Waarom ik zo ongelooflijk bang ben
Ik ben niet snel bang. Zeker niet voor spinnen, langpoten, kikkers of muizen. Maar zodra het rommelt in de lucht, verander ik. Hoor ik gedonder in de verte, dan is er nog weinig aan de hand. Wel bedenk ik me op dat moment al of het verstandig is om nog naar buiten te gaan. Dus als de hond dan nood heeft wordt het een heel snel rondje wandelen want ik wil voor de zekerheid vlug thuis zijn.
Als het gedonder dichterbij komt, dan tel ik de secondes om na te gaan hoe ver weg het onweer nog is. Voor de zekerheid gaan alle ramen dicht. Zie ik flitslichten, dan ben ik in een verhoogde staat van paraatheid en durf ik niet meer bij een raam in de buurt te komen.
Komt het onweer nog dichterbij dan wil ik mij het liefst verstoppen op een veilige plek. Als het ’s nachts rommelt dan lig ik bijna verstijfd van angst de secondes te tellen en kruip met mijn hoofd onder het dekbed. De angst gaat overheersen.
Is die angst terecht? Nee. Is die angst te verklaren? Jazeker!
Heel wat jaren geleden heb ik iets onvoorstelbaar meegemaakt. Het leek alsof ik in een sciencefiction film terecht was gekomen. De herinneringen zijn nog zo vers, ze staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Logisch, want zoiets indrukwekkend blijft je bij.
Ik sliep bij mijn vriendje, toen wist ik nog niet dat hij later mijn man zou worden, maar dat terzijde. Het was midden in de nacht, een broeierige zomernacht. Het raam stond open. Het was zo’n raam dat als het ware opengeklapt moet worden. Het regende en er volgde onweer. Ik voelde mij op dat moment veilig en kende toen nog geen angst voor onweer.
Voordat ik het goed en wel in de gaten had werd het onweer heviger. Er volgde een knal en tot mijn schrik vloog er een vuurbal het slaapkamerraam in, recht op de televisie af. Omdat ik nog slaperig was en er na de knal niets bijzonders was te horen drong het op dat moment niet goed tot mij door. Pas de volgende dag, toen de televisie niet meer werkte, kwam het besef.
Het onweer was in de boom naast het huis geslagen en via de boom kwam dus die vuurbal door het open raam de slaapkamer binnen. Achteraf hebben wij geluk gehad. Wij hadden ook geraakt kunnen worden. Nu was enkel de tv kapot. Dat die ervaring mijn angst voor onweer heeft veroorzaakt mag duidelijk zijn. Ik hoop er ooit nog eens van af te komen.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
6 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
7 augustus 2014
Ja,als je zoiets hebt meegemaakt kan ik me je angst wel voorstellen. Het blijft je bij als de dag van gisteren…Maar elke keer is het weer anders en hoeft het niet te herhalen. Denk daarbij dat jullie gespaard zijn gebleven, dat zegt genoeg, toch ?
Mooie dag
7 augustus 2014
Als je een hondje bij je hebt in de vorm van een Shit-zu die begint te bibberen bij onweer, slaat dat al snel op jou over als mens. Dus ken ’t begrip best wel…
8 augustus 2014
Dat is heftig Mary! Snap je angst. Gelukkig kan je het nog navertellen. Iedereen kan zeggen dat je niet bang hoeft te zijn maar dit vergeet je niet snel meer. Voorzorgsmaatregelen nemen als het begint te donderen moet je gewoon blijven doen, omdat jij je er zeker en veiliger door voelt.
22 mei 2016
EMDR doen! Ben je er zó vanaf!
29 november 2016
Dat is inderdaad angstig die onweersbuien.Een open raam is best gevaarlijk.Binnen ben ik niet zo bang,wij hadden met boerderij ook een gevaarlijke plaats.Maar gelukkig niet meegemaakt wat jij wel moest meemaken.Begrijp jouw angst voor onweer dus wel !
23 augustus 2017
Ja nou zeg zulke er ervaringen gaan een levenlang mee.
Hoe kom je er vanaf..ik weet het ook niet.
Vast wel als je ouder wordt.
Houd moed lief.