Waarom het erkennen van ouderverstoting van levensbelang is
Mijn betrokkenheid bij kinderen in een beschadigende situatie is groot. Altijd geweest. Ik hou niet van onrecht en niet van machtsmisbruik.
Kindermishandeling heeft beide in zich. De praktijk, maar uiteraard ook mijn opleidingen, hebben me laten zien dat kindermishandeling zich gemakkelijk herhaalt in een volgende generatie. Dit stoppen vind ik van groot belang.
Zelf heb ik geen kinderen gekregen. Dat is ook geen grote wens van me geweest. Een kind ‘van mijzelf hebben’ was voor mij geen voorwaarde voor een goed leven. Wel heb ik twee kinderen mee-opgevoed.
Vanaf mijn 21e jaar voelde ik me betrokken bij een jonge moeder die nog te weinig vaardigheden bezat om haar kindjes op te voeden. Ik sprong een aantal dagen in de week bij tot aan hun volwassenheid. Ik leerde dat je een groot verschil kunt maken door naast de opvoeder te staan.
Ik leerde ook hoe groot de loyaliteit van een kind is aan de ouders. En hoe belangrijk het is daar zorgvuldig mee om te gaan. En dat kinderen een beetje van iedereen zijn. Zo hebben mijn man en ik de afgelopen jaren in de vakanties en weekenden pleegkinderen gehad.
Dertig jaar ervaring in de hulpverlening heeft me geleerd dat veel ouders uiteindelijk mee werken aan het stoppen van kindermishandeling. Dit gaat vaak niet zo snel als ik wil, en het kan niet altijd zonder dwang.
Maar het hebben van kinderen betekent dat je als ouders verantwoordelijk bent voor hun opvoeding en ontwikkeling. Dat is geen vrijblijvend recht, dat geeft verplichtingen.
Want kindermishandeling gaat over kinderen. En die zijn slachtoffer in hun situatie. Zij hebben geen of nauwelijks invloed op hun opvoeding en verdienen mijn steun. Een vorm van kindermishandeling die nog niet goed genoeg op de kaart staat is ouderverstoting.
Hierbij zie je dat een kind het contact met één ouder verbreekt, zonder dat hier een goede reden voor is. Vaak onder invloed van de andere ouder, meestal na een scheiding.
Met ouderverstoting kwam ik voor het eerst in aanraking tijdens mijn Systemische Masterclass “patronen in opvoedingssituaties”, waarna ik de supervisie bleef verzorgen voor de deelnemers.
Daarna heeft een aantal ouders mij verzocht met hun casus mee te denken, en al snel viel ik van de ene in de andere verbazing. Omgangsregelingen die zijn vastgelegd en niet worden nagekomen en waarbij niet wordt gehandhaafd.
Geruïneerde ouders met gezag die jarenlang de rechter en hun advocaat vaker te zien kregen dan hun kind. Aantoonbare valse aangiften in de “Bredase zedenzaak”, zonder contactherstel tussen ouder en kind.
Scholen die kinderen toelaten zonder handtekening van beide gezaghebbende ouders. Hulpverleners die zeggen niet aan waarheidsvinding te doen.
Eén ouder vragen zich uit het contact met het kind terug te trekken, omdat de andere ouder hiervan overstuur raakt. Of werken met kinderen zonder toestemming van beide ouders met gezag. Hoe is het mogelijk.
Een van mijn grote waarden in het werken met kindermishandeling is samenwerken. Voor mij, als maatschappelijk werker, is het heel gewoon om samen te werken met meerdere disciplines waarbij iedere professie zijn eigen waarde en expertise heeft. Zeker bij zware problematiek heb je elkaar hard nodig.
Vreemd genoeg valt samenwerken rond het thema ouderverstoting niet mee. Over de hele wereld verspreid zijn goede onderzoekers, wetenschappers en hulpverleners bezig met ouderverstoting. Maar langdurige constructieve samenwerkingen zie je weinig.
Mogelijk komt dit doordat ouderverstoting (nog) niet in de DSM is opgenomen, al wordt daar wel hard aan gewerkt.
Want iedereen, ook de tegenstander van ouderverstoting, is het er wel over eens dat een kind recht heeft op onbelemmerde voortgang van contact met twee ouders als het daar eerder een goede, of minstens neutrale, relatie mee had.
Het erkennen van ouderverstoting zal in Nederland ook duidelijkheid gaan scheppen. Zo erkent het Nederlands Instituut voor Psychologen bijvoorbeeld het ouderverstotingssyndroom niet, wat betekent dat psychologen er niet mee leren werken.
Ouderverstoting niet herkennen of erkennen betekent in mijn ogen dat een kind aan moeilijke opdrachten wordt blootgesteld. Een ouder vraagt een kind te kiezen voor of tegen de andere ouder. Kinderen mogen hun eigen herinneringen niet koesteren.
Ze komen niet aan gezonde rouw toe, bijvoorbeeld na de scheiding. Kinderen leren niet voldoende zelfstandig een standpunt in te nemen naar beide ouders. Hoe willen ze met beide ouders omgaan, ook als die elkaar niet meer willen zien bijvoorbeeld?
Het lijkt vaak of de hele omgeving die andere ouder vergeten is, of er maar niet meer naar vraagt.
Op school, bij de huisarts, op de sportclub, op verjaardagen van familie en vrienden, of bij ouders van vriendjes en vriendinnetjes. Soms vragen ze er niet meer naar om een ouder te steunen na de scheiding, soms willen ze niet “prikken in verdriet”.
Maar een ouder uit het leven (moeten) duwen om de andere ouder te pleasen of te beschermen tegen pijn, of te steunen, of om welke reden ook kan maar zo een trauma veroorzaken in het leven van een kind. Hier niet over praten, hier niet naar vragen helpt niet.
Nederlands onderzoek naar de effecten van ouderverstoting is hard nodig. En meer sociale en juridische professionals met praktijkervaring en de bereidheid om te leren over ouderverstoting ook.
Gastblog van Erna Janssen,defamilieacademie.nl, Eigenaar van de familieAcademie.
De academie over ouderverstoting is in 2016 opgericht om sociale en juridische professionals op te leiden in ouderverstotingsproblematiek als vorm van kindermishandeling.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
27 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
18 augustus 2017
Vanuit liefde voor kinderen en met een heleboel know how zoiets moois neerzetten is geweldig! Erna, jouw blog ervaar ik als indringend en passievol. Indringend omdat het mij brengt bij de scheiding van mijn eigen ouders en hoe hard mijn moeder heeft gerpobeerd mij bij mijn vader weg te houden. Ook de herinnering aan het bij de rechter moeten komen om te kiezen tussen mijn vader en moeder. Traumatisch. Ik ben nu 57 jaar en voel nog steeds hoe dat dat toen voelde.
Als aandachtsfunctionaris HG&KM kom ik deze casussen ook tegen, heel erg verdrietig.
Zou daar wel meer mee willen.
Liefs Joan
18 augustus 2017
Bedankt voor je reactie lieve Joan. De lange nasleep van de scheiding van ouders voor kinderen is zo herkenbaar, treurig om dit te lezen. heel fijn dat je dit zo open deelt!
Ouderverstoting als vorm van kindermishandeling moet echt beter op de kaart. Bij elke doelgroep die werkt met ouders en/of kinderen.
Ik ga je bellen.
Lieve groeten, Erna Janssen
20 augustus 2017
En het erge is dat heel de jeugdhulpverlening in Nederland hier geen oog voor heeft. In het plan dat door bureau jeugsdzorg werd opgesteld stond letterlijk als doel ” moeder moet leren accepteren dat zij haar dochter nooit meer zal zien” dochter woont na de scheiding bij vader en ieder contact is verbroken.
Zo lang dit nog geacceteerd word in Nederland is het voor kinderen van gescheiden ouders diep triest gesteld!
20 augustus 2017
Beste Manja,
Het klopt dat er nog steeds verwezen wordt naar de zogenaamde “koninklijke weg”, ooit geopperd als passende oplossing bij vechtscheidende ouders door Ed Spruijt. En al heeft hij deze “oplossing” al lang herroepen, een nieuw boek geschreven en is inmiddels wel aan het doordringen dat ouderverstoting en een vechtscheiding absoluut niet hetzelfde zijn, nog steeds word dit advies wel gegeven op basis van theorie uit 2002.
Ik ken je casus niet en het je dossier niet doorgenomen, maar ik adviseer je in elk geval om dit advies voor te leggen bij het AKJ. Zij kijken als vertrouwenspersoon mee naar het werk, met name het proces, van jeugdbeschermers. Ik overleg wel eens met ze over zaken waarin een ouder geadviseerd wordt zich terug te trekken.
Je mag mij uiteraard ook bellen.
En je hebt gelijk. Als een kind voor een scheiding een goede, of minstens neutrale relatie had met beide ouders, moet dit advies niet gegeven worden! Het doet een kind te kort en geeft teveel ruimte en invloed aan één ouder.
Sterkte voor jou.
Groetjes Erna
18 augustus 2017
Ouderverstoting lijkt als een virus zich te verspreiden en niet alleen in Nederland. Hoog tijd dat er goed onderzoek naar wordt gedaan, ik denk dat de aantallen kinderen die de helft van hun bestaan, hun wortels, hun familie kwijt zijn geraakt schrikbarend kunnen zijn. Het lijkt alsof professionals niet weten hoe met deze schrijnende situaties om te gaan en dan maar voor “rust” kiezen alsof dat voor het kind daadwerkelijk rust zal geven als het kind zich gedwongen voelt om de helft van de eigen identiteit af te wijzen. Naar mijn mening is het weg kijken van kindermishandeling…. Helder en duidelijk beschreven Erna! Ik hoop dat professionals in ouderverstoting getraind gaan worden zodat zij het niet alleen (h)erkennen maar ook tools krijgen om deze situaties te voorkomen en op te lossen.
Groetjes Monique
18 augustus 2017
Bedankt voor je reactie, Monique. Ik kan er niets aan toevoegen. Laten we hopen dat er geld en middelen beschikbaar worden gesteld voor training en onderzoek.
Groetjes Erna
18 augustus 2017
Wat heb je dit (weer) fantastisch verwoord Erna. Kippenvel bij het lezen, omdat het zo inderdaad gaat, weet ik helaas uit ervaring…
Monique, vrouw van Frans (Bredase zedenzaak) die zijn kinderen door ouderverstoting niet meer te zien kreeg, ondanks dat allerlei onderzoeken aantoonden dat de aangiften door zijn ex vals waren.
18 augustus 2017
Wat fijn dat je draagvlak voelt voor jullie verhaal,door mijn blog. Het is een klein moeite voor dit grote probleem.
#ikkijknietweg bij #ouderverstoting
18 augustus 2017
Wat een goed stuk! Ik ben zelf een verstootte ouder en ik zou zo graag meer aandacht voor dit probleem willen en heb zo het gevoel er alleen in te staan. Er zijn zo weinig mensen die kunnen helpen of er iets aan doen. Met als grootste slachtoffer mijn dochter.
Van mij mag dit artikel op de voorpagina van de Telegraaf of van een ander krant komen zodat iedereen weet wat ouderverstoting is!!!!
18 augustus 2017
Wat fijn dat
Je erkenning krijgt door mijn blog, Jenny. Hoe treurig ook!
Rtvoost heeft de afgelopen maanden bij regelmaat iets uitgezonden over ouderverstoting, kijk eens bij uitzending gemist. Je kunt lotgenoten vinden op de pagina van Margreeth de Leeuw @steinhausendeleeuw en op http://herkenouderverstoting.nl.
En delen of doorsturen mag uiteraard.
11 september 2017
Hier nog zo’n verstoten mama. Alles wat omschreven wordt hier past in mijn situatie. Het advies om een brief te schrijven aan mijn kinderen en dasr in te laten weten dat ik afstand neem maar ze altijd welkom zijn is ook gegeven door de voogden. Ondanks het overduidelijk moet zijn inmiddels wat er gaande is. Ongeloofelijk. Ik zit in een hele foute film ondertussen. We volgen de kinderen en werken in hun tempo mee. Kinderen die bij hun manipulative vader zijn en ze worden ook in dat huis bezocht door de voogden.op mijn vraag of dit wel neutraal genoeg is hadden ze geen duidelijk antwoord . Het leek hun geen probleem.
Ondertussen al weer ander half jaar verder….
18 augustus 2017
Prachtig blog Erna, zal m delen. Kan ik je helpen bij deze ‘missie’ als scheidingscoach / familie mediator die (zware) emoties niet schuwt?!
18 augustus 2017
Ik zag dat je de blog al gedeeld hebt op linkedin in, dank daarvoor Tessa. Goed om samen pal te gaan staan voor kinderen! Ik bel je volgende week graag.
Hartelijke groet,
Erna
21 augustus 2017
Hallo Erna,
Ik ben onder de indruk van je gastblog en je persoonlijke drive om ouderverstoting onder de aandacht te brengen in het belang van de kinderen! Ik heb net als Frans en Monique (Bredase zedenzaak) te maken met valse beschuldigingen door mijn ex over seksueel misbruik van ons zoontje. Als je het mij vraagt, met als enig doel om mij uit het leven van mijn zoontje te verbannen. Ik zal op korte termijn hier(over) een gastblog schrijven, op verzoek van Mary. Ik wens jou heel veel succes met je missie!
Erik
21 augustus 2017
Dank je wel, Erik.
Wat dapper van je dat je een blog over je eigen situatie gaat schrijven. Daar zullen meer ouders, vaders en moeders, zich in kunnen herkennen, verwacht ik.
Want seksueel misbruik van jonge kinderen is een zwaar en beladen thema.
Kinderen en ouders die te maken krijgen met seksueel misbruik kunnen alle steun wel gebruiken.
En kinderen die niet te maken hebben met seksueel misbruik, maar die een ouder hebben die lijdt onder een aangetoonde valse aangifte, hebben het ook heel zwaar.
Ik volg je heel graag.
Sterkte!
Groet, Erna
21 augustus 2017
Hier helaas ook midden in een proces van ouderverstoting. Mijn man ziet 1 van zijn dochters vanuit het niets niet meer en het traject met een maatschappelijk werker heeft de afstand alleen maar verergerd omdat hij het normaal lijkt te vinden en zelfs in het voordeel voor het kind. Dat het goed is om elkaar niet te zien. Onder het mom van rust en de zin dat een 12/13 jarig meisje prima in staat is om haar eigen keuzes te maken.(een meisje dat in een loyaliteits conflict zit door druk van een moeder die de vader niet als mede ouder wil zien) Maar vergeet daarbij ook dat dit zonder goede afspraken de afstand juist verergerd dat er steeds meer ruis wordt ontwikkeld zo. Wat resulteert in weer een kind en vader dat elkaar verliest.
Maar waar ik nu mee worstel is dat er nog 2 kinderen zijn van 17 en 9 die gelukkig nog wel komen. Ik zeg ‘nog wel’ omdat moeder de omgang telkens frustreert. Er gebeuren dingen waarvan de oudste echt wel ergens moeten beseffen dat dat niet klopt of op zijn minst vreemd is. Maar als je daar als vader over wilt praten met je kind voelt het kind zich ook vaak in het nauw gedreven. Wat we zeker niet willen doen is de moeder neerzetten als boos doener t.o het kind want het blijft hun moeder. Maar hoe maak je het dan bespreekbaar?
Ik ben heel bang dat de andere 2 kinderen de druk straks niet meer aankunnen en door de druk van moeder en die kant van familie. Er uiteindelijk net als hun zus(je) er voor kiezen om dan maar hun vader aan de kant te zetten.
21 augustus 2017
Beste Sandra,
Je beschrijft, helaas vanuit een persoonlijke situatie, heel duidelijk hoe er in de praktijk nog steeds door o.a. jeugdhulpverleners te veel geluisterd wordt naar de woorden van een jong kind, of een jongere. Er vanuit gaand dat er geen zwaarwegende redenen zijn om contact niet, of niet zonder toezicht te herstellen.
Ook als een kind/jongere zich beter voelt bij (tijdelijk) rust en afstand van een ouder, dienen hier goede plannen met duidelijke doelen, voor snelle hereniging, te worden gemaakt.
Ik geef hulpverleners vaak het voorbeeld van school. Wat nou als een kind/jongere voor de rust liever niet meer naar school gaat?
Dan volgen er voor ouders en kind/jongere al snel gesprekken met de leerplichtambtenaar. Want dit staan we een kind/jongere en ouder niet zomaar toe.
Waarom eigenlijk niet, vraag ik wel eens in rapportages naar de rechtbank. Als een kind/jongere wel mag beslissen over de toekomst en relatie met een ouder.
In het tweede stukje van je reactie geef je je zorg weer.
De ervaring leert dat dit geen onterechte zorg is. Ouderverstoting wordt wel eens gelabeld als ‘besmettelijk’ onder siblings.
Niettemin raad ik de ouder die zorgen heeft over verstoting van een kind niet aan hier het gesprek over te voeren met het kind. Dat is heel vervelend, maar beide ouders spelen een rol in het innerlijke loyaliteitsconflict waar het kind zich in bevind. Welke ouder hier ook de aandacht op vestigt (hoe vriendelijk en bezorgd ook) de loyaliteit naar de andere ouder wordt er direct door aangesproken.
Ik adviseer je man om de YouTube filmpjes van Ryan Thomas te bekijken. Ryan Thomas is een volwassen man die als kind te maken had met ouderverstoting. Hij heeft zijn vader jaren niet meer gezien, onder invloed van zijn moeder en haar familie.
Hij kan goed uit leggen hoe de positie van een kind/jongere er uit ziet, voor een kind/jongere.
Hij geeft tips aan ouders die zich richten op het houden/herstellen van contact met een kind/jongere.
Even in mijn taal: hoe minder je je aandacht focused op het conflict van de jongere, in dit geval, en hoe meer je de aandacht richt op het leven en de belangstellingen van de jongere, hoe makkelijker je het de jongere maakt.
Dat is een pittige opdracht voor een ouder die vaak al het gevoel heeft met 1-0 achter te staan.
En toch is die ouder soms degene die de door gebruik te maken van die tips, de meest gezonde band met de jongere kan hebben/onderhouden.
Sterkte voor jou en je man en de kinderen.
Ook voor stiefouders is ouderverstoting pittig.
Groet, Erna Janssen
21 augustus 2017
Dag Erna,
Wat een prachtig blog heb je weer geschreven over dit tragische onderwerp van ouderverstoting. En wat kijken wij ‘wetenden’ uit naar de dag dat ouderverstoting officieel erkend wordt: voor de kinderen, voor de verstoten ouder, voor de verstotende ouder die wél hulp kan en wil aannemen en voor de omstanders.
Wij bemerken nog veel te vaak dat omstanders zich gewoonweg niet voor kunnen stellen dat de ouder die zij kennen ooit zoiets zou doen. Omstanders lijken in verwarring te raken door de chaos die zo’n charmant ogende ouder – jarenlang en met valse beschuldigingen en al – creëert. Omstanders gaan zo ver mee in de verhalen van de verstotende ouder dat het vervolgens blijkbaar te schaamtevol voor hen is om de weg terug te vinden. Liever verklaren ze jou voor dwaas, gek, leugenaar, ongezond, wereldvreemd en ziek dan dat ze deze verschrikkelijke waarheid tot zich door laten dringen.
Erkenning van ouderverstoting zet dit ondergrondse verschijnsel in het licht. Hopelijk is het spoedig zover. Alle partijen zullen hier alleen maar baat bij hebben.
Erna, wederom veel succes gewenst met al je goede werk!
Hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
21 augustus 2017
Hallo Ingeborg,
Je beschrijft heel duidelijk wat het effect van ouderverstoting is voor de sociale omgeving van ouders en kind. Zolang dit niet voldoende herkend wordt, blijft de ouder met het meest ongezonde,vaak niet-zichtbare gedrag buiten beeld.
Je slaat de spijker op de kop als je stelt dat mensen gewoon niet kunnen geloven dat een (aardig overkomende) ouder zulk gedrag willens en wetens kan vertonen.
Er zijn onderzoekers die dit ‘tegennatuurlijk’ gedrag noemen. En dit als reden zien waarom het zo slecht wordt doorzien.
Scholing en training a.h.v. casuïstiek uit de praktijk
en kennis die over de hele wereld bekend is over ouderverstoting, zal het verschil gaan maken.
Ik geloof het echt.
En daarnaast gedegen onderzoek naar gedrag van beide ouders en kind.
Ik ga door, Ingeborg. Bedankt voor je openheid en steun.
Hartelijke groet,
Erna Janssen
22 augustus 2017
Hoi Erna
Wat een mooie blog, helaas zelf verstoten ouder van 1 kind, en het ander wat steeds meer wordt weggedreven. De grootste motor voor het wegdrijven, is juist de hulpverlening, die gaat vragen aan een kind van net 11 wat wil jij? Terwijl ze weet dat de ouder waar het kind woont moeite heeft met de praktische uitvoering van de omgang.
Mijn wens, zet in alle vakbladen voor hulpverlening zo’n mooi helder artikel, zodat hulpverleners, scholen beseffen elk kind heeft 2 ouders.. En dat ze niet zelf de situatie verslechteren.. Met alle goede bedoelingen. De hulpverlening van mijn kind zal ik voorzien van dit artikel in de hoop dat ze haar gedachten laat gaan naar haar eigen rol……
22 augustus 2017
Beste Renate,
Wat triest om te lezen dat je een kind helemaal niet meer ziet en zoveel zorgen hebt over het andere kind.
Ik ken je verhaal niet, maar weet uit de praktijk dat (te) veel hulpverleners letterlijk luisteren naar een kind en de wensen van het kind volgen. Zolang hulpverleners van kinderen en ouders niet leren op opleidingen en in trainingen hoe ze ouderverstotingsgedrag moeten herkennen, blijft dit een risico. Ik denk dus dat hier een belangrijk verschil gemaakt moet worden.
Want de dynamiek van ouderverstoting is echt anders dan de dynamiek van een zgn vechtscheiding, of hoofconflictscheiding. En de dynamiek is ook anders dan de andere vormen van kindermishandeling.
Ik ben blij dat je dit blog deelt. Hoe meer bekendheid hoe beter. Meer gratis folders en informatie vind je op mij website. Ook dit mag je delen met scholen en hulpverleners. Sterkte voor jou en je kinderen.
Hartelijke groet,
Erna Janssen
22 augustus 2017
Niks geleerd ned sinds ik 2003 eerste Congres passyndroom organiseerde. Godsschandalig is het. Politici en familierechters die door.niksdoen kindermishandeling volop.in stand houden. Dat blijkt…
22 augustus 2017
Ik kan er niet veel aan toevoegen.
Het wordt tijd dat er een verandering komt, afgedwongen op het juiste niveau.
En ik zeg het nog maar eens ouderverstoting is kindermishandeling. Het kan niet dat hierin geen opleiding, scholing en erkenning voor is in Nederland.
Groet, Erna
22 augustus 2017
Prachtige blog Erna. Persoonlijk en zuiver omschreven! De nood is hoog voor alle kinderen die slachtoffer zijn van ouderverstoting. Ik gun alle kinderen iemand als jij die weet waar ze het over heeft, niet wegkijkt en de volwassenen (professionals, ouders enz.) de wacht aanzetten om aan het werk te gaan. De kinderen zijn hier de grootste slachtoffers en dat maak jij nog eens duidelijk in jouw blog.
Ouderverstoting is kindermishandeling en beschadigd het kind. Ik kan erover meepraten, als kind dat haar vader 38 jaar niet zag. De impact hiervan heb ik tot in de volwassenheid met mij meedragen. Vele uren bij therapeuten doorgebracht, innerlijke reizen gemaakt en doorleeft en toch voelde er altijd nog iets niet af. Het was alsof niemand dat stuk niet begreep. Totdat ik “toevallig” Erna ontmoette.
Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik in contact ben gekomen met Erna en eindelijk de erkenning kreeg! En daar is de start geweest van het doorwerken van pittige stukken als kind-slachtoffer van ouderverstoting. Erna heeft mij welkom geheten met alles wat er is. Omringt door de veiligheid, zuiverheid en compassie die zij neerzet heeft ze mij begeleidt in (en helpt me nog altijd!) mijn eigen stukken helen.
Ik heb me altijd als twee aparte stukken gevoeld die niet op elkaar leken te passen…. en nu weet ik dat ik dat het altijd past mits het op de enige juiste manier tegen elkaar aangelegd wordt. Dank je wel Erna, jouw grootste cadeau aan mij is dat ik nu weet dat er wel degelijk integere mensen op de wereld bestaan die echt begaan zijn vanuit het grotere geheel. En dat is wat deze groep uiterst kwetsbare kinderen nodig hebben. Meer hulpverleners, professionals enz. die zuiver op de graat zijn!!
22 augustus 2017
Och jee Fiona, Wat een mooie woorden voor jouw proces en ons werk samen.
Als iemand hard heeft gewerkt en steeds weer de pijn van de kloof tussen jouw twee innerlijke stukken aangaat om te helen, ben jij het. Al is het natuurlijk heel treurig dat er zoveel jaren van je leven nodig zijn om te herstellen. Je reactie steunt hopelijk andere (volwassen) kinderen die te maken hadden/hebben met ouderverstoting. En ik hoop dat het ouders en professionals spiegelt in hun aandeel in deze beschadiging voor een kind. Ik ben gevleid door je beschrijving van mijn bijdrage, maar het stemt me bovenalles hoopvol.
Groetjes, Erna Janssen
9 maart 2018
Je vader moeten verstoten .
Kun je als moeder nooit verantwoorden.
De ouder die zo.n proces met leugens en bedrog bewekstelligt
(zie zedenzaak Breda)
Houd niet van zijn of haar kinderen.
Zolang dit soort ouders door instantie.s zoals rechtbank en jeugdzorg politie gesteund worden in hun kwalijke praktijken zal er nooit verbetering komen.
En zal de geschiedenis zich herhalen.
Hoogste tijd om de leugens van boosaardige ouders op waarheid te toetsen.
Heel verdrietig dat er zoveel wetenschap is over ouderverstoting.
En dat kwaadwilligen nog steeds ongehinderd door gaan met hun praktijken.
Ik wens alle kinderen en verstoten ouders heel veel sterkte
10 maart 2018
Beste Janna,
Dank voor je reactie.
Je legt de vinger op de zere plek, ik hoop van harte dat dit niet komt uit persoonlijke ervaring.
Kinderen leren één ouder afwijzen, verstoten, als ze niet meer van beide ouders mogen houden. Al hadden ze voor de scheiding met beide contact en een goede relatie.
Ook al heeft een ouder er niet altijd een slechte bedoeling mee, of doet dit expres, één ouder duwt de andere ouder uit “het nest”. Die wordt buiten de opvoeding gehouden, of krijgt geen informatie meer over het kind. Professionals, politie en justitie herkennen het gedrag van een kind dat een ouder verstoot, niet goed genoeg. En ze herkennen het gedrag van de ouders niet goed. Ze denken dan aan een vechtscheiding (waar twee kijven hebben twee schuld) en houden dit probleem in stand.
Heel verdrietig en beschadigend voor de toekomst van kinderen.
Ik wens jou sterkte als dat nodig is.
Groetjes. Erna