Wellicht konden zij ook niet van je moeder houden. Zo leerde je moeder niet hoe je moet houden van.
Narcisten kunnen ook niet van kinderen houden.
Ik schrijf dit. Omdat het je wellicht kan troosten.
Knap dat jij zo van je kinderen kunt houden. Je hebt je pijn goed verwerkt.
Ik wens je een gelukkig leven.
24 maart 2017
Dank je voor je lieve reactie.
Liefsvan Toontje79
15 april 2017
hoi toontje
Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb nog wel contact met mijn moeder maar het wordt steeds moeilijker voor me. De momenten in mijn leven dat ik haar nodig had was ze er niet en ik vraag al niet snel hulp..een lief woord, een belletje/bezoekje of een omhelzing zijn ver te zoeken. toen ik haar daarmee confronteerde werd alles weg gewuifd . Ik vind het knap dat je voor jezelf en je kindjes hebt gekozen .. ik moet die stap nog durven nemen. Je bent sterk Toontje om je niet meer te laten leiden door je moeder. sterkte met je proces
16 april 2017
Beste Joy,
Niet iedereen hoeft het contact te verbreken. Voor mij was het de beste keuze. Juist omdat ik verwachtingen bleef houden die nooit waargemaakt zouden worden. Op deze manier scheelt het mij een boel teleurstellingen, omdat ik weet dat ze me nooit kan geven waar ik zo naar verlang.
Doe wat goed is voor jou. Waar jij je het beste bij voelt. Dat weet jij het beste.
Liefs Toontje79
16 april 2017
Hoi toontje
Ik heb vandaag voor het eerst nee durven zeggen tegen me moeder zonder daar schuldig om te voelen. En het voelt raar maar goed
7 juli 2018
Ik heb nu vpor mezelf het contact voorlopig verbroken met mijn moeder .. de enige rede waarom ik mij zo rot voel is om haar omdat ze me niet kan geven waar ik vanaf klein kind al naar verlang geborgen heid liefde en aceptatie .. wel naar mijn zuster toe en mijn broer .. maar naar mij niet .. en ook nog eens de traumas die ze mjj heeft nagelaten uit mijn jeugtvandaan .. ik kan die pijn niet meer verdragen … daarom heb ik er voor nu een streep onder door getrokken …
5 september 2017
Ik hoor in het hele verhaal niets over een vader?
25 februari 2018
Herkenbaar… Ik ben ook gestopt met zoeken naar een moeder .. Die ik in haar nooit zal vinden..
En inderdaad… Dat geeft zoveel rust.. Al 25 jaar heb ik haar niet gezien.
Als ik naar een foto kijk is het net een ballon. Een omhulsel wat moeder heet.. Zonder inhoud..
Ik hoop zo dat ik het anders doe.. Mijn leven is druk met iemand die 24 uurs zorg nodig heeft.. Maar ik hou zielsveel van ze..
Ik hoop zo dat ze qua liefde niets te kort komen…
12 november 2018
Wauw, dit kon mijn verhaal zijn! Alleen ben ik nog maar 3 jaar ver ipv 9. Aan jouw verhaal kan ik mij optrekken, ook al heb ik het er elke dag nog godverdomme moeilijk mee. Een dikke knuffel!!!
2 februari 2019
Ik zit er ook middenin. Zij heeft mij als kind zwaar verwaarloosd. Ben nu 51 en er achter dat het geen zin heeft om er met haar over te praten. Het verstikt me en verziekt mn leven , het aantrekken en afstoten maakt mij in de war. Ik vraag mij vaak af , wie is zij ? Iemand die mij gemaakt heeft tot de dag van vandaag….
8 mei 2019
Het zouden mijn woorden kunnen zijn. De leegte blijft, is mijn ervaring. Ik ben nu 53. Probeer niet deze leegte op te vullen. Het is een onderdeel van je zijn. Zo ook de eenzaamheid. Geen mens, ook je kinderen niet, kunnen die leegte opvullen. Omarm het. Fijn dat ook jij in staat bent je tekortkomingen te zien en er over kunt praten met je kinderen! Daar hou ik mij aan vast.
Een gedicht van khalil Gibran: je kinderen zijn je kinderen niet etc. stond als tekst op geboortekaartje van mijn zoon. Zoek maar eens op. Liefde geven én ontvangen is niet vanzelfsprekend.
Lieve groet,
Anita
23 juni 2019
Ik heb het contact niet verbroken . Mijn broertje was haar lieveling en ik moest me maar redden . Gelukkig was mijn vader er voor mij , hij was mijn steun en toeverlaat . Ook mijn vader kreeg geen liefde en genegenheid van haar , we zaten in hetzelfde schuitje . Mijn vader stierf , toen ik 29 was , toen zei ik : nu ben ik wees . Niemand begreep mij , want naar de buitenwereld toe , was mijn moeder een lieve vrouw . Alles speelde zich af tussen vier muren , niemand die het wist .
Mijn moeder is vorig jaar gestorven , ik heb 6 jaar voor haar gezorgd . Ik bleef hopen dat ze mij zou waarderen . Op haar sterfbed moest ik haar om een knuffel vragen , ze zei tegen mij : dat heb ik nooit met jou gedaan . Ik begon te huilen en zei : waarom krijgt iedereen , zelfs een vreemde aan je bed een knuffel , maar ik niet .
Ze keek me kwaad aan en zei toen : nou als jij een knuffel wilt , kom maar hier dan . Boos keek ze mij aan, koud en kil .
Na haar sterven werd ik steeds depressiever en zocht hulp .
In therapie ben ik erachter gekomen , dat ik een narcistische moeder heb gehad .
Mijn jeugd en mijn leven ging als een film aan mij voorbij . Puzzelstukjes vielen op zijn plaats . Ik kan het nu een plaatje geven , maar de pijn en gemis van liefde van je moeder blijft een trauma .
Wat ik bijzonder vind , kwam ik achter , dat ik altijd van mijn moeder heb gehouden , ondanks haar tekortkoming .
30 juni 2019
mijn moeder heeft ons kinderen geslagen, opgesloten in de kelderkast en geestelijk mishandeld, een arm om je heen of knuffel ken ik niet. ik heb wel contact met haar gehouden. ze is heel goed voor mijn kinderen geweest altijd, gek genoeg.
ik denk dat ik altijd geprobeerd heb haar liefde te winnen echter is me dat niet gelukt. ook later gooide ze me dingen voor de voeten. zelfs dat ik haar computer zou hebben gehackt. ze vertrouwde me niet, haar eigen dochter. dat doet pijn. ik deed alles wat ik kon voor haar. ze werd dement en moest naar verzorgingshuis daar heeft ze aantal jaren gewoond tot ze stierf. ik weet in mijn hart dat ik nooit geen sorry zou horen maar toch mis ik haar, nu ze echt weg is.
9 december 2019
Ik ben dertien en ik woon in een pleeggezin sinds kort, binnenkort kan ik wel bij me vader wonen gelukkig. Mijn moeder is ook erg gemeen. Ze sloeg me altijd om haar boosheid weg te laten gaan. Het deed pijn al die blauwe plekken en mijn rode tintelende wangen. Tot op de dag van vandaag voel ik elke klap nog steeds. Ik ben misschien niet heel erg oud maar ik ben twaalf jaar lang hard geslagen door me moeder. Pas sinds een jaartje ben ik van dat kwaadaardige mens af. Ik word er gewoon misselijk van als ik haar “moeder” noem want dat is ze echt niet en nooit geweest. Ik voelde me ook nooit goed genoeg nu nog steeds niet echt. Ik probeerde echt van alles zodat ze gewoon 1 keer die vier worden tegen me zei, “ik hou van jou” nooit gehoord van haar en knuffelen zag de ook nooit zitten. Ze zei letterlijk dat ze zich irriteerde aan mijn aanwezigheid. Het deed mij pijn maar ik dacht dat het normaal was om zo een relatie te hebben met je moeder. Mijn vader wist nooit dat ze me sloeg maar toen hij het wist, deed hij er gelijk wat aan. Het stopte even, maar het ging gauw weer door wanneer me vader er niet was. Gelukkig gaat het wat beter nu… ik mis alleen die echte moederliefde waarnaar ik zo verlang. Ik heb mijn oma zegt me pa elke keer. Maar het voelt toch anders..
27 juli 2021
Omdat ik op mijn vader (+ 1996 ) lijk , haat ze me. Mijn broer is haar evenbeeld, en dat is haar alles, verafgoding. Mijn hele leven is daardoor beïnvloed . God, wat heb ik daar verdriet van gehad. Nu (ik ben 60) laat ik het los.