Verstrikt in de leugens van een narcist

Geplaatst door Mary op 18 maart 2016 | 6 reacties

“Die ene reactie via de datingsite, die met uiterste precisie haarfijn aansloot op mijn gevoel en gemoedstoestand van dat moment. Het eerste mailcontact en de eerste telefonische gesprekken.

Die diepe, warme, lage stem. De belangstelling, het medeleven, de openheid en eerlijkheid… Het was een prachtige start en het leek te mooi om waar te zijn.

De eerste weken was ik in de wolken. Ik kon mijn geluk niet op.

Hij was zo lief, zo zorgzaam, zo innemend. We konden overal over praten en ik voelde me ontzettend op mijn gemak. Ik mocht mezelf zijn en hij vond het allemaal geweldig. Na een wederzijdse kennismaking van de kinderen en een super geweldige gezamenlijke vakantie, besloten we samen verder te gaan.

Ik verliet huis en haard om deel te worden van zijn gezin en omgeving. Het was super. Ook mijn kinderen vonden het geweldig. Een jaar later trouwden we, met onze kinderen als bruidskinderen en getuige. Voor ons allebei een nieuwe start, maar vooral ook een definitief einde van hetgeen achter ons lag.

Op onze trouwkaart stond een tekst waaruit bleek dat wij ons geen illusies maakten.

De weg was niet geplaveid, integendeel. Dat kon ook niet met een met een dergelijk samengesteld gezin en met vele verschillende rugzakken vol van overlijden, scheiding en drugsproblematiek. Maar de openheid, de eerlijkheid, onze ervaringen en het wederzijds vertrouwen gaven me de hoop om alle hobbels te nemen.

We hadden het zó goed samen en we genoten van elkaar en van ons gezin, dat we wilde proberen om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Na een hersteloperatie en enkele maanden van geduld en hoop was dit ook zo. Ons verbindings-kindje was een feit. Hij had met iedereen in het gezin een bloedband en het blijkt een geweldig mannetje te zijn.

Maar, al tijdens de zwangerschap trad er een verandering op. De openheid en eerlijkheid maakten plaats voor achterdocht en roddelen. Mijn man bleek achter mijn rug om leugens over mij te vertellen. Ook tegen familie en vrienden.

In menig onverklaarbaar en onlogisch gesprek werd mij van alles gezegd en er werden altijd mensen benoemd die dat ook vonden.

Bij tijd en wijlen voelde ik me ontzettend onmachtig en zelfs radeloos. De dingen die hij beweerde herkende ik gewoon niet, maar tegelijkertijd werden mijn familie en vrienden vreemden voor mij. Ik dacht, dat zij mij al langer kenden en dat zij wel wisten hoe ik in elkaar zat.

De beweringen en uitlatingen werden steeds sterker, maar als ik mijn man om uitleg vroeg was het ‘laat maar’, en waren we uitgepraat. Hij ‘ging er niet meer op in’…

Ik hoor deze uitspraak nog echoën in mijn hoofd. Hij trok zich steeds meer terug, om juist op andere momenten weer door het stof te kruipen, sorry te zeggen, en poeslief en aardig te doen. Dan herkende ik weer de man die mijn hart op hol had doen slaan. Om de periode daarna weer ergere en zwaardere uitspraken en verwijten te maken.

Na verloop van tijd beweerde hij dat ik autistisch was, net als mijn dochter. Hij had dit met ‘onze’ psycholoog besproken en die gaf hem daarin gelijk. Dat was de druppel. Kom niet aan de welpjes, want dat staat mamma tijger op! Ik ben direct naar de psycholoog gegaan en heb om uitleg gevraagd.

Ik ging, omdat ik mijn man geloofde, maar terwijl ik terugreed stortte mijn wereld langzaam in.

De psycholoog vertelde mij dat hij zulke uitspraken niet had gedaan. Hij had een telefoongesprek gehad met mijn man en dat ging over overeenkomstige gedragingen en patronen van moeder en dochter. Iets wat volgens de psycholoog logisch is, gezien het feit dat je familie bent en dagelijks met elkaar optrekt. Mijn man had de psychische stempels er zelf aan toegevoegd.

Hoe snel onze relatie in een stroomversnelling kwam aan het begin, zo hard rolde het nu mijn berg van verwachtingen af. Het was het begin van het einde.

Nog steeds bleef mijn man achter mijn rug om van alles beweren en in mijn gezicht beweerde hij weer van alles over anderen. Hij deed dat telkens met zo een overtuiging, dat ik echt aan mezelf bleef twijfelen. Volgens hem had ik een hechtingsstoornis en Borderline.

Hij zei altijd: “Als je wilt weten hoe het echt zit, moet je beide partijen gesproken hebben.” Nou, als ik dat dan deed werd hij woest want dan was ik hem aan het controleren. Dat de andere partij in mijn gezicht iets anders beweerde, was volgens hem omdat ze mij niet de waarheid durfden te zeggen.

Zo werd iedereen in mijn naaste omgeving tegen elkaar uitgespeeld en de directe confrontaties werden steeds heviger. Totdat ik om onduidelijke redenen door de slaapkamer werd geslingerd en bont en blauw was.

Ik heb dit gemeld bij de huisarts en zij wilde mijn man spreken. Toen hij thuis kwam beweerde hij, even gewetenloos als altijd, dat de huisarts had aangegeven dat het mijn schuld was. Alles was mijn schuld, of anders de schuld van mijn ene dochter.

Zij had mijn man namelijk door en ging niet mee in zijn onredelijkheden. Met haar onuitgesproken eerlijkheid en rechtlijnigheid confronteerde zij hem met zijn gedrag. En daar is deze man duidelijk niet van gediend.

Hij mag tegen iedereen snoeihard de waarheid zeggen, en nam dus nooit een blad voor de mond, maar oh wee als iemand hem er op aansprak. Dan was diegene uit de gratie en werd overal zwart gemaakt. Want…aan hem lag het nooit en hij liegt niet. Gelukkig bleven de kinderen en ik vasthouden aan ons geloof en onze grenzen.

Hierdoor heeft hij ons drie jaar geleden letterlijk uitgespuugd. Ook onze zoon. Mede omdat mijn ex onze zoon van vijf als narcist bestempelt, ben ik mij gaan verdiepen in narcisme. Alles wat ik er over lees, had ik zelf niet beter kunnen schrijven.

De afgelopen drie jaar zijn wij begonnen aan onze wederopbouw. Iets wat ons aardig goed lijkt af te gaan. Ondertussen heeft mijn ex steeds meer afstand van onze zoon genomen. Hij wil hem niet meer zien.”

Bedankt Lucy voor dit verhaal.

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email