Die voortdurende kwelling heeft mij aan de rand van de afgrond gebracht
Mijn dochter (15 jaar) zie en spreek ik nu zo’n vier jaar niet meer, mijn zoon (13) wel.
Iedere keer als ik hem bij zijn moeder ophaal, is er blijdschap over het feit dat het contact met hem niet verbroken is, maar is er ook die pijnlijke confrontatie met het verstoten worden door zijn oudere zus.
Dat mijn zoon mij nog wel ‘gewoon’ wil zien, is een bijzonderheid, vermoed ik.
Als er sprake is van ouderverstoting en er zijn twee jonge kinderen in een gezin, hebben zij meestal allebei geen contact meer met een ouder.
Ik bewonder mijn zoon voor die unieke keuze, omdat ik me kan voorstellen dat hij bij de moeder thuis moet opboksen tegen twee mensen – zijn moeder en zijn zus – die bewust géén contact met mij willen.
In de diverse hulpverleningstrajecten die er zijn geweest, heeft de moeder ruiterlijk toegegeven regelmatig negatief over mij te praten.
De moeder snapt helaas niet dat dat negatieve gepraat van haar effect heeft (gehad) op hoe de kinderen mij zien.
Niemand kan haar dat aan het verstand brengen, dus dat gaat gewoon door. Vandaar dat ik het woord ‘opboksen’ gebruik; het leven zou voor mijn zoon waarschijnlijk makkelijker zijn als hij het contact óók zou verbreken.
Hoe oneerlijk het ook is ten opzichte van mijn zoon, als ik de pijn van het niet-zien van mijn dochter tegenover de blijdschap moet zetten die ik voel vanwege het wel-zien van mijn zoon, overwint de pijn.
Iedere keer als ik mijn zoontje ophaal, ervaar ik de absurditeit van het niet-zien van mijn dochter.
Iedere keer voel ik dat onrecht; ik voedde haar 12 jaar op, er is niets gebeurd dat het verstoten van mij zou rechtvaardigen (geweld, seksueel misbruik), maar toch koos ze daarvoor.
Iedere keer hoop ik erop dat het weer bijtrekt.
Aan de andere kant weet ik zeker dat er de komende jaren niets zal veranderen. Ze heeft nu een leeftijd waarop andere zaken belangrijker zijn: vriendinnen, vriendjes, uitgaan en/of school.
Bovendien zal ze niet anders over me gaan denken zolang ze nog onder de invloed van haar moeder is.
Iedere keer dat ik mijn zoon ophaal, zodat hij een weekend bij mij kan zijn, is dus een keuze voor deze kwelling. Dat gaat al vier jaar zo.
Ondertussen heeft die voortdurende kwelling mij aan de rand van de afgrond gebracht. Hou me ten goede, ik weet dat er meer in het leven is dan ‘kinderen’.
Ik heb een geweldige relatie en kan overwegend gewoon werken, maar tegelijkertijd is er die constante zwarte onderstroom, die me neerslachtig maakt en zelfs naar een wereld brengt waarin zelfdoding een aantrekkelijke optie lijkt.
In alle zwartgalligheid die dat met zich meebrengt, kwam de gedachte omhoog waarom ik dat contact met mijn zoon nog aanhoud. Moet ik er uit zelfbescherming mee stoppen?
Of kan ik het nog aanleren om het niet-zien van mijn dochter níet als permanente kwelling te ervaren?
Kon ik maar iets denken als ‘Ach, het zijn maar kinderen.’ Dan zou ik luchtiger kunnen doen over het niet-zien van de dochter. En zou ik met veel plezier, en zonder centje pijn, mijn zoon ophalen.
Ferry
Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
13 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
30 oktober 2017
Geef niet op Mary. Er komt een moment dat ze net als jij die ongerijmd zullen inzien. Er komt een moment dat ze je zullen leren kennen door misschien deze blog te lezen. Voor al die kinderen die blijven loyaal zijn tegen beide ouders of die op een bepaald moment inzien dat het negatief praten over een andere ouder toen ze niet in de mogelijkheid waren om zelf hun oordeel te vormen, en nu inzien dat dit hen niet beschermd heeft, maar ze minder schoonheid hebben gehoord daardoor over jou.
Er komt een moment dat het gehoord hebben hoe een ander negatief praat hen parten zal spelen in de manier hoe er omgegaan wordt met anderen. Het niet zo maar ja-knikken tegen een zogenaamde autoriteit en zijn hart volgen, is iets dat ik sterk waardeer. Jij toch ook? Als je opgeeft zijn er drie verliezers, jullie beiden en dat wat tussen jullie was. En verlies je drie belangrijke stukken van jezelf. En natuurlijk wat je liefhebt kun je sterk missen. Zorg ervoor dat uw zoon het super plezant vindt door wat je samen doet. Sterkte.
30 oktober 2017
Volhouden! Genieten van al het moois vader en zoon samen kunnen hebben. Weten dat zonen hun vader nodig hebben, met name in puberteit. Onthouden dat elke beweging ook een signaal is dat dochter bereikt, ze zal het misschien niet laten blijken maar heus verwarring ervaren dat zoon het leuk heeft met vader, dus dat de verhalen van moeder niet kunnen kloppen. Heb begrip, belangstelling en medeleven met dochter, dat houdt energetisch de ruimte vrij dat ze terug kan komen. Ze wil heus wel, maakt vanwege keuze-pijn dezelfde keus die vader nu overweegt nml contact verbreken. Gemeenschappelijke liefde dus, koester die, blijf de liefde voelen.
31 oktober 2017
Beste Anita, bedankt voor je steunende reactie. Ik houd dat inderdaad voortdurend in mijn achterhoofd, dat de blijvende omgang met de zoon een zaadje van twijfel kan zijn in het hoofd van mijn dochter: zou het dan toch niet zo’n vreselijke boeman zijn? De situatie is echter ook dusdanig intimiderend voor de zoon dat hij niet over zijn weekenden met mij mag praten, onder het motto (van de moeder): het moet wel gezellig blijven. Ook over zijn stiefmoeder mag hij niet praten, vanwege hetzelfde motto. Dus ik weet niet of de dochter nou zoveel meekrijgt van de positieve ervaringen (hoop ik) van de zoon. Ik houd de deur inderdaad altijd voor de dochter open, van tijd tot tijd meld ik dat ook in een aardig bedoeld en bescheiden kaartje. Al krijg ik daar ook altijd van de moeder over te horen dat de dochter het vreselijk vindt om post van mij te krijgen. Met vriendelijke groeten, Ferry
31 oktober 2017
Beste Johan, dank voor je mooie bericht. Misschien komt er inderdaad dat moment dat de dochter gaat beseffen dat de moeder een kwalijke, sturende rol heeft gespeeld in de oordeelsvorming over haar vader. Dat kan. Maar het kan ook evengoed niet gebeuren. Al met al houd ik die hoop wel, maar tegelijkertijd zijn er ook momenten dat die hoop niet genoeg is. Of dat die hoop niet genoeg waarde heeft voor de emotie van dat moment. Over ‘dat wat tussen ons was’, en dat was m.i. echt goed, maak ik me niet teveel illusies. Onderdeel van de effecten van ouderverstoting is dat goede herinneringen kunnen vervormen en zelfs verdwijnen. Ik weet niet of er na al die jaren nog iets overblijft. Evengoed, nogmaals dank voor je reactie. Met vriendelijke groeten, Ferry (Mary plaatste het op haar site, maar ik schreef het )
31 oktober 2017
Onlangs was hier een dergelijk verhaal.
Het is vreselijk, hartverscheurend!
Zitzat ook in mijn familie.
Op volwassen leeftijd van 2 kinderen (meer zijn er ook niet daar) kwamen ze beide terug bij ook hun Vader in dit geval.
Hij heeft inmiddels ook Opa.
Dat is geweldig! De eerste X dat ik hem in die hoedanigheid zag, roerde me met tranen, zò mooi.
Moeder had de kinderen ook jaren lang gemanipuleerd.
Kindere van die tijd( hoop teminste dat dat nu veel minder mogelijk is) waren makkelijk te manipuleren( helaas)!
Vader heeft lang gevochten voor zijn *recht* steeds met teleurstellend resultaat.
Uiteindelijk kon hij niet anders dan het los laten, anders was hij er zeker onderdoor gegaan.
Hij was echt kapot, van de strijd en het verdriet dat dat alles met zich meebracht.
Een happy ending, wat ik jouw ook van harte gun!
Liefs Wilhelmina
1 november 2017
Beste Wilhelmina, veel dank voor je hart onder de riem. Het ‘loslaten’ zoals de jou bekende vader heeft gedaan, is misschien wel een heel verstandige daad, maar dat lijkt mij nog een hele uitdaging. Hoe doe je dat? Soms zegt men over loslaten dat het ‘anders vasthouden’ is, maar dat lost voor mij het raadsel nog niet op. We ploeteren voort…. Hartelijke groeten, Ferry
1 november 2017
Op dinsdag 28 november kun je een workshop volgen met Karen en Nick Woodall, over hoe ouderverstoting aan te pakken, hoe toch de bruggetjes te slaan naar je kind en het gemakkelijker voor haar maken om de liefde die er altijd is de gelegenheid te geven weer op te wellen. Zie de webstek van nieuwe jeugdbeschermingsorganisatie ambajeugd.org. Karen en Nick Woodall zijn zeer deskundig op dit gebied en hebben al vele kinderen en liefhebbende ouders herenigd.
1 november 2017
Dank je Jan, ik zal die website gaan bekijken! Klinkt hoopvol. Met vriendelijke groeten, Ferry
4 november 2017
Wat erg allemaal, een vader en een dochter die worden geindoctrineerd door de moeder. De dochter is loyaal aan de moeder.De zoon mag niet loyaal zijn aan de vader, en moet zwijgen over zijn uitstapjes met de vader. Dit maakt ook dat hij deloyaal moet zijn aan zichzelf. Als ik dit zo lees worden de kinderen beiden mentaal onder grote druk gezet en in feite gedwongen om loyaal te zijn aan de moeder.Ook aan zichzelf kunnen ze niet loyaal zijn. Dit wijst altijd op grote labiliteit bij de ouder die ervoor zorgt dat de kinderen in een spagaat klem komen te zitten. Het is dus verstandig om de verantwoording die je voor je kinderen hebt te tonen, zonder te verwachten dat je iets terug ontvangt. Als je je emotioneel zo kan losmaken omdat je zeker weet dat jij de verantwoording neemt en het evenwichtig aanpakt, met altijd die deur op een kier, en je altijd paraat bent als ze je nodig hebben, dan doe je het goed. Ga er niet onderdoor want de tijd komt dat ze bij je zullen komen. Want je geduld en je zichtbare, hoorbare betrouwbaarheid zullen ook goede vruchten opleveren.volhardt in dat evenwicht, want je kinderen blijven niet altijd kind, ze komen op een dag op hun eigen grond, en dan zal het licht aangaan! Sterkte, houd er geloof in, en vooral in jezelf als VADER.
6 november 2017
Beste Ma, erg bedankt voor je reactie. Ik vrees dat die mentale druk waaronder ze opgroeien hen nog eens duur komt te staan, bijvoorbeeld als ze wat ouder zijn en een relatie aangaan. Hun gevoel van vertrouwen (in zichzelf: wie ben ik eigenlijk?, in de ander: doet die werkelijk ‘goed’ zoals het lijkt?) zal mogelijk flink beschadigd zijn. Eerlijk gezegd hou ik m’n hart vast voor hun toekomst. Des te meer reden om er voor hen te blijven, enigszins op de voorgrond, dan toch zeker op de achtergrond (met die deur die altijd open staat voor hen, dat schrijf ik mijn dochter ook regelmatig letterlijk, al weet ik niet of die post haar bereikt). Met vriendelijke groeten, Ferry
7 november 2017
Ha Ferry, idd je weet het niet!Maar blijf verantwoordelijk voor wie jij bent!Ontwikkel geloof voor je kinderen inzake hun eigenheid en hun mogelijkheden. Je hebt geen vinger in de pap, maar je kunt wel zorgen dat jij er bent als ze bij je aanbellen. Die moeder zal niet altijd druk kunnen uitoefenen, want als het goed is gaan kinderen mettertijd in hun eigen mogelijkheden leven omdat ze zich ook extern ontwikkelen. Er komen praatmomenten met vrienden, andere volwassenen. Probeer niet al te fatalistisch te denken, dit zal je goed doen..Ik weet niet of het goed komt, maar als je bijvoorbeeld hoort dat ze kinderen hebben gekregen en ze dan willen dat die kinderen hun opa leren kennen, en jij dan heel hard hebt gewerkt aan je eigen evenwichtig zijn. Jij die een vent bent uit 1 stuk, dan zullen ze dat onmiddelijk merken, en dan zullen ze jou niet meer uit hun leven willen laten gaan. Houd goede moed. Kinderen die altijd geindoctrineerd zijn en dan de andere ouder ontmoeten en dan horen en zien dat er van die kant nooit een indoctrinatie was, komen ook bij hun positieven. Heel veel sterkte! groeten van Ma
7 november 2017
Dank je Ma, dat ‘probeer niet al te fatalistisch te denken’ is een hele goede, want dat is nog wel een uitdaging. Met vriendelijke groeten, Ferry
8 april 2018
Je moet je zoon bewonderen, veel van hem houden. Met hem gelukkig zijn. NU
Je dochter bedenkt zich nog..nu nog niet..maar als ze oud genoeg is.
Houden van een vader die gelukkig is…dat is aantrekkelijk. De leugens zal je dochter doorzien.
Er is toekomst echt.